AYLA

Epiloog-;)

5 jaar later...

{Ayla}

In deze vijf jaar ben ik veel veranderd. Ik ben de directrisse van de grootste en beste kostschool van Nederland. Ooh ja, ik heb ook nog een eigen hotel en een restaurant. Maar vandaag staat de kostschool in mijn agenda. Maar dat betekent niet dat ik niet even naar het restaurant kan gaan? Of het hotel?

'Mevrouw Khan ik moest me melden', zegt een zachte stem.
'Ga maar zitten', zeg ik. De deur gaat zacht open en een klein meisje loopt naar de stoel toe.
'Thee of koffie?', vraag ik.
Ze schudt haar hoofd en kijk naar de grond.
'Naam?', vraag ik.
'Emily', zei ze zacht.

Ik typte haar naam in mijn Macbook Air en vind informatie van haar.

'Emily Moore, vijftien jaar. Vaak brutaal. Dertien keer te-laat gekomen. Wordt meer dan vijf keer per dag uitgestuurd. Vergeet vaak haar boeken en komt daardoor nooit na', lees ik voor.
'Wat heb jij gedaan waardoor je je moet melden?', vraag ik.
'I-ik heb niks gedaan', zegt ze.
'Kijk mij aan als je tegen mij praat. De docenten sturen een leerling pas naar mij, als je wat ernstig hebben gedaan. Dus wat heb je gedaan waardoor je je moest melden', zeg ik.

Ze keek recht in mijn rode ogen. Ja, ik draag nog steeds geen kleurlenzen.

'I-ik wou alleen een grapje uithalen e-en heb een scheetkussen op de stoel gelegd van m-meneer W-williams, maar hij vond het niet grappig', zegt ze.
'Grapjes haal je niet uit bij docenten. Je kunt het lekker thuis doen, maar niet in mijn school. Je krijgt natuurlijk straf. Je gaat een week lang de gangen dweilen en je bied je excuses aan bij meneer Williams. Heb je dat begrepen?', zeg ik boos. Ze knikt bang. Ik sta op en pak een boek van mijn boekenkast. En geef het haar.

'Dit boek moet je lezen. Je krijgt drie weken de tijd, dan ga je presentatie hebben over dit boek. En om half vier je melden bij de conciërge, om te dweilen. Nu kan je gaan', zeg ik.
'Ja mevrouw Khan', zegt ze zacht en loopt snel mijn kantoor uit.

Ik kijk op de klok en zie dat heb bijna drie uur is. Ik heb zo een vergadering over de eerste jaars dus kan niet aan komen met een sweater en jogging broek. Nadat ik mij heb om gekleed pak ik mijn Macbook en doe het in de laptop tas. De gangen zijn leeg, want het is het vierde uur dus iedereen heeft nu les. Ik loop naar de leraren kamer in en iedereen staat op. Als ik naar mijn plek loop en zit, gaat de rest ook zitten. Het handigste is dat alle docenten leden van mijn groep zijn. Na dikke drie uren erover te gepraat te hebben ga ik naar de receptie. Ik vertel haar dat ik om precies om acht uur weer terug ben. Ze knikt en glimlacht voordat ze mij nog gedag heeft gezegd.

Ken je nog de dag dat erachter kwam hoe ik mijn rode ogen heb? Hoe mijn opa ook rode ogen heeft? Hoe mijn "oma" hem achterliet? Waardoor hij zelfmoord pleegde? Nou ik dacht laat ik nou mijn "lieve oma" even een bezoekje brengen. Mats is achtergekomen waar ze woont. Ze is zelf hertrouwt en heeft nu al kleinkinderen. Logisch ze is rond de zestig. Ik rij naar het adres en bel aan het goede huis. Een klein oud vrouwtje doet de deur open. Ze kijkt mij bang aan en zet een stap naar achteren.

'Bang van uw bloed eigen kleindochter?', vraag ik met een grijns. Ze slikt.
'Wat onbeleeft van u. U vraagt niet om een kopje koffie of dat ik in de woonkamer kan gaan zitten', zeg ik.
'Oh s-sorry mijn kind kom zitten', zegt ze en ze begeleid mij naar de woonkamer.

Ik ga zitten en ze loopt de keuken binnen dat denk ik. Ze komt terug met een dienblad met een kopje koffie. Ik neem een grote slok. Te bitter.

'Weet u wel wat u heeft gedaan met mijn opa en vader?', vraag ik.
'N-nee mijn kind', zegt ze.
'Ik ben uw kind niet. Als u niet weet wat er is gebeurt vertel ik het met plezier wat er is gebeurt', zeg ik.
'Nadat u mijn lieve opa achterliet heeft hij zelfmoord gepleegt. Mijn vader was drie, hij werd in het weeshuis gezet. Toen hij vijf was werd hij geadopteerd. Maar zijn nieuwe familie mishandelde hem. Tot op een dag hij ontsnapte. Hij was twaalf en een vond een baan. Een goeie? Nee. Hij stal, hij vermoorde mensen en hij ontvoerde mensen. Ze hadden allemaal het zelfde lot die hij in zijn handen droeg. De dood', zeg ik boos.

Ik voel hoe mijn ogen feller worden. Ik heb zin om deze vrouw haar keel dicht te knijpen. Na een tijdje gekalmeerd te zijn kijk ik het oude vrouwtje weer aan. Ze heeft tranen in haar ogen.

'Het spijt mij kind. Ik had niet weg moeten gaan', zegt ze zacht.
'Het spijt mij? HET SPIJT MIJ?! Is dat het enige wat u kan zeggen. En voor de TWEEDE keer ik ben uw kind NIET!', zeg ik boos.
'Mijn opa is een monster geworden, mijn vader is een monster geworden en ik ben een monster geworden. Alleen maar door één persoon en dat bent U! U bent het. U bent de grootste monster niet mijn opa. Niet mijn vader of ik. Nee u', zeg ik.

Ze snikt. Ik rol met mijn ogen.

'Ik ga maar weer. Ik heb nog een baan. U weet het zeker niet maar ik ben de directeurisse van een grote kostschool', zeg ik.
'D-dan kan ik zeker een keer een bezoekje brengen', zegt ze met een glimlach. Ik lach.
'U denkt dat u in mijn gebied komt? Dat gaat niet gebeuren dus behou uw energie en ga lekker verder met uw leven. Ga lekker naar u man, ga lekker naar u kleinkinderen en laat mij met rust', zeg ik.
'Maar als je wou dat ik je met rust liet waarom ben je hier?', vraagt ze.
'Om te laten zien wat u heeft gedaan. De waarheid vertellen. U laten horen wat u heeft gedaan. Trouwens voordat ik het vergeet u kan wel even werken aan uw koffie. Te bitter', zeg ik met een nepglimlach.

Ik sta op en stap de deur uit. Dan verlaat ik het huis. Ik stapt mijn auto in en rij snel naar mijn werk. Ik zeg tegen de receptie dat ik er weer ben en haal mijn krant en zeg tegen haar dat ze mij even koffie moet brengen. Ik smaak nog steeds de nasmaak in mijn mond van die koffie. Ze knikt en ik loop mijn kantoor binnen.

'Zahid Khan en Zaïd Khan plegen zelfmoord' staat op de voorpagina. Ik grijns. Ik zei toch dat zijn dood dichterbij kwam?

'Dat heb je zeker gezegd Khan', zei Hussain.

Mijn grijns word alleen maar groter.

;)

Dit was dan de epiloog van Ayla! Wel een lang hoofdstuk. Vinden jullie het een leuk epiloog? Als er nog vragen zijn stel ze maar gerust. Want ik snap als je het niet begrijpt. Want ik ben niet zo goed in schrijven wel beter in het begin. O ja, dit mijn eerste voltooide boek! Ik heb niet echt nog een boek, maar als die er is zal ik het jullie melden. Trouwens er komt geen deel twee. Sorry. Dan zie ik jullie in de toekomst met een nieuwe boek (hoop ik). Doei!