AYLA

Bonushoofdstuk 6-'GEFELICITEERD!'

20 jaar later

{Ayla}

Veel jaren zijn voorbij geraasd. Als je de Ayla van zestien jaar geleden nam, zag je nog geen verschil. Harteloos, snel boos en geen ene emotie in haar ogen. Behalve op de dag dat mijn vader dood ging en dat Ali terug kwam. De sukkel zit hier nog steeds en mijn haat groeit alleen, maar als ik hem zie. Hij heeft mijn kinds echte vader gedood, maar je ziet wel verschil in de Ayla van vijftien jaar. Lief, aardig en geduldig. Die Ayla lachte altijd en die spoorloos verdwenen. Alsof ze nooit is gekomen. Dat komt zeker door Hussain dat ik zo ben geworden.

'Dat komt niet door mij, jij praatte terug. En alsnog als je niet terug praatte dan zou ik overnemen dus wees blij dat ik wel was. Ondankbaar persoon.', zegt ze bot.

Alsof jij dankbaar kan zijn?

'Ik snap jou ook niet hé? Ik wou Ali al doden op de dag dat ik wist wat voor lelijk monster het is. Wat-', ik onderbrak haar voordat ze haar zin kon afmaken.

Wat voor stuk onkruid het is. En bla bla. Ik weet het al Hussain dus hou je mond.

Ze gromde, ja wanneer gromt Hussain niet?

Ik kijk op mijn horloge, want ik sta op het balkon met een sigaret in mijn mond. 14:17. Ik zucht diep, vandaag heb ik even geen stress. Mijn tante zei dat een dagje rust wel hielp, dus zit ik thuis te niksen.

'Je hebt meer dan vier keer de groep gegaan. Het restaurant heb je om de uur nog gebeld of het goed gaat. Net had je ook nog gebelt dat iemand al strafwerk had gemaakt. Je had ook nog een een kamer geboekt voor toerist die pas overmorgen in Nederland landt. Dus je hebt niks gedaan? En het grappigste is ook nog dat het onze verjaardag is.', zegt Hussain.

Dat het onze verjaardag is betekent niet dat we alles kunnen los laten en kunnen doen wat we willen. Als ik dit werk niet dan had je bekogeld met woorden die jij niet zo leuk vind, dus hou je mond. Ik ga slapen.

'Slapen om twee uur smiddag? Beetje laat vind je niet?', zegt ze grijnzend.

Ja problemen mee? Dat is beter dan jou gezeur horen.

Nu is het mij beurt om te grijnzen. Het voelt goed als je eindlijk haar mond houdt.

Ik roep naar een dienstmeisje. Snel hoor ik al geklop. Ik roep dat ze naar binnen kan komen. Ik zeg tegen haar dat ik een glas water wilt. Ze schenk het voor me, en loopt het balkon toe. Ik draai me om en drink in een keer mijn glas op en geef het terug.

'Kan ik nog iets voor u doen mevrouw Khan?', vraagt ze en ik draai me al om.
'Nee, zorg ervoor dat Afak al iets heeft gegeten. En als een telefoontje voor me is, dan kan je zeggen dat ik druk bezig ben.', zeg ik.

'Druk bezig met slapen bedoel je zeker?', zegt Hussain

Alsof jij iets doet.

'Verder nog iets wat ik voor u kan doen mevrouw?', vraagt ze nog.
'Nee je kan gaan', zegt ik.
Voordat ze de deur achter haar sluit zegt ze nog.
'Gefeliciteerd met uw veertigste verjaardag', zegt ze.
'Bedankt, maar je kan nu wel gaan.', zegt ik bot.

Ze slikt. Ik ga snel naar mijn bed en val al snel in slaap.

'Gefeliciteerd moeder, ik ben blij dat ik kan zeggen dat ik de zoon ben van Ayla Hussain Khan. En dat mijn moeder mij een naam geeft geven waar ze trots op is. Ik vind het jammer dat we niet een goeie moeder-zoon band hebben. Maar ik kan soms uw trots zien in uw ogen. Waar mijn hart van blijdschap een sprongetje maakt. Bedankt voor de mooie momenten in het leven. Ik zou u nooit vergeten. Nooit. Ik hou van u moeder, vergeet dat niet.', zegt een bekende stem. Afak. Ik voel dat hij een kusje geeft op mijn voorhoofd. 'Fijne verjaardag moeder.', zegt hij en hij sluit de deur.

'Dat was zo...CUTE! Hé sukkel ga naar hem toe! En wel nu meteen!', schreeuw Hussain hard in mijn hoofd.

Ik ga, rustig!

Ik open mijn ogen en stap vermoeiend naar mijn badkamer. Ik was mijn gezicht, ik trek snel wat andere kleding en verlaat mijn kamer. Ik stap van de trap naar beneden.

Vreemd, de lichten staan uit. Ik knipper het licht aan.

'GEFELICITEERD!', roepen mijn vrienden en familie.

Ik schrik en pak te deur opening stevig vast. Voordat ik val.

'Moeder gaat het?', vraagt Afak en rent naar me toe.

Hij staat voor me en ik moet naar boven kijken, om hem in de ogen te kijken. Bezorgdheid herken ik in zijn ogen.

'Ik wist het! We moesten dit niet doen, nu is mijn moeder geschrokken. Wat voor monste-', ik onderbrak hem door met mijn handen zijn gezicht vast te houden.
'Oh, mijn jongen. Je hebt niks fout gedaan. Ik vind het prachtig en vooral dat je hier voor me staat. Dat jij dit voor me hebt geregeld hebt. Een betere zoon kon ik niet wensen, want die heb ik al. Ik hou van je, mijn kleine Afak. Ik hou van je.', zeg ik.

Tranen vullen die mooie grijs groene ogen. Ik trek hem in een knuffel. Eerst schrok hij, maar snel voel ik al twee gespierde armen om mijn middel. Hij zet zijn hoofd in mijn nekholte.

'Ik hou ook van u moeder. Zielsveel.', zegt hij zacht.

Maar hard genoeg dat ik het hoorde. Een traan rolt ook op mijn wang. Afak merkte het op en veegt de traan af. Hij geeft mij een kusje op mijn voorhoofd.

'Dat mag je wel vaker doen.', zeg ik zacht dat alleen hij het hoort.

Hij lacht, man wat kan ik lang naar die lach luisteren. Zo mooi, zo prachtig.

'Zal ik zeker doen moeder.', zegt hij.

Ik lach en al snel klappen mijn familie uit vreugde en blijdschap...

Hey jongens, hier na komen nog twee bonus hoofdstuk en dan is dat dan de échte einde. Maar dan zie ik jullie dan, doei!

(Sorry als je nog fouten zie)