GÜL KURUSU / TAMAMLANDI

İlk Öpücüğümüz Gibi / SON

Vincent elini öne doğru uzatarak Karen'ı sakinleştirmek istercesine bir harekette bulundu.

" Dinle beni gideceğim fakat bulduğum ilk fırsatta döneceğim söz veriyorum"

" Yalan söylüyorsun dönmeyeceksin Bart sana izin vermeyecektir. Vincent gitme lütfen gitme bizi düşün. "

" Gitmeliyim sevgilim. Bu kağıtta yazılanları bilerek burada kalmaya devam edemem. Söz veriyorum sadece iki ay. İki ay sonra geri döneceğim. Güven bana ne olur ! "

Karen geriye çekilerek Vincent'ın yakışıklı yüzüne öfkeyle baktı. Söylediği hiç bir şeyin kalmasını sağlamayacağını biliyordu. Duruşunu düzelterek geriye doğru adım attı.

" Karen .."

" Sakın Vincent. Sakın bana dokunmaya kalkma. Gitmeyi seçiyorsan sonuçlarına da katlanmalısın. "

" Ne sonuçları .. Ne demek istiyorsun "

" Bizden vazgeçiyorsun Vincent. Geri döndüğün zaman arkanda bıraktıklarını aynı bulmayacaksın. "

" son sözün bu mu ? "

"Evet !"

"Peki "

Vincent kızgın bir şekilde avucunun içinde bulunan kağıdı sıkarak kapıya yöneldi. Böyle bir durumda karısı kendisini anlamak yerine ilişkilerinden vazgeçmeyi tercih etmişti.

Karen'in yanından geçerken başını çevirmemek için kendisini zorladı. Elbet bir gün dönecekti fakat şimdi gitmek zorundaydı. Karısının sözlerinin kendisini gelmekten alıkoymasına izin vermeyeceğini biliyordu Vincent. Çocukları için dönecekti en önemlisi de karısını kaybetmeyi göze alamayacağı için dönecekti.

Hızla üst kata çıkarak bebeklerin uyuduğu odaya girdi. Beşiklerin yanına yaklaşarak uyuyan bebeklere tek tek baktıktan sonra yanaklarına usulca birer öpücük kondurdu.

" bir gün döneceğim ve hayatımın sonuna kadar sizi koruyacağım "

Genzini yakan acıya rağmen odadan çıkmak için kendisini zorlayarak merdivenlere yöneldi. İlk önce gitmesi gereken bir yer vardı. Alex'i bulmalıydı. Bu işi o olmadan halledemezdi.

Ahırlardan kendisine uygun hızlı bir at alarak Kenneth Kalesine doğru kısa süreli bir yolculuğa çıktı. Alex evinde olmalıydı. Saat geç olsa da bir yere gideceğini tahmin etmiyordu.

Kaleye vardığı zaman ilk olarak ana salona giriş yaptı. Kardeşini tahmin ettiği gibi şöminenin başında kitap okurken bulmuştu.

" Alex !"

" Abi "

" Benimle gelmen gereken bir yer var. Detayları yolda anlatırım. "

" tamam olur gidelim"

Alex'in sorgulamaması Vincent'ı memnu etse de şimdilik kardeşine farklı şekilde davranmayarak ciddiliğini korudu. Alex'in hazırlattığı at arabasıyla limana doğru ilerlerlerken Vincent'ın düşünceli hali Alex'in dikkatini çekerek ne olduğunu sordu.

" Anladığım kadarıyla limana gidiyoruz ? Ani neler oluyor anlat lütfen. Yapabileceğim bir şey varsa yardım etmek isterim. "

Vincent cevap vermeyerek düşünmeye devam etti. Eğer şimdi giderse geri döndüğü zaman gerçekten de hiç bir şeyi eskisi gibi bulmayabilirdi. Bu riski göze alabilecek miydi. Şansı yaver gitmezse söylediği süreden önce dönemezdi o zaman kesinlikle hayatında Karen ve çocukları olmayacaktı. Vincent kararını vermişti. Yapılması gereken en mantıklı şeyi yapacaktı.