Gevallen voor mijn vijand..

Of toch niet...

**Hij**

Is goed! Ik ging je sowieso bellen want ik moet je ook spreken.

STOP!

Hij moet mij spreken? Waarom? Wat gaat hij zeggen? Mij spreken over wat?

Pure toeval of iets anders?

Stel dat hij ook gevoelens heeft voor mij, wat moet ik dan doen? Blij zijn of in shock zijn?

Ok Ok, Mina herpak je! Doe normaal!

**Ik**

Echt? Toevallig... Over wat moet je mij spreken?

**Hij**

Eerlijk! Zelfs om elkaar te spreken, doen we dat tegelijk! Telepathie! Je zal straks wel zien.

**Ik**

Echt zot! Ben je serieus bezig? Je weet dat ik er niet tegen kan..

**Hij**

Je mag zoveel kwaad zijn als je wilt, ik zeg het je pas straks! Ik ga nu werken.. Tot straks, prachtje.

**Ik**

Pfff.. oké! Tot straks dikkop!

Ik vond het altijd zo mooi als hij mij 'prachtje' noemde! Ik was dan altijd even geraakt.. Goed, ik zat ondertussen in de les, maar veel deed ik niet. Ik kon mij niet concentreren, ik had een hele film met allerlei scenario's in mijn hoofd.  Ik was precies Spielberg, behalve dat mijn film nooit zou uitkomen... Komt goed!

Ondertussen was ik terug thuis. Terwijl ik alles effe regelde, kreeg ik opeens een berichtje van hem.

**Haroen**

Kan ik je bellen?

**Ik**

Ja.

Ik was nog aan het eten, maar dat boeide mij niet. Ik moest weten wat er gaande was, want ik wist ZEKER dat dit telefoontje alles ging veranderen, maar op welke manier?

Een paar seconden nadien gaat mijn gsm af...

Ik: Hallo?
Hij: Mina?
Ik: Ja.. Alles goed?
Hij: Goed, heel goed met jou?
Ik: Ook!

Ik hoorde aan zijn stem dat hij enthousiast was, maar ook onzeker. Ik kende hem zo goed dat ik het steeds voelde, ook al deed hij er alles aan om zijn gevoelens te verbergen. Hij had stress, evenveel als ik.

Hij: Ewa, vertel het is? Waarover wilde je mij spreken?
Ik: Nee, jij eerst!
Hij: Maar nee, serieus! Spreek jij!
Ik: Nee nee nee, aan jouw de eer!
Hij: Ben je zeker?

NEE, tuurlijk ben ik niet zeker! Ik ben zeker van niets! Het liefst zou ik je nu willen vastnemen en nooit loslaten OF willen vluchten en nooit terugkeren, maar is dat een optie? NEE!

Ik: Ja...
Hij: ....
Ik: Ben je er nog?
Hij: Ik weet niet hoe ik je dat moet vertellen..
Ik: Doe normaal! Spreek gewoon.. Ik ben het maar hé!
Hij: Dat is het juist, jij bent het! Goed! Ik ga het gewoon zeggen, want ik kan het niet langer verbergen. Je hebt zeker opgemerkt dat ik een beetje anders ben, niet?

Ik voel mijn hartslag stijgen bij het horen van zijn woorden. Ik weet nog niet wat ik moet verwachten, maar ik weet dat het alle kanten op kan gaan.. Of misschien had ik toch niet naar alle kanten gekeken.

Ik: Euh, jaa.. maar spreek verder! Wat verbergen?
Hij: Haha, dikkop! Ik ben veranderd en je zegt niets?
Ik: Ik dacht dat het wel over zou gaan.. Spreek verder!
Hij: Ok, Ok, Mina... Ik...
Ik: Jij wat? Je maakt mij echt ziek!
Hij: Ik ga trouwen...
Ik: ...

Ik ga trouwen... ik ga trouwen.. Ik ga trouwen.. Ik bleef dezelfde zin opnieuw en opnieuw horen. Dat kan niet waar zijn! Het is een grap, een vergissing, toch? Ik ben nog steeds aan het denken, wanneer ik zijn stem hoor.

Hij: Mina? Ben je er?
Ik: Ja, ja, jij gaat wat?
Hij: Haha, ik weet dat het raar klinkt, maar ik ga trouwen.
Ik: Sorry, ik moet je laten..
Hij: Maar... 

Ik leg neer en val gelijk op de grond.. Ik voel de tranen over mijn wangen rollen en zou niet hebben verdragen dat hij dat hoorde. Ik heb het gevoel dat alles benauwd wordt, dat er een zware druk op mijn borst ligt. Het was sterker dan mezelf, ik kon mij niet meer controleren. Het leek een nachtmerrie te zijn, maar het was pure realiteit!
Het was net of iemand mijn hart, zonder enig medelijden, uit mijn lichaam had gerukt! En toen besefte ik het.. Ik was te laat! TE LAAT!

Waarom heb ik hem als eerst laten spreken? Waarom heb ik het woord niet genomen! Waarom heb ik zoveel tijd gelaten? Waarom heb ik zolang zitten twijfelen aan iets dat zo duidelijk was? WAAROM? WAAROM? WAAROM?

Ik zit nog steeds te huilen op mijn bed, wanneer mij gsm afgaat.. Hij belt.. Een keer, twee keer, drie keer.. Ik neem een diepe adem en ik neem op.

Mijn stem klinkt euforisch.. Zo gelukkig moet ik overkomen..

Ik: Jaaaaaaa?
Hij: Waarom heb je neergelegd?
Ik: Ik zei je toch dat ik je moest laten.
Hij: Waarom moest je mij laten?

Ik hoor dat hij geïrriteerd is, hij is dat niet gewoon dat ik zomaar neerleg. Ik moet gewoon blijven praten. Het komt wel goed.

Ik: Mijn moeder riep me.
Hij: En? Sinds wanneer leg je neer als ik met je bel? Ze weet al dat je altijd met mij aan de lijn bent.

Shit! Hij had gelijk! Mijn moeder was niet de beste optie omdat Haroen al een beetje lid was van de familie! Herpak je Mina!

Ik: Ja, maar nu had ze mij dringend nodig!
Hij: Yasmina?
Ik: JAAAAAAA :D
Hij: Waarom lieg je?!
Ik:...

Ik zucht en blijf voor mij uit staren. Tegen wie probeer ik nu te liegen? Tegen hem? Hij die mij door en door kent? Hij wist het MAAR ik moest verder doen! Ik had geen keus! Ik wilde net antwoorden, maar hij was mij voor..

Hij: Ik weet dat je hebt zitten huilen! Ik hoor het aan je stem.
Ik: Echt niet!
Hij: STOP MET LIEGEN!! Wat is er! VERTEL!

Nu zit hij te roepen. Dat gebeurde niet vaak, maar als hij begon te roepen dan was hij serieus kwaad! Wat moet ik nu doen? Ik was totaal de weg kwijt, maar ik had ook geen tijd om na te denken.