AYLA

Bonushoofdstuk 8-'Ga je nog?'

{Afak}

Na een diepe zucht, deed ik de deur open. Ik zag mijn moeder niet in haar kamer. Huh? Ik klopte zelfs op de badkamer. Misschien is ze wel in de woonkamer?

'Ja dat kan ook.', zegt een stem.

Wow, ik wordt echt gek! Ik hoor zelfs stemmen. Ik wou net de kamer verlaten. 'Ik ben op het balkon.', zegt mijn moeders stem. Ik loop naar het balkon. Ik opende de deur. En zette één stap naar voren. Ik kijk naar grond en hou mijn handen achter me vast. Als teken van respect. 'Je kijkt naar de grond, terwijl je daarvoor je bijna je oom vermoorde? Je vriend zijn vader? Mijn broer? Wauw.', zegt ze. Ik kijk naar mijn moeder rug. Hoe wist ze dat ik zo stond?

'Ze is onze moeder, natuurlijk weet ze dat.', zegt die vervelende stem weer.

Ik negeer de stem, ik heb voor die stem geen tijd. Ik zie dat ze naar voren staart en een sigaret in haar handen geeft. De moeder die ik een paar uren geleden in mijn armen is spoorloos verdwenen. De moeder die met één blik iemand kan doden staat weer voor me.

'Je wou antwoorden toch?', vraagt ze kill.
'Ja, maar niet als u zo tegen mij gedraagt.', zeg ik rustig.

Ik schrik van mezelf. Ze lacht.

'Dat beschouw ik als een ja. Maar ik zal al je vragen beantwoorden', zegt ze.

Ze zet weer de sigaret tussen haar lippen.

'Wat is er gebeurt waarom u zou harteloos bent, zo gemeen bent? Wat hebben mensen u aangedaan? Wat heb ik u aangedaan?', vraag ik.
'Zo ben ik, harteloos. Hoe jij het zegt, maar jij zou het niet begrijpen.', zegt ze kill.
'Wat zou ik er dan niet aan begrijpen?', zeg ik. Ze antwoordt niet.
'Lijkt u dan ook zoveel op de rest? Niemand-', ik wordt afgekapt.
'Niemand zegt me wat. Ik wil antwoorden, u gaat me niet begrijpen hoe ik me voel? Dat wou je zeggen toch? Ik begrijp je, anders stond ik hier niet en je antwoorden geven op je vragen. Toch of niet soms?', zegt ze.

Ik kijk snel de andere kant op, ik weet dat ze gelijk heeft. Ook al zou ik liegen. Ik hoor iemand zuchten. Ik kijk om mij heen en zie dat het moeder niet was. Ik verbeelde het me wel.

'Maar als je zo nieuwsgierig ben, geef ik je wel antwoorden.', zegt ze.

Het verbaast me dat ze mij echt antwoorden gaat geven. Ik loop voorzichtig naar haar toe en ga naast haar staan.

'Het begon allemaal met dat ik mijn beste vriendin verloor. Mila. Ik mis haar nog elke dag. Paar jaren later heb ik je oom ontmoet. Ik leefde toen niet in dit gezin. Omdat ik op mijn vijfde werd ontvoert en in een andere gezin werd geplaatst. Mijn "vader" mishandelde me. Maar laten we naar het verhaal gaan. Ik ontmoette je oom en we werden vrienden, na een tijdje kwam ik erachter dat hij mijn broer was. Ook al werd mijn buik het slachtoffer, van mijn "vaders" daden. Maar eenmaal ik dit mooie gezin was, werd ik ontvoert. Ik kwam er achter wie mijn vriendin had vermoord. Eigenlijk aangereden. Idrees Khan, oftewel mijn vader heeft me uit de cel gehaalt. Ik kwam eruit, ik had eindelijk mijn vader terug, maar hij kwam niet met mee naar zijn vertrouwde huis. In plaats daarvan ging hij rechtstreeks naar zijn graf. Ik had veel verdriet. Je oom kon het verdriet niet meer aan en ging weg. Waar? Geen idee. Wanneer kwam hij terug? Dat wist ik ook niet. Ik had met mijn tante voor duizenden mensen moet zorgen. Als zij er niet was had ik niemand. Vijf jaar later, kwam hij terug. Met zijn vrouw en kind. Maham. Als hij niet was geweest had ik hem het huis uitgeschopt. Maar ik kon de band van een kind en vader niet verbreken. Imran Khan, ontmoette ik ook op die dag. Ik kreeg jou, ik was blij. Ik had eindelijk iemand waar ik mijn liefde kon geven. Maar na het schokkende nieuws dat mijn broer jouw vader had gedood. Was ik bang. Bang dat ik ook zo veel ga houden als vader en dat ik je kwijt zou raken. Daarom ben ik harteloos. Gemeen. En al die andere dingen. Ik ben nog steeds bang. Ik wil je niet kwijt raken. Ik probeerde mijn liefde voor jou te verminderen, wat niet lukte.', het laatste zegt ze zacht.

Ik ben verbaast om haar woorden. Ze heeft zo veel dingen mee gemaakt en ik zit te piepen als ik niet weet wat er allemaal gebeurt? Man ik ben pas een watje. Ik krijg tenminste mijn antwoorden, maar mijn moeder niet...

'Je zal je wel af vragen waarom ik je riep? Toen je mijn broer aanviel, werden je rode tinten feller. Maar niet zo fel als de mijne. Het heeft te maken met je innerlijke persoon. Diegene die tegen je praat, je hebt zeker wel eens stem tegen je horen praten? Nou dat is hij. Als je zo door gaat, krijg je die rode kleur en hij gaat dan ook niet weg. Als het erger wordt hebt je de neiging om iemand te doden. Voor mij was het ook moeilijk. De eerste paar maanden had ik zelf wel tientallen mensen vermoord. Gelukkig kan ik haar onder controle houden. Ik wil dat je het onder controle hebt, want zo net je het zei. Ik ben harteloos, ik wil niet dat mijn slechte punten ook in jou zit.', zegt ze.

Ze heeft geen ene keer mijn kant gekeken. Alleen een paar keer die domme sigaret in haar mond gezet. Ze wilt niet dat ik net zo als haar wordt. Ze wilt niet dat ik haar als mijn voorbeeld neem. Ze is bezorgt over me. Ik heb net gezegt dat ze harteloos is.

'Het spijt me moeder, voor wat ik zei. Ik moest niet zo tegen u praten.', zeg ik.

Ze lacht, geen ene emotie van humor.

'Aan sorry heeft niemand wat, aan een spijt me heeft niemand wat. Alleen degene die het zei heeft er wat aan, verder niemand. Dus denk goed na voordat je iets doet of zegt. Onthoud dat. Nu kan je gaan.', zegt ze.

Ik heb mijn moeder pijn gedaan. En hard ook nog.

'Ga je nog?', vraagt ze.

Ze kijkt eindelijk mijn kant op. Ik knik en voel een traan naar beneden vallen. Voordat ik het balkon weg ga.

Zeg ze zacht in haar zelf:'Ooit zal iedereen inzien wat ik goed deed in de wereld. Ooit, dat weet ik zeker Hussain. Dat weet ik zeker. Ookal is het naar mijn dood.'

Ze kijkt naar de maan.

'Hussain je had gelijk, de maan is inderdaad mooi.', zegt ze.

Wat heb ik gedaan? Nog een traan rolt uit mijn ooghoek...

Dat was dus de laatste bonushoofdstuk, was het leuk? En hoe vond de bonushoofdstuk? Dit is dan écht de einde van Ayla! Ja...dan ik verder niks dan dit te zeggen: ik hoop dat ik je zie in mijn toekomstige boeken. (Als ik er een heb) En ik wil jullie bedanken voor het lezen van Ayla. Ik heb leuke reacties gekregen en daar ben ik jullie dankbaar voor. Maar ik ga, Doei!

(Alvast sorry als er fouten in zitten)