AYLA

Hoofdstuk 31-'Welteruste Hussain'

'Een nachtmerrie die al is gebeurt zou je bedoelen', zei Hussain...

{Ayla}

Adem in, adem uit. Zei ik tegen mijzelf. Ik keek op de klok. 5:08. Arghh. Ik heb vandaag school. Terwijl ik pas om acht uur moet klaar maken. Ik probeerde wat te slapen, maar met weinig resultaat. Ik nam de hele tijd een andere houding, maar zelf dat werkte niet. Na een tijdje ging mijn wekker af. Ik zuchtte diep. Sloeg de dekens weg en deed het licht aan. Ik liep naar de badkamer en zag dat ik wallen heb gekregen. Kan het nog erger?

'Ja voor mij wel. Kijk met wie ik een lichaam moet delen', zei Hussain.

Hahaha, wat ben je grappig Hussain.

'Weet ik toch', zei Hussain trots.

Ik negeerde haar opmerking en friste mij op. Nadat ik dat had gedaan had liep ik mijn kamer in en trok een setje kleding aan. Pakte mijn tas en liep naar beneden. Liep de eetzaal binnen en ging op mijn vaste plek zitten. Naast Ali. Hij begroette mij. Netals mijn vader en tante. Na het ontbijt pakte ik mijn tas en verliet het huis met Ali. Hij heeft gewoon een rijbewijs! Ik stapte in zijn auto. Wat mij opviel dat mijn vader vaak vaag is. In het begin kon hij niet stoppen met praten en nu...is hij degene die stil is. Komt het door mijn moeder? Doordat ze er niet meer is? Ik zucht.

'Hey wat is er?', vroeg Ali.
'Niks', zei ik en stapte uit, omdat ik al op school was.

Ik liep naar mijn kluisje zonder geduwd of wat dan ook, want nu weet de hele wereld dat ik het verloren dochter van Dè Idrees Khan ben.

Ik zucht en de medeleerlingen keken elke stap die ik zette. Bang voor wat ik ga doen.

'Hebben jullie niks anders te doen dan mij te irriteren?', vroeg ik bot.

Ze schrokken uit hun trans en lieten mij met rust. De bel gaf het signaal aan dat ik naar de les moesten. Ik liep de lokaal in. Zarah rende naar mij toe knuffelde mij plat. Na wat gepraat te hebben. Begon de les. Wiskunde. Wat heb ik daar zin in. Ik gaapte. De docent had het gezien, maar zei niks. Zeker om mijn vader. Soms wel handig zo'n gevaarlijke vader te hebben waar iedereen om bang is. Nog vijf minuten en dan kan ik naar geschiedenis. Meestal geeft de leraar dan het cijfer van de proefwerk van de week geleden. Hallo drie en doei tien, maar dan hoor ik een hard gegil. De deur word met een grote klap geopend. Mannen met rode mutsen, sjaals en handschoenen. Said "bende". Lopen het lokaal binnen. Ik kijk op mijn horloge en waarschuw mijn vader. Ik maak een kleine lade eruit opende het. Haalde mijn voorraad met kogels eruit. Ik zet ze in mijn pistool. Klaar om aan te vallen. Als ik het mij goed herinner dan is een van de jongens Levi. De gast die ik schot in zijn voet.

'Het kan nog eens leuk worden', zei Hussain.

'Kijk eens aan, wie zullen we hier hebben. De ene echte Ayla Hussain Khan', zei Levi grijnzend. Ik lachte.
'Ooh ken je mijn naam al? Gefeliciteerd Levi Cloak', zei ik terug.
'Ik geeft je twee keuzes', zei ik.
'Ik heb geen zin in een spe-', ik onderbrak hem grof.
'Je moet een keuze maken. Of wil je ook zo eindigen als Tim?', vroeg ik.
'Nee, ik hoef niet in een coma te zitten', zei Levi voorafschuw.
'Gelukkig begrijp je het, oké dit zijn de keuzes. Één: je gaat nu weg en krijgt geen gezeur. Of twee: je gaat tegen mij vechten tot je dood gaat', zei ik.
'De laatste', zei Levi.
'Fout keuze', zei ik.

Terwijl ik recht in zijn voeten schiet. Gelukkig snap Zarah ook dat ze mee moet vechten en ook zij haalt haar pistool eruit en begint ermee te schieten. Natuurlijk alleen de vijand. Na een tijdje gevochten te hebben renden we het lokaal uit. Het leek hier wel een vertalen school. Iets klopt hier niet. Dan zie ik het. Een rode sjaal die voorbij raast. Ik aarzel geen minuut en schiet in de sjaal.

Nadat mijn klas veilig is. En de rest van de school. Keek ik een keer rond met Zarah achter mij aan. Niemand te zien. Nu weg wezen. We renden de uitgang uit, de straat op. De bussen stonden al klaar om te vertrekken. Zarah stapte al in. Voordat ik dat kon doen. Voelde ik een kogel in mijn bovenbeen.

'AYLA!', riep Zarah hard.
'RIJ WEG! NU!', zei ik terug.

Ze knikte en de bussen vol kinderen reden weg. Ik voel hoe iemand naast mij kwam te hurken.

'Welteruste Hussain', zei een bekende stem. Voordat een zwart gat mij erin sleurt...

Hey, lezers. Ik bezig ben met het einde. Het is nog niet af. Maar ik weet hoe ik dit boek zou gaan eindigen. Ik wil hier niks over zeggen, want dat verpest het hele boek. Ja..ik heb niks anders te zeggen. Dus...doei!

(Sorry voor fouten)