Gevallen voor mijn vijand..

Verbergen of toegeven?

Wat nu? Wat doen? Wat zeggen? Verbergen of toegeven?

Allemaal vragen waarop ik geen antwoord had. Dit gevoel was totaal nieuw voor me. Het was een raar, maar leuk gevoel.. Warm maar koud tegelijk.. Een droomgevoel.. Mijn beste vriend en ik samen.. Mijn familie en de zijne.. Ons huisje... Te prachtig, te mooi.. Misschien moet ik het hem toch zeggen.. Of toch niet?

Na zoveel twijfels, besluit ik om het met mijn nicht erover te hebben.. Ze is altijd op de hoogte van alles wat er gebeurt binnen mijn leventje, soms zelfs nog voor dat ik het zelf besef.. We spreken over alles en nog wat, maar wanneer ik de naam Haroen uitspreek ben ik haar kwijt.. Ze kende hem ook, dus ze wist gelijk waarover ik begon.. Ik was haar kwijt in de positieve zin, ze was altijd enthousiast als het over hem ging. Ze had hem overdreven graag, soms denk ik zelfs meer als ik.

Zij: JA, MINA! Ik zie jullie echt samen. Hij is te mooi, te lief en jullie zijn te goed samen! Ik zou dat ook zo graag willen hebben later.
Ik: Je bent helemaal gestoord! Het is een vriend, jullie spreken allemaal zo positief dat ik gewoon over alles terug begin te twijfelen terwijl ik zo zeker van was.
Zij: Je twijfelt niet.. Ik heb gewoon gelijk! Je moet het hem zeggen, of ik doe dat wel.

Jullie hebben het begrepen. Mijn familie was het allemaal eens, omdat ik het ook met andere had besproken. JA, het is een belangrijk stap wanneer je denkt je gevoelens toe te geven aan iemand die ondertussen al 8 jaar deel uitmaakt van je leven! De enige storing in het verhaal, was ik. Ik wist nog steeds niet wat ik moest doen.

Terug naar Haroen. Alles ging goed tussen ons! We spraken elkaar elke dag, elk uur.. Het was zelfs zo vaak dat het moeilijker werd om steeds te letten op wat ik zei. Ik was al veel te lief/ te attent tegenover vroeger en  hij heeft mij dat kantje nog nooit echt gekend. Hij kende mij wel zo goed dat het niet lang meer ging duren voor dat hij iets zou merken. Misschien had hij het al door, maar zweeg hij, zoals ik. 

Ik had een idee! Om te vermijden dat ik over mijn eigen woorden zou struikelen beslis ik om afstand te nemen. Ik ging dus minder van mezelf laten weten zodat hij zou begrijpen dat ik afstand wil en vooral zodat ik verder kon gaan ZONDER deze gevoelens!
Natuurlijk was ik tijdens deze prachtige plan, één belangrijk storing vergeten: HAROEN! Hij gaf nooit op, maar ik moest even doorbijten!

Mijn gsm trilt.. Nieuw bericht.. Haroen.. Oh nee, wat wilt hij!

Hij: salam, alles goed?

Ik beslis om pas na enkele uren te antwoorden.

Ik: Alaykoum salaam, goed  met jou?
Hij: Nu pas.. Ja het gaat wel!

Ow, het gaat wel was niet wat ik wilde horen. Op dat moment kon de tijd tussen onze berichten mij niets meer schelen. Ik antwoord gelijk uit bezorgdheid.

Ik:  Wat is er?
Hij: AUB, Mina, doe niet alsof je van niets weet.. 

PANIEKAANVAL: Wat heb ik nu weer gedaan? Is er iets gebeurd? Ik haat dit gevoel zo hard!

Ik: Wat? Ik weet het echt niet! Vertel!
Hij: Meen je dat nu? Of speel je echt met mijn voeten? JIJ BENT HET PROBLEEM, YASMINA!!

HUH? Wat? Ik ben het probleem? Waarom? Ik begrijp er niets van!