Hilal
Boran ve Doruk'un gelmesiyle öğrenememiştim. Ama elbet öğrenirdim.
Her zaman ki gibi Doruk beni görünce gülümsemiş ama Boran somurtmuştu. Bu daha ne kadar devam ederdi bilmiyorum.
Fatma Hanım gitmişti. Biz de salona geçtik. Doruk yine duramamış başlamıştı,
--Boran hadi kalk bize yemek hazırla.
--Kalk kendin hazırla lan. Hizmetçin mi var senin ? Tüm gün yoruldum zaten.
--Ne var yani ben de yoruldum .
Çocuk gibi didişiyorlardı.
--Çocuklar kavga etmeyin ben hazırlarım ,dedim araya girerek.
Doruk,
--Hayır Hilal neden sürekli sen hazırlıyorsun biz de yiyoruz ?Bir kere de şu sakar Boran hazırlasın da sen ve ben yiyelim .
Bir yandan da gülüyordu Doruk. Boran'a baktım her an Doruk'u boğazlayabilirdi.
--Doruk sağlığın için sus.
--Tamam tamam sustum. Prens hazretleri sinirlenmesin. O zaman prens Boran ve prenses Hilal'i yemeğe götüreyim ne dersiniz ?
Boran gözlerini devirdi .
--Götür lan. Biraz da senin paranı yiyelim cimri Doruk.
Doruk kahkahalara boğulmuştu yine,
--Beni kendinle karıştırma Borancım. Şu kız ne zamandır yanında kaç kere dışarı çıkardın? Anca Hilal yapsın Boran yesin oh ne güzel !
--Sevglilierini az masraf olsun diye eve davet eden kim ?
--Oğlum o cimrilikten değil başka şeyden. Sen anlamazsın ,dedi Doruk çapkınca bakarak.
--Hilal burada doğru düzgün konuş lan.
Öyle güzel atışıyorlardı ki, bir ona bir ona bakıyordum heyecanlı bir maçı izler gibi..
--Pardon Hilalcim . Hadi hazırlanın çıkalım. Hem sizin şu evlilik kararını kutlarız,dedi Doruk.
Hazırlanıp evden çıktık. Ben hazırlanırken hala aşağıdan sesler geliyordu.
Arabada giderken Güneş diye birinden bahsettiler. Boran'ın süt kardeşiymiş. Doruk Güneş'in adını duyunca yüzünü ekşitti.
--Iyy şu sevimsizin adını anma Boran . Bak bak tüylerim diken diken oldu Hilal .
-- O zaman daha çok diken diken olacaksın Dorukcum.
Boran Doruk'u huysuzlandırmanın keyfini çıkarıyordu.
--Güneş'in tayini İstanbul'a çıkmış buraya gelecek. Ee bizden başka da kimsesi yok. Kızla biz alakadar olucaz. Bizim yakınlarda bir ev tutalım diyorum. Doruk yoksa sen de mi kalsa Güneş ?
Boran kahkaha atmaya başlamıştı.
--Allah yazdıysa bozsun. Hem neden bende kalacakmış. Senin süt kardeşin değil mi oğlum . Mümkünse ben görüşmeyeyim bile.
--Ben anlamam Doruk. Mecbur göreceksin Güneş'i. Oh be Güneş gelsin de senin üstüne salayım onu ben de rahat ederim
--Hilal şu kocana bir şey söyle. Yoksa ben ona yapacağımı biliyorum..
--O benim daha kocam değil ,dedim bir an da.
Ortamda bir sessizlik oldu. Boran dönüp bana baktı. Kırgın gibi...
Ee napayım yalan mı ? Doğru . Hem de hakkında bilmediğim o kadar şey vardı..
Benim söylediğim son cümle de didişmelerinin sonu olmuştu. Sessizlik içinde gideceğimiz yere vardık.
O gün üzerime uzun boydan bir elbise giymiştim. Pek adetim değildi ama bir de az topuklu bir ayakkabı. Genelde düz tabanda bile yürüyemeyen ben hayatımın hatasını yapmıştım.
Boran ve Doruk yine didişiyorlardı. Bir ara Boran Doruk'un koluna dokunayım derken bana dokundu. Ben de bahaneye bakıyormuşum gibi birden kendimi yerde buluverdim. Ama ne düşmek tüm eteğim açılmıştı. Ayağım açıyordu ona mı bakayım,eteğimi mı kapatayım bu arada bana bakan insanlar da cabası...
Ben eteğimi örtmeye çalışırken Boran benden önce yere eğilip eteğimi kapatmaya çalışıyordu . Eteğimi kapattıktan sonra elini uzattı bana kalkmam için. Ben kalkmak için uğraşırken Boran'ı da sakarlığımla kendi yanıma çektim ve birlikte tekrar düştük. Bu sefer eteğim açılmamıştı ama canım çok yanmıştı.
Boran ile birbirimize baktık bir süre. Sonra ikimize de bir gülme krizi geldi. Karnımızı tuta tuta gülüyorduk.
Normalde olsa kıpkırmızı olur utançtan yerin dibine girerdim.
Doruk da bir Boran 'a bir bana bakıyordu. Sonra o da dayanamadı ve yanımıza oturdu bu sefer üçümüz gülmeye başladık.
O an anladım ki düşeni kaldırmayı herkes yapardı. Ama düşen ile düşmek ayrı meseleydi...
Bölüm sonu
Okuduğunuz için teşekkürler 🍁
