AYLA

Hoofdstuk 19-En dat meen ik...

Voor ik de reactie van mijn vader kon zien, werd alles zwart voor mij ogen...

{Ayla}
Ik deed mijn ogen langzaam open. Het deed zo veel pijn van de fel licht die in de kamer kwam. Dat ik ze snel weer dicht deed. Ik hoorde wat voetstappen, ik had nog steeds mijn ogen gesloten. Ik deed of ik sliep. De deur ging langzaam open, ik hoorde een zware mannenstem.

'Natuurlijk dokter',zei een vrouwenstem. Dokter? Wacht zit ik in een ziekenhuis? De herinneringen van dat mijn vader een mes in mijn buik stak kwamen terug. Ik deed mijn ogen weer open. Er gleed een traan van mijn wang. Ik veegde de traan snel af. Gelukkig zag de dokter niet dat er een traan verliet uit mijn ogen.

'Goeie morgen, ik ben uw dokter, voelt u al zich weer beter?',zei hij. Ik knikte. 'Gelukkig, heeft de wond niet veel beschadigd. U zal wel veel last van uw buik krijgen, meer niet',zei hij. 'Weet u waar mijn ouders zijn?',vroeg ik. 'Ik zag ze in de kantine, maar vandaag kunnen ze u niet bezoeken, want u hebt nu rust nodig. Maar ik ga',zei hij zonder op antwoord te wachten.Liep hij weg.

Ik zuchtte. Ik wou een boek pakken, maar een verpleegster hielp me. Ik wist niet eens dat ze hier in deze kamer zat. Ik bedankte haar, ze deed nog wat dingen met die apparaten. Weet zelf niet wat. Ze zei nog doeg en beterschap, dan liep zij ook weg. Ik las een boek totdat mijn ogen zwaar worden en viel ik in slaap.

Ik deed half slapend mijn ogen open. Ik ging wat beter zitten. Ik zag Zaïd. Hij had tranen in zijn ogen. Ik glimlachte naar hem. Hij gaf me een knuffel, net als de rest van mijn gezin alleen mijn vader niet. Wou ik ook niet. Ik zag bij Anaya een flesje water.

'Wil je wat drinken?',vroeg ze. Ik knikte heftig mijn hoofd. Ze reikte het fles naar mij ik nam het dankbaar over. Ik werkte het in een keer naar binnen. 'Heb jij niks gedronken ofzo?',vroeg Zaïd lachend. 'Ik heb alleen maar geslapen',zei ik zacht. Iedereen lachte me uit, zelf mijn vader. Ik werd alleen maar roder en roder van schaamte. Mijn vader glimlachte naar mij, ik zag spijt in zijn ogen. Nee dit is mijn vader niet, mij vader heeft nooit iemand verontschuldigd. Dit is mijn vader niet. Ik had gelijk, want hij grijnsde gemeen tegen mij.

'Kan iemand mij uitleggen hoe Ayla in het ziekenhuis is beland?',vroeg Zaïd.
'Dus jij weet niet hoe ik in het ziekenhuis ben terecht ben gekomen?',vroeg ik. 'Ja, anders vroeg ik het nu niet',zei hij. Ik lachte.

'Heb ik de eer om het aan Zaïd te vertellen?',vroeg ik.
'Ja, het is goed om van de vijand te horen wat jezelf hebt gedaan',zei mijn vader.
'Het voelt goed om je vijand te noemen',loog ik. Ik vind niet fijn, maar als hij zo veel op mij let, dan slaat hij moeder niet. Daar heb ik alles voor over.
'Nou, een klasgenoot kwam thuis. Hij wou mijn ketting terug geven. Opdat moment kwam vader thuis. Hij vroeg naar hem. Ik zei dat hij in de woonkamer was. Ik vroeg wat er was. Vader deed zo vaag, maar jij weet dat ik daar niet tegen kan. Hij zelf ook. Ik denk dat hij vond dat ik brutaal was, dus sloeg hij mij. Ik ging nog een tijdje door. Dan kwam hij met een mes en stak het recht in mijn buik. Waardoor ik hier in deze lelijke ziekenhuiskamer zit',legde ik Zaïd uit.

Hij keek me bezorg aan, ik glimlachte naar hem. Hij hield gelukkig zijn mond, waar ik heel erg blij om ben. De verpleegster kwam de kamer binnen. Om te zeggen dat ik rust nodig had en hun weg moesten. Dus nam ik afscheid van mijn familie.

'Vader, u krijgt uw zin niet, het zal en moet me lukken',zei ik. Hij keek geschrokken om. Hij dacht zeker dat ik mijn lesje wel had geleerd, maar is niet zo. Zelfs naar me dood zal ik niet rusten totdat hij zijn zin niet krijgt. En dat meen ik...

Hey! jongens, ik heb nu al 600 lezers! Dank jullie allemaal! Ik ben zo blij! Terwijl ik niet zo vaak publiceer! Gelukkig is het vakantie, man dat had ik even nodig! Tot het volgende hoofdstuk! Doei!