Because You're Different

Bölüm 39: "Stop. Mike, stop."

HATIRLATMA:

(Bölüm şarkısı : nil karaibrahimgil - kanatlarım var ruhumda)

*

Justin'in ağzından

*

"Senin hata diye nitelendirdiğin o şey, benim hayatımın en önemli anlarından biriydi.'' derken gözyaşları yanaklarından süzülmeye başlamıştı bile.

Kapıyı açtı, vücudunu dışarı çıkardı fakat kafasını bana çevirdi.

''Ve bir piçe aşık olmanın-karşılıksız bir aşk- bu kadar büyük kalp kırıklıklarına sebep olacağını önceden de bilseydim, farklı bir yol seçmezdim. Ben senin yolunu seçmiştim...'' kafasını iki yana salladı ve dudaklarını içe doğru katlayıp burnunu çekti, daha sonra kapıyı kapattı.

O gittikten sonra duvara yaslandım, aşağı doğru kayarak yere oturdum ve kendi kendime mırıldandım.

''Eğer bana aşık olacak kızın benim için bu kadar değerli olacağını bilseydim- beraber olmayı geri çevirecek kadar- piç biri olmamayı denerdim.''

Derin bir nefes aldım ve eğer gözyaşlarım yıllar önce kurumuş olmasaydı ağlamış olacağımı fark ettim.

''Yemin ederim Nora, elimde olsa bu kadar piç olmamayı denerdim.''

*

Nora'nın ağzından

*

Ağlayarak okuldan çıktım. Bu kadarı gerçekten fazlaydı, hem de çok fazla. Bu kadarını da hak etmiş olamazdım, değil mi?

Sinirle yürümeye başladım sahile doğru. Kendime geldiğimde Seth'i aramayı aklımın bir kenarına not ettim.

Ve adını hatırlamadığım, Justin'e ''ortak'' diyerek onu sinirlendiren adamın bana doğru yürüdüğünü fark ettim.

Arkamı döndüm, etrafa baktım fakat tek insanın ben olduğumun bilincine vardığımda, adam zaten karşımdaydı.

''Merhaba, Nora. Seninle konuşmak için geldim.''

*

Justin'in ağından

*

Nora gittiğinden beri yerde öylece çömelmiştim. Şu anda onun peşinden gidip, asla o kızla beraber olmadığımı, olamayacağımı, ondan başkasını sevmediğimi ve onunla olmak için her şeyi yapabileceğimi söylemek istiyordum.

Ama yapamazdım.

Onun güvenini bu kadar sarstıktan sonra değil.

Hem, eğer onun hayatındaki tüm kötülüklerin nedeninin ben olduğumu bilse, beni sever miydi?

Hayır.

Koca bir hayır.

Onu haketmiyorum. O her hücresiyle mükemmel. O kadar iyi, o kadar güzel... O benim cehennemimin ışığı. Ve onun ışığını söndürmektense, karanlıkta kalmayı yeğlerim.

*

Çalan telefonumla olduğum yerden sıçradım. Yere odaklanmış düşünüyordum bu yüzden zil sesi bile beni korkutmaya yetmişti. Sahi, ben ne zaman böyle bir insan olmuştum? Nora mı yapmıştı bunu bana? Beni değiştirdi ve bende izin verdim. Üstelik ilk defa "değişmek" fikri beni bu denli mutlu etmişti.

Telefon bir kere daha titrediğinde saçma ve alakasız düşüncelerimden sıyrılıp cebimden çıkardım. Arayanın adına bakıp bıkkın bir şekilde inledim.