Gevallen voor mijn vijand..

Friends or lovers?

Terwijl ik verdwaald was in mijn gedachten, moest ik terug denken aan een bepaald moment met hem. 

**Flashback**

Op de trouwfeest van mijn beste vriendin, dus de nicht van Haroen.. Had ik hem voor de eerste keer na  2 jaar terug gezien. We hadden geen ruzie meer, maar hadden elkaar nog niet gezien.. We waren ook geen beste vrienden meer, denk ik toch. We waren eerder oude vrienden die nog af en toe spraken.
Ik stond voor de gemeentehuis samen met Narjiss, want ze was met mij meegereden. We hadden Haroen al thuis gezien bij ons vriendin en zij was zo enthousiast dat ze er alles aan deed om op te vallen bij zijn familie.
Ik had hem amper gezien, omdat ik bezig was met de bruid. Mij anders gedragen kon dus niet en was ook niet echt nodig. Het is pas nadat ik zijn moeder begroette dat ik hem  achter haar zag staan. Hij stond mij aan te kijken met zijn grote, blinkende ogen en een grote glimlach. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen. Ik kreeg het warm en voelde het gemis ook al stond hij zo dicht. 
Aan de gemeentehuis stond ik samen met Narjiss en zijn moeder. Ze probeerde een gesprek te voeren met haar en ik observeerde haar manier van doen.

Narjiss: En tante, hoe gaat het?
Zij: Goed  met jou? Je mama? Je familie? Het is lang geleden!

Het is lang geleden? Dus ze kenden elkaar echt! Ik dacht altijd dat ze een beetje overdreef, maar nee ze sprak de waarheid!

Narjiss: Goed, dank je! Ja, heel lang geleden! Jullie moeten eens langskomen.
Zij: InshaAllah!
Narjiss: Het is mooi om ze zo te zien hé (ze wijst naar de bruidspaar)
Zij: Ja prachtig! Maar ik heb mijn prins al..
Narjiss: Oh, zo schattig!

Ze kijkt naar mij...

Narjiss: Heb je haar gehoord, Mina?
Ik: Ja, echt prachtig dat je na zoveel jaren nog steeds met zoveel liefde kunt praten over je man.
Zij: Ja, dat is normaal! Ik wens jullie hetzelfde.
Wij: InshaAllah

Ik blijf verder praten met de moeder, zonder op te merken dat Haroen nu achter mij staat. Hij luistert mee en beslist er tussen te komen..

Hij: En mama, is het meisje met wie je spreekt aardig?

Ik kijk, in shock, naar achter, want ik had zijn stem al herkend! Ik kijk zo vies naar hem dat ik hem bijna had vermoord... Ik voelde mijn wangen warmer worden en wist dat ik al begon te blozen.. SHIT!

De moeder: Ja, ze is echt prachtig! Ken je haar?
Hij: Ja, mama! Dit is Yasmina, over wie ik het altijd heb..

Hij kijkt naar mij met zijn brede glimlach, maar ik kijk snel weg richting zijn mama. Ik wacht op haar reactie, ook al kon ik op dat moment echt een put graven en erin verdwijnen. Ik schaamde mij zo hard, dat ik niet eens doorhad dat hij net '' over wie ik het ALTIJD heb'' zei tegen zijn moeder. Hij spreekt over MIJ, over MINA!

Zij: Aah, jouw klasgenoot?
Hij: Klopt! We zaten in dezelfde klas.
Zij: Ja inderdaad! Jouw beste vriendin!
Hij: Ja, inderdaad! De enige, echte.. --Hij blijft naar mij staren, terwijl ik mijn wangen steeds warmer voel worden.
Zij: We spreken nog. Ik word even geroepen.

Ik kijk naar zijn moeder, glimlach, en stap weg zonder nog een blik naar Haroen te werpen. Ik wandel snel richting de bruid, die alles had gezien en mijn move begreep!

**Einde flashback**

Ik besef dat ik al vrij diep zit binnen zijn familie. Ik kende zijn moeder, zijn nicht, zijn zussen, zijn broer, .. 

Het was niet enkel ik die diep zat, maar hij ook! We hadden een veel te grote puzzelstuk in elkaars leven zonder dat we dat beseften. Ik denk dat ik gevallen ben voor mijn vijand!

<3 <3 <3