Donker Licht

Hi guys! Dus dit mijn nieuwe verhaal Donker Licht. Ik ben al maanden geleden begonnen met dit verhaal, ergens in de zomer gok ik, maar heb er daarna nooit meer naar omgekeken. Tijdens NaNoWriMo (maand waarin je 50 000 woorden moet schrijven, google it) heb ik het afgemaakt en nu heb ik besloten het hier te posten, terwijl ik in de tussentijd verder werk aan Torn. Don't worry, ik gok zo dat Torn ergens volgende week gepost wordt. Ik zal hier op Wattpad alvast de cover en beschrijving zetten. Hopelijk vinden jullie dit een leuk verhaal, het was voor mij in ieder geval een leuk projectje en ik heb de 50 000 woorden van NaNo wel gehaald ;) XO

Proloog

‘Schiet je op Ariana? We moesten eigenlijk vijf minuten geleden al klaar zijn met omkleden,’ zei Madison tegen me. Ze deed een poging haar wilde blonden krullen in een staart te doen.

‘Weet ik.’ Ik maakte geen aanstalten om te vertrekken. Madison had het gevecht met haar haar gewonnen en hield een afwachtende houding aan. Caitlin stond al bij de deur te wachten. ‘Gaan jullie maar vast, ik kom er zo aan,’ zei ik.

‘Goed, zien we je dan zo?’ vroeg Madison.

‘Ja, je ziet haar zo Maddie. Ariana durft zich gewoon niet om te kleden in het bijzijn van anderen.’ Dat was Corina. Ze was bevriend met Madison, maar zag mij nou niet bepaald zitten. En dat gevoel was wederzijds, al liet ik haar meestal links liggen. Dat had Corina echter nog nooit gedaan. Die zocht altijd problemen op. ‘Jullie zien me wel verschijnen,’ zei ik terwijl ik Madison en Caitlin eén voor eén aankeek. Corina keurde ik geen blik waardig.

De drie meiden liepen weg, en ik was alleen. Zo ging het altijd. Elke gymles weer. Wij vieren waren altijd als laatste over, en Caitlin wachtte altijd bij de deur op ons. Madison deed haar haar en vroeg me of ik haast wilde maken. Corina maakte dan een soortgelijke opmerking als vandaag, en vervolgens gingen de drie de gymzaal in, en bleef ik alleen achter.

Corina had in zekere zin wel de waarheid gesproken. Ik wilde me niet omkleden waar de andere meiden bij waren. Dat kwam alleen niet omdat ik dat niet durfde, ik wilde gewoon niet dat me ze zagen zoals ik was. Ook al was het nog zo raar om je vriendinnen – en Corina – niet te kunnen laten wie je werkelijk was.

Maar ik deed het uit voorzorg. Ik wilde hen niet laten schrikken. Mijn gymbroek en sportschoenen had ik al aan, dat was nooit een probleem geweest. Het ‘probleem’ zag onder mijn shirt. Ik deed het uit en liep naar de spiegel. Daar draaide ik me om. En daar, op beide schouderbladen, zaten twee pijnlijk uitziende wonden.

 Rood, diep en glimmend. Alsof iemand vanochtend met een mes naar me had uitgehaald. En alsof diegene me ook geraakt had en in me sneed, tot op het bot aan toe. Er kwam geen bloed uit. Het deed geen pijn. De waarheid was, dat ik deze wond al jaren had. Het was gebeurd toen ik twee was. Ik had ‘m al vijftien jaar lang. En toch zag hij er nog vers uit. Ik wist niet hoe ik er aan kwam. Als ik het mijn ouders vroeg, deden ze er maar vreemd over en wuifde het onderwerp weg. Daarom was ik jaren geleden al opgehouden met vragen. Ik zou het toch nooit te weten komen. Ik kreeg de indruk dat het voor mijn ouders te pijnlijk was om te vertellen. Misschien zou het voor mij ook wel te pijnlijk zijn om aan te horen. En toch…

Ik keek nog een goed naar de littekens. Ze waren een deel van mij. Geen mooi deel. Maar ze hoorden bij mij, al mocht er niet over gesproken worden. Het was een geheim. Een mysterie. En ik had een hekel aan mysteries.