" Kendi içinde kalabalıklar yaşayanlar, bazen başkalarına ihtiyaç duymazlar, ses etmezler, dert etmezler."
Özgür Bacaksız
Boran
İstanbul'a yaklaştıkça ne yapacağım telaşı içinde büyüyordu. Kız ağzımın içine bakıyordu. Bir kez olsun konuşayım diye.
Konuşup da ne dicektim ki ben aslında seninle evlenemem Hilal in arabadan yoluna mı git dicektim. Zaten babannemi kaybetmenin acısı daha bitmemiş.
En sonunda Hilal dayanamış olacak ki sessizliği bozan o oldu.
--Boran ben hiç soramadım sana ama sen ne iş yapıyorsun?
--Ben mali müşavirim Hilal. Bir ofisim var. Kuzenimle birlikte şirketlerin mali işlerine bakıyoruz.
--Aa öyle mi ? Yorucu bir meslek diye duymuştum.
--Evet fazla dikkat gerektiren ve yorucu bir iş maalesef. Sen ne iş yapıyirdun? Birbirimiz hakkında hiç bir şey bilmiyoruz .
-- Ben edebiyat öğretmeniyim. İki tane kız kardeşim var. Ece ve Ebru. Annem babamla yaşıyorum. Ee daha doğrusu yaşıyordum , dedi . O mavi gözleri dolu vermişti hemen.
O an yine bir ter bastı beni. Daha fazla konuşamadım .
Zaten bir kaç saat sonra da İstanbul'a vardık. Hilal de benimle birlikte direk cenazeye geldi. Herkes merakla yanımdaki bu kızın kim olduğunu merak ediyordu.
Annemlerle tanıştırmak zorundaydım.
Annemin yanına götürdüğünde hüzünlü gözlerinde bir an sevinç peydah oldu.
--Anne bu Hilal. Babam söylemiştir. Altınoluk'a Hilal'i almaya gitmiştim. Bu da annem Hilal diye ikisini de birbirine takdim ettim.
--Ah Hilal kızım seni böyle karşılamak istemezdik ama napalım kader işte. Hoşgeldin , dedi içten bir şekilde. Yanına yaklaşıp sarıldı.
Ben yolda bir ara babamı arayıp Hilal'den bahsetmiştim. Ailesini terk ettiğini de..
O da anneme anlatmıştı sanırım.
Hilal,
--Sizin de başınız sağ olsun. Çok üzüldüm gerçekten .
Hilal'in çekingen tavırları gözümden kaçmamıştı. O arada babam da yanımıza geldi. Onunla da tanıştı Hilal.
Babam da anlayışla Hilal'e yaklaşarak,
--Kızım, Boran durumu anlattı. Bizler yüzünden ailen ile kötü olmanı istemem.
--Yooo sizinle bir ilgisi yok . Başka şeyler var ,dedi gözlerini kaçırarak.
Babam da gelip yavaşça sarıldı Hilal'e.
--Sen de artık bizim kızımızsın. Merak etme kızım, dedi babam.
Şu hale bak benden daha çok sahiplenmişlerdi kızı. Bir kaç gün sonra ayrılınca bir de bizimkilere uğraşacaktım.
Hilal kimseyi tanımadığı için bir köşeye oturmuş öylece insanları izliyordu. Huzursuz bir hali vardı. Daha fazla dayanamadım.
--Hilal istersen seni eve götüreyim. Yani benim evime. Ben tek yaşıyorum da. Bir duş alır uyursun. Onca yoldan geldin.
Ben öyle deyince ayağa kalktı,
--Yoo sana zahmet vermeyeyim. Yanında kalmam daha doğru olmaz mı ?
--Hilal biz birbirimizi daha yeni tanıdık.Kimseyi tanımıyorsun. Burada yapacağın bir şey yok. Her şey için teşekkürler. Hadi al çantamı eve gidelim . Seni bırakır ben dönerim tekrar.
Çantasını alıp arkamdan gelmeye başladı. Eve geldiğimizde bavulunu alıp yukarıya çıkardım.
--Hilal burası benim evim. Sen rahatına bak. Dinlen , duş al, dolapta da bir şeyler vardı. Yemek ye istersen. Ben gece geç gelirim .
Evin ortasında çok eğreti duruyordu.
--Boran şey ben kendimi kötü hissediyorum ,dedi. Sonra da gelip boynuma sarıldı.
Ellerim havada kalmıştı. Böyle bir şey beklemiyordum. Bir 10 dakika kadar göğsüme kafası denk gelecek şekilde sarıldı. Nefes alıp verişinden ağladığını anlamıştım.
Ne yapacaktım ben bu kızla ? Ya çok bağlanırsa bana ?
En sonunda ben ayırdım onu kendimden.
--Merak etme geleceğim. İyi olmaya çalış Hilal tamam mı?.
Kafasını aşağı yukarı salladı. Onu öylece bırakıp çıktım.
Hilal
İçim çok huzursuzdu.Olanlara inanamıyorum. Tanımadığım bir adamın evindeydim. Etrafıma baktım. Kendimi çok yalnız hissediyordum. Bari Boran yanımda olsaydı.
Tamam Boran'ı tanımıyordum ve aşık filan da değildim ama iyi birine benziyordu. Her şeyden önemlisi ben ona sığınmıştım.
Bundan sonra ne olacaktı. Nasıl bir hayat sürecektim ? Bilmiyordum. Kafam davul gibiydi.
Koltuğun üstüne çöktüm. İçim öyle bir dolmuş ki tekrar ağlamaya başladım
Bölüm sonu
Okuduğunuz için teşekkürler 🍀
