Արամը հասավ տուն: Մայրը, ամեն անգամվա պես, նստած սպասում էր որդուն:
-Մամ, հազար անգամ ասել եմ, որ ինձ չսպասես,-մեղմ տոնայնությամբ ասաց Արամը: Նա գիտեր, որ ինչքան էլ ասի' միեւնույնն է, մայրը սպասելու էր:
-Գիտես, որ դա լինելու բան չէ: Ինչպե՞ս կարող եմ հանգիստ քնել, երբ դու տանը չես: Հայրդ շատ հոգնած էր, թե չէ նա էլ կսպասեր,-ժպտալով ասաց բարի դեմքով տիկինը:
-Հա, գիտեմ,-Արամը նստեց մոր մոտ ու բռնեց նրա ձեռքը,-բայց ես արդեն երեխա չեմ, կարող ես այդպես չանել:
-Այն էլ ինչպիսի երեխա ես:
-Մաամ, հերիք է: Ես տուն գնեցի, բայց թույլ չտվեցիր այնտեղ միայնակ ապրեմ....
-Եթե դու մենակ ապրեիր, ապա հնարավոր է ընդհանրապես տուն չգնայիր: Մեր ներկայությունը քեզ մի քիչ զգաստացնում է:
Նրանք երկուսն էլ ծիծաղում էին:
-Դե, ասա, թե ինչո՞ւ ուշացար:
-Դե...գործեր ունեի...հանդիպում...
-Հանդիպո՞ւմ, ա՞յս ժամին:
-Դե, այո...
-Ուրեմն հանդիպում,-կասկածամիտ ժպտալով հաստատեց Արամի մայրը:
-Այո, ի՞նչ կա ժպտալու:
-Ոչինչ, ոչինչ, բացարձակապես ոչինչ: Ո՞վ է նա:
-Ո՞վ <<նա>>,-հարցական նայեց Արամը մորը:
-Ում պատճառով դու ինչ եկել ես ժպտում ես: Ում պատճառով դու այսօր իսկապես չես բարկանում, որ քեզ եմ սպասում կեսգիշերն անց: Ում պատճառով դու մի տեսակ բարի ես ինչ է...
-Ոչ մի արտառոց բան: Ես պարզապես լավ տրամադրություն ունեմ:
-Այո՞:
-Այո, հաջող աշխատանքային օր էր:
-Լավ, թող այդպես լինի: Գնանք քնելու:
-Այո, այո: Գնանք, թե չէ դու ինձ հարցախեղդ կանես ու լրիվ անհիմն տեղը:
-Ըհը, իհարկե անհիմն տեղը,-աչքի տակով Արամին նայելով ասաց մայրը :
Նրանք սանդուղքով բարձրացան երկրորդ հարկ: Արամը մտավ իր սենյակ եւ ուղղակի ընկավ մահճակալին: Չափազանց հագեցած օր էր:
Նա փակեց աչքերը ու մի անգամից քնեց :
Առավոտ էր, ժամը 9-ը: Եվգենյան արթնացավ իր մահճակալի վրա ընկնող արեւի շողերից: Նա շատ էր սիրում առավոտյան արեւը : Իջավ ներքեւ, մտավ խոհանոց: Տանը կարծես ոչ ոք չկար:
-Երեւի գնացել է:
Եվգենյան միացրեց բարձր երաժշտություն, եւ սկսեց իր համար նախաճաշ պատրաստել:
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Սեքս ու Ոչ Մի Պարտավորություն
RomanceՍերը եւ սեքսը տարբերվում են իրարից: Սեքսը վերացնում է ամոթն ու անհարմարության զգացումը, իսկ սերը ծնում է դրանք: P.S. Սիրեք իրար...
