Donker Licht

Hoofdstuk 23 - Sporen

Yeah, I'm back from the UK! :D Eigenlijk vind ik dat helemaal niet leuk, maar het betekent wel dat ik weer hoofdstukken kan posten ^^ Bij deze, hoofdstuk 23 en lees snel verder voor 24! XOXO

23. Sporen – tracce

Van alle dieptepunten die ik op deze reis had meegemaakt, kwam deze het diepste. Mijn eigen vader die me probeerde te slaan. Ik zag niet wat de reden daarvoor überhaupt was. Frustraties klonk het meest logisch, maar dan nog vond ik het belachelijk. Wat was er eigenlijk zo erg aan dat Gianni nu van ons wist? Nog iets wat ik belachelijk vond. Hij hoorde net zo veel bij deze groep als ieder ander.

Maar blijkbaar deelden Fabrizio en ik die gedachten niet. Dat was nu wel duidelijk geworden.

Ik had voor mijn gevoel al uren gelopen, al kreeg ik het idee dat dat best meeviel. Dat werd bevestigd toen ik langs de wijnvelden liep. Ik had in werkelijkheid zo’n dertig minuutjes gelopen. Dertig luttele minuutjes. Ik zuchtte. Het was gewoon mijn abnormaal langzame tempo. Anders was ik al veel verder geweest.

Ik liep zonder enige reden de wijnvelden in en ging zitten. Weer een zucht. ‘Dit heeft geen zin,’ zei ik tegen mezelf. Het had ook geen zin. Weglopen loste niets op. Het maakte de boel in feite alleen maar erger. Daarom stond ik na minder dan een minuut al weer op, om vervolgens richting ons kamp te lopen.

Ik zwoer dat ik in mijn ooghoek weer zwarte vleugels zag, maar toen ik eens goed keek viel er niks te zien, op wijnranken na. Ik schudde mijn hoofd. Ik was overspannen. Ik hallucineerde. Dat was geen goed teken, dacht ik somber.

Ik probeerde mijn gedachten los te laten en liep stug door. Maar hoezeer ik het ook probeerde, ik kon mijn hoofd niet leeg krijgen. Dat had ik nooit gekund. Ik liep ongemerkt langzamer en verstapte me plots. Ik viel, en vlak voor ik de grond raakte werd alles zwart voor mijn ogen.

Was dit hoe het voelde om dood te gaan? Ik wist dat ik flauwviel, maar misschien was het gevoel in principe wel hetzelfde. Het voelde lang niet slecht. Best aangenaam zelfs. De duisternis om me heen zorgde ervoor dat mijn gedachten voor het eerst sinds dagen verdwenen. Mijn hoofd was compleet leeg. Ik voelde dat ik glimlachte. Dit was hoe het moest zijn. Geen zorgen. Zo was het vast ook toen Engelen hun taken nog volbrachten. Gevangen in hun eigen wereld, maar veilig.

De veiligheid verdween plots en maakte plaats voor een helse pijn. Ik schreeuwde en krijste, maar bedacht me dat ik alleen was in de duisternis. Er was niemand die me kon horen.

Ik voelde hoe iets ijskouds mijn rug aanraakte. Angstig keek ik achter me. Daar waren ze. Mijn vleugels. Klein. Nog lang niet volgroeid. Ze hadden hun gloed nog niet eens. Ik kneep mijn ogen dicht en schreeuwde het weer uit van de pijn. Deze pijn was nog erger dan die van net en ik kreeg het idee dat iemand harteloos mijn rug met een mes open reeg. Het was geen mes, besefte ik me. Het was een Demon. Het waren zijn nagels, zijn duistere krachten of misschien wel zijn tanden.

Hij ging me vermoorden op de meest mensonterende mensen. Me aan stukken scheuren en tentoonstellen aan de andere Demonen, alsof ik slechts een prooi van een roofdier was.

Was ik dat ook niet?

Weer schreeuwde ik terwijl ik hysterische pogingen deed te ontsnappen. Dat was alleen maar pijnlijker. Het voelde alsof mijn vleugels van mijn rug gescheurd werden. Toen pas vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Dit waren Demonen. En mijn rug deed meer dan pijn. Mijn vleugels werden me ontnomen. Hoe was dit mogelijk? Hallucineerde ik weer? Tranen van wanhoop rolden over mijn wangen. Wanneer hield dit op?

‘Nu,’ beantwoordde een stem mijn vraag. Mijn ogen, die nog steeds stijfdicht waren, opende zichzelf leek wel, en ik zag dat ik nog gewoon overeind stond. De stem had me bekend in de oren geklonken, maar ik kon hem niet thuisplaatsen. Het was alweer even geleden dat ik ‘m gehoord had. Waar precies had ik ‘m ook alweer gehoord? Ik kon het me niet herinneren. Ik kon me sowieso heel weinig meer herinneren.