Սեքս ու Ոչ Մի Պարտավորություն

Մաս 29

Երբ Արամը վճարեց ընդունարանում համարի համար, նրանք նստեցին ավտոմեքենան:

-Հիմա, չես ասելո՞ւ, թե ինչ է ինձ սպասվում:

-Չէ:

-Ես անհամբեր եմ:

-Ժամը քանի՞սն է:

-12:45:

-Շատ լավ: Միայն խոստացիր, որ ինչ ասեմ' պետք է անես:

-Օրինա՞կ:

-Ուղղակի խոստացիր:

-Լավ, բայց դու ինձ արդեն վախեցնում ես:

Արամը ժպտաց:

-Հիմա դու ինձնից ամաչելուց բացի նաև վախենում ես:

-Ես քեզնից չեմ ամաչում:

-Այո՞,-նա աչքի տակով նայեց Եվգենյային,-դե, հանվիր ու նստիր իմ ծնկներին, հենց հիմա:

-Դու գժվե՞լ ես, վարելու պահի՞ն:

-Այո: Ես պատուհանները կփակեմ,-ասելու հետ միասին նա փակեց դրանք:

-Իսկ հետո՞:

-Հետո ինքդ ինչ-որ բան կմտածես: Այսքանը ես եմ մտածել, մի փոքր էլ դու:

-Չէ,-զայրացած ասաց աղջիկը:

-Ուրեմն ամաչում ես:

Եվգենյան գլորեց աչքերը, խեթ նայեց Արամին ու հանեց շապիկը, հետո' կրծկալը ու նստեց այնպես, ինչպես նա էր ասել:

-Ի՞նչ ես անում,-զարմացած հարցրեց Արամը:

-Դո՞ւ չասացիր...

-Ես չէի կարծում, որ կանես:

Եվգենյան կրկնակի զայրացած էր, բայց չար ժպտաց:

-Իսկ դու գիտես, որ իմ հագին վարտիք չկա:

Արամի ադամախնձորը շարժվեց: Նա դժվարությամբ կուլ տվեց թուքը: Դա լավ նշան չէր:

-Այնտեղ ընդհանրապես ոչինչ չկա,-ասաց Եվգենյան ու կրծքերը մոտեցրեց նրա շրթունքներին: Արամի բախտը բերել էր, որ ճանապարհը ուղիղ էր և պետք էր ընդամենը ղեկը ուղիղ պահել: Արամը նայեց նրա կրծքերին, ավելի շուտ արդեն քարացած պտուկներին:

Եվգենյան նրա գլուխը կտրուկ վերև բարձրացրեց, հետո աջ ձեռքը դանդաղ իջեցրեց ներքև, դեպի նրա անդամը ու սկսեց շոշափել:

-Դե, ասա...

-Ի՞նչ ասեմ,-հազիվ խոսելով ասաց Արամը:

-Որ ուզում ես ինձ...հիմա...այստեղ...,-նա զգում էր նրա քարացած առնանդամը:

-Ա...այո, ուզում եմ,-կմկմալով ասաց Արամը:

-Այո՞

-Այո, այո: