AYLA

Hoofdstuk 35-Ik wees waar zijn hart lag.

Ik ga voor zo iets groots en handig wel betalen. Ik ben Said niet.

{Ayla}

Ali liep naar mij toe. Hij keek mij aan.

'Is er wat?', vroeg ik.
'Je lijkt zo veel op vader', zei hij dromerig.
'Wat bedoel je?', vroeg hem niet begrijpend.
'Nou, hoe je praat. Hoe je iemand aan kijkt. Hoe je iemand kill aan kijkt. Je ogen', zei hij.
'Bedankt?', zei ik. Mijn ogen?

'Onze ogen. Onze. Ben je het al vergeten? Je rode ogen', zei Hussain.

Ooh dat bedoelt hij.

'Maar wacht, jij wist dat vader rode ogen heeft?', vroeg ik.
'Ja, alleen ik mocht het jou niet vertellen.', zei hij.
'Maar heb jij dan ook rode ogen?', vroeg ik.
'Nee, ik heb geen rode ogen. Net als moeder en tante.', zei hij.
'Waar is tante?', vroeg ik.
'Ze is even in het ziekenhuis. Voor haar vriendin', zei hij.
'Oké', zei ik.
'Is het niet handig om daar naar toe te gaan? Om haar te steunen?', vroeg Ali zacht.
'Ze is oud genoeg haar zelf te steunen', zei ik. Voordat hij iets kon zeggen liep ik weg. Zonder nog iets tegen hem te zeggen liep in naar mijn kamer. Sprong het bed in en viel in slaap.

De volgende ochtend sta ik in het park. Waar ik de rest van mijn groep zie. Man, wat zijn het veel mensen zeg. Ik sta op een bankje, ik sta daar één seconde en mijn groep is stil. Wow...

'Goed dat jullie zijn gekomen. Ik wil jullie hartelijk welkom wensen in de groep. Ik wil graag dat er geen problemen zijn. Als dat zo wel is, dan kan u dat aan Ali Khan of Zarah Adeel aangeven. Wij zullen het samen gaan oplossen. In onze groep wil ik niks met geweld te maken hebben of wat dan ook. Ik wil dat wij in vrede kunnen leven. Als jullie gisteren hebben gezien, dat ik jullie leider ben. Wil ik graag zeggen dat dit pas de eerste keer is dat ik dit doe. Ik zal wel mijn best doen. Voordat we naar ons nieuwe woonplaats gaan wil ik wat uitleggen. We kunnen pas naar binnen met een armband als je die niet hebt kun u niet naar binnen. Dank u wel voor het luisteren. Volg mij naar ons nieuwe begin naar ons leven.', zei ik met een glimlach op mijn gezicht.

De rest klapt vrolijk in zijn/haar handen. We liepen naar de koepel. Daarvoor zit tante met een grote map. Om iedereen naam te zetten. En dan een armband te geven. Zij hebben niet de rode knop op hun armband, die ik wel heb. Ik ben ook de enige. Vijf minuutjes te kijken of het goed gaat liep in het huis uit. Stapte op mijn fiets die ik van vader heb gekregen en fietst naar gevangenis. Waarom? Ik moet even mensen even praten en die zijn daar. Said en Zaïd. Na hard gefietst te hebben ben ik eindelijk. Mensen kijken mij bang aan, banger zelf. Door mijn rode ogen. Ali zei dat het komt omdat mijn vader die ogen ook had en ze banger zijn om wat ik ga doen. Daarom draag geen kleurlenzen. Het is zonde om dan te verbergen wat ik ben. Wie ik ben. Ze vergeten Idrees Khan, maar Ayla Khan onthouden ze.

Ik vroeg waar Said en Zaïd zijn. De mevrouw achter de balie riep een agent en hij liep met mij mee. We liepen naar hun cellen. Hij heeft mij nog steeds niet opgesloten. Misschien omdat hij geen spoor kon vinden wie Levi heeft gedood. Het is niet alsof iemand mijn sporen heeft gewist. Nee joh. En dat heeft Ali mij echt niet vertelt hoor. De agent en ik zijn bij cellen waar Said en Zaïd zijn. De agent laat mij alleen achter.

'Ayla? Ben jij dat?', vroeg Zaïd vroeg uit een de cel naast zijn vader.
'De enige echte', zei ik.
'Je ziet er anders uit', zei Said plots.
'Kan ik ook aan jou zeggen Said', zei ik.
'Waarom heb je Levi gedood?', vroeg Zaïd zacht.
'Ik zei toch dat hij zou boeten zoals jullie', zei ik bot.
'Wees niet ongerust, want ik heb voor jullie een verrassing. Jullie dood komt dichterbij dan je denkt', zei ik.

Ik had van de agent de sleutels gestolen. Ik maak de celdeur open. Liep naar ze toe en gaf Said en Zaïd een klein mesje.

'Maar als jullie haast hebben kun je het versnellen door het hier te steken', zei ik terwijl ik hem wees waar zijn hart ligt.
'Weet wel, als jullie dat doen dat de wereld veel mooier is', zei ik. Ik liep de cel uit.
'Het spijt me, dat ik je leven heb verpest', zei Zaïd zacht.
'Daar ben je iets te-laat voor', zei ik met een grijns...

(Sorry voor fouten)