AYLA

Hoofdstuk 34-Ik ben Said niet.

De mooie donker bruine ogen zijn...nu...rood...zo rood als bloed...

{Ayla}

Ik schrik zo erg dat het spiegeltje laat vallen.

Hussain waarom heb we rode ogen?

'Omdat we de verdriet niet meer aan konden. Om het verdriet te verminderen gebruikte wij geweld. Daarom is onze oog kleur rood. Dat is het teken van dat we het niet goed hebben opgelost', zei ze.

Gaat de kleur ooit weg?

'Ik denk van niet, want niemand uit ons familie is het ooit gelukt. Onze vader zijn oog kleur is ook rood, maar hem is dat nooit gelukt', zei ze.

Dus zijn echte oog kleur is rood? Maar dan droeg hij de hele tijd kleurlenzen?

'Ja, maar voordat hij die kleur kreeg had hij al die mooie grijze kleur', zei ze verdrietig.

Maar het heeft geen ernstige gevolgen, hoop ik.

'Over dat, uh, wij kunnen sneller bozer en hebben meer de neiging om iemand te doden', zei ze met een zucht.

Ik adem goed in en uit.

'Wat doen we nu?', vroeg een jongen. Hij keek mij aan.
'Uh, ja..', zei ik schamend.
'We kunnen dat bos gebruiken die grenst aan onze tuin gebruiken. Als jullie woonplaats?', vroeg Ali.
'Ja dat is wel een goed idee', zei ik.
'Ik denk dat het beste is als we Zahid en Zaïd uit de wegruimen. Als jullie het goed vinden?', vroeg ik.
'Eindelijk zegt iemand er van!', zei dezelfde jongen.

De rest stemde ermee in. Ik zag in mijn ooghoeken hoe Zaïd en Zahid bijna weg sluipte. Ik pakte mijn mes en gooide het op Zahid voet. Hij schreeuwde het uit van de pijn. Zaïd gebruikte dat zijn vader pijnlijk schreeuwde om weg te rennen, maar voordat hij dat kon doen schoot Zarah in zijn been en ze pakte haar telefoon en belde de politie.

Na een kwartier zijn ze er en nemen Zahid en Zaïd mee. Op de een of ander manier willen nemen ze mij of Ali niet mee. Terwijl wij de dochter en zoon van Idrees Khan zijn. Hij was de gevaarlijkste man ter wereld. Maar wat kan daar aan doen? Ja juist gewoon laten gaan en je leven leven.

Ik pak mijn kans en zeg tegen mijn groep dat we morgen verzamelen bij een parkje. Ali en ik lopen naar zijn auto. Na een halfuur zijn we thuis. Ik maak mijn wonden schoon en loop de tuin in.

'Hallo mevrouw Khan, ik ben professor Adams. Ik kom om uw gebied veilig te maken', zei een oude mannetje.
'Ayla, ik dacht dat het wel handig zou zijn als wij een koepel maken om ons gebied. Dat we zo met een armband erdoor kunnen lopen. Alleen als die draagt. Daarom heb ik professor Adams gebelt', zei Ali.
'Oké is goed', zei ik terwijl ik genot van de buitenlucht.

Professor Adams ging het bos in die grensde aan de tuin. Hij maakte zijn koffertje open en ging aan de slag. Na een tijdje van de natuur te genieten. Liep in het huis in. Ik keek door het raam. En zag de maan fel schijnen.

'Vindt jij de maan ook niet zo mooi', zei Hussain dromerig.

Ik had nooit verwacht dat jij zoiets mooi zou gaan vinden, maar je hebt wel gelijk.

'Hé! Doe niet zo gemeen', zei ze.

Zeg degene die van vreugde ging lachen als iemand dood ging.

Ze gromde, maar zei niks.

'Hey, Ayla. Ik kom, uh..zeggen dat professor klaar is met de koepel', zei Ali. Ik knikte. Ali keek naar de grond.
'Waarom kijk je naar beneden?', vroeg ik.
'Omdat jij nu de leider bent. En respect moet tonen', zei hij zacht. Ik lachte.
'Als ik de leider was dan zou jij niet zonder mijn toestemming professor Adams uitnodigen om een koepel te maken', zei ik terwijl ik door liep naar de tuin.

De professor gaf mij een armband. Ik trok hem aan en zonder moeite liep ik door de koepel heen.

'Mevrouw Khan u kan de koepel niet zien, maar als u de de rode knop drukt ziet u de koepel. Als u de armband niet draagt kunt u niet door de koepel lopen', zei hij. Terwijl hij probeerde door te lopen, maar hem niet lukte. Ik knikte. Ik liep de koepel uit. En bedankte hem.

'Geen probleem hoor mevrouw', zei hij. Ik pakte mijn portemonnee.
'Hoeveel kost het?', vroeg ik.
'U hoeft niks te betalen', zei de oude man. Ik pakte een briefjes gaf het aan hem. Dan stuurde ik hem weg. De koepel is handig en groot, dan ga natuurlijk betalen. Ik ben Said niet.

Hey! Genoten van het hoofdstuk? Ik heb goed nieuws, ik heb het einde al geschreven. Het is best lang al zeg ik het zelf. Maar ik ga Doei!

(Sorry voor fouten)