Dying light : Siostra

Rozdział 38 "On żyje?"

Nie powiem wnoszenie skrzyń było katorgą. Najchętniej bym tego nie robiła, ale nie zostawie przecież Rahima samego. Wyglądało to mniej więcej tak, że jedna osoba wspinała się wyżej a druga podawała jej skrzynie. Strasznie się zmęczyłam i przez to wszystko cała byłam zalana potem. Miałam wielką nadzieję, że Troy nie było w środku, nie mam sił z nią się kłócić...

Nareszcie weszliśmy na górę.

Przed wejściem siedział Michel. 
- Co wy tu robicie?- odparł zaskoczony

- A co ty kurwa nie widzisz?!- no naprawdę jakby nie zauważył. Co on ślepy czy co?
- Spike nas przysłał...- Rahim był też zmęczony, ale w porównaniu do mnie nie denerwował się tak bardzo jak ja

- A, więc tak... Wchodźcie.- otworzył nam drzwi do środka

- Savy! Broń przyszła!- krzyknął Michel
Zaraz potem z dołu przyszedł Savy. On także był zdziwiony naszą wizytą. Czuję, że Troy nagadało na nas o swoich chorych domysłach.

- Co wy tu robicie?- odparł chłodnym tonem
- Nie widzisz?!- krzyknęłam, po prostu okulary chyba każdemu po parze kupić

- Nie powinniście tutaj być.

- A czemu by to? Jakoś nie widzę tu Troy?!
- A to, że Ulka nie żyje przez wasz i waszą głupotę. Początkowo myślałem, że był to tylko wypadek, ale nie wiedziałem, że jesteście zdolni do czegoś takiego...
- Do czego zmierzasz?
- Do tego, że zastrzeliliście Matthewa!- czy on właśnie uznał, że my ich zabiliśmy?... nie wierzę... nie mam do nich słów. Oni naprawdę myślą, że mogłam zabić własnych przyjaciół?
- Ale to nie...- Rahim chciał mówić dalej, ale mu przerwałam
- Dobra myślcie jak chcecie, mnie to nie obchodzi...- Rzuciłam skrzynką o podłogę i ruszyłam w stronę linki na, której wcześniej Rahim uczył mnie zjeżdżać. Nie mam zamiaru słuchać ich chorych domysłów
- Mary!- Rahim chciał mnie zatrzymać, ale przez tych niedowiarków pieprzonych nie chciałam więcej tam przebywać

Zjechałam na linie na sam w dół. 

- Czemu Oni myślą, że ja ich zabiłam? To byli moi przyjaciele...- Zaczęłam płakać. Świadomość, że osoby, które niedawno mi pomagały uważają mnie za swojego wroga była przytłaczająca

Zobaczyłam przed sobą ludzi Raisa biesiadujących wokół jakiejś skrzyni. I wtedy zdałam sobie sprawę, że to wszystko jest przez nich... Gdyby nie porwali Jade... Nie poszlibyśmy tam i Matthew i Ulka dalej by żyli. 
Jebane skurwysyn! Pozabijam wasz wszystkich co do jednego! 
Nie zwlekając ani chwili wyjęłam katanę. Raniłam jednego z nich. Oni to widząc zamiast walczyć zaczęli wrzeszczeć:
- Jest tutaj!- Na to dookoła mnie z nikąd pojawiła się setka ludzi Raisa z karabinami

Wiedziałam, że nie opłacało się z nimi walczyć było ich za dużo. A poza tym strzały karabinu przywołały by zarażonych.
- Przepuście mnie!- usłyszałam z tłumu. Głos wydawał mi się dziwnie znajomy

Nagle z tłumu wyłonił  się człowiek. Nie widziałam jego twarzy, bo miał owiniętą twarz hustą, włosów też nie zauważyłam, bo głowę żołnierza zdobił hełm. Jedyne co mogłam dostrzec to śliwkowe oczy.
- Jeżeli grzecznie z nami pójdziesz, to nic ci nie zrobimy a jeżeli nie będziesz posłuszna to będziemy musieli załatwić to w inny sposób.
Stałam w miejscu i zastanawiałam się co powiedzieć, nie było mowy o walce kataną od razu zostałbym podziurawiona... Ale chwila mam karabin... Przywoła zarażonych, ale nie mogę dać się im złapać.

- Wiesz co chyba wybiorę inną opcję.- wyjęłam z plecaka karabin i zaczęłam strzelać. Przez to, że nie miałam wcześniej styczności z karabinem nie szło mi to najlepiej.

Nagle poczułam jak ktoś łapię mnie za szyję i przystawia do niej nóż.

Czuję, że jestem załatwiona...

- Druga opcja chyba cię bardziej interesuje. Jestem ciekaw czy wiesz kim jestem?- co on wygaduje ma znajomy głos, ale... nie to nie możliwe...
Rzucił mnie w stronę jakiegoś żołnierza. Który mnie złapał. I pociągnął za włosy abym się nie ruszała. 

Staną przede mną. I zerwał z twarzy hustę
Nie wierze  to...
- J...Jacob?- patrzyłam na niego jakbym zobaczyła ducha, ale on przecież... nie żyje

***

Czułam się jakbym była w jakimś transie. Nie mogłam ogarnąć co się dzieje. Jedyne co mogłam sobie zadawać pytania:
Co się stało?
To był sen?
Czy naprawdę widziałam złowrogo nastawionego do mnie Jacoba?
Czy on żyję naprawdę?
Zadawałam te same pytania sobie wciąż i wciąż. Nagle oprzytomniałam.
Niech to znów związana... Ale jestem w innym miejscu... Pomieszczenie wygląda na nie dokończone brakowało w nim okien, podłoga nie była wyłożona a ściany niepomalowane. A na około było pełno artykułów remontowych 
Nagle drzwiami wszedł Rais, ale nie było z nim żołnierzy tylko... Jacob... nie wierzę...To naprawdę on, ale przecież zastrzelili go. To niemożliwe...
- J...Jacob? Ty żyjesz?-wydukałam. Naprawdę czułam się jakby przede mną stał duch

- Oczywiście, że żyje. Czemu miałbym nie żyć?

Koniec 38 rozdziału