Donker Licht

Hoofdstuk 31 - Strijden

Hi guys! Even een reminder: dit is dan wel het laatste hoofdstuk, maar dit is niet het einde! Morgen zal ik de epiloog van Donker Licht posten, en ook een Author's Note waar ik jullie wat zal vertellen over het vervolg op Donker Licht en andere dingen waar ik mee bezig ben.

Vote/comment/fan/deel dit met vrienden/I don't care: gewoon lekker gaan lezen ^^

31. Strijden – combattere

Seph minderde geen vaart nadat hij zo hard had opgetrokken; geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht, dat wist ik zeker. De vriendelijkheid die ik net nog gezien had was verdwenen. Dit was een race tegen de klok en hij wilde geen tijd verliezen. Zijn wenkbrauwen stonden in een frons en zijn knokkels waren zo wit, dat ik bang was dat hij zijn stuur zou breken. Bodyguard Seph was terug, maar nu tien keer erger.

‘Tien minuten,’ zei hij kortaf zonder zijn ogen van de weg af te wenden. Nog tien minuten en dan waren we er, wilde hij daarmee zeggen. Hij had ook al een keer ‘twintig minuten’ en ‘hebben haast’ gezegd. Blijkbaar was er echt geen tijd te verliezen en wilde Seph geen tijd besteden aan het maken van volledige zinnen.

Ik keek om me heen maar genoot niet naar wat eens zo prachtig was. Het was nog steeds prachtig. Natuurlijk was het dat. Maar het leek plotseling niet meer uit te maken. Het ‘slechte’ weer leek plots heel goed bij de situatie te passen en zorgde voor een dramatische, filmachtige sfeer. En toen, zonder dat ik het merkte, zaten we ineens midden in de stad, Seph parkeerde de auto.

Hij had de motor amper afgezet of we stonden allebei al met beide benen op de grond. Zonder iets te zeggen liep Seph ergens heen en ik volgde hem, hem volledig vertrouwend. Fabrizio had me met hem achter gelaten. En ondanks dat hij Hunter verkeerd ingeschat had – heel verkeerd – wist ik het dit keer goed zou komen. Althans, als het om Seph ging. Hoe het tussen ons en Hunter zou gaan wist ik niet. Met hem kon je dat nooit weten.

‘Ik moet even met Fabrizio bellen. Ik weet niet precies waar hij is. Hopelijk kan ik hem te pakken krijgen en is het nog niet te laat.’ Te laat? Waarvoor?

Ik besloot die vraag voor mezelf te houden, in de wetenschap dat Seph toch geen antwoord zou geven. Ik kende hem niet goed – helemaal niet zelfs – maar ik wist gewoon dat hij zo zijn prioriteiten stelde, en dat omdat prioriteit nummer eén Fabrizio bellen was, hij dat ging doen ook.

Hij stond even verderop en ik hoorde hem niet. Omdat Fabrizio niet opnam, of omdat Seph extreem zacht praatte. Ik hoopte op dat laatste, maar toen Seph zich omdraaide wist ik dat Fabrizio niet opgenomen had; zijn gezicht sprak boekdelen.

‘Kom,’ zei hij kortaf. Ik liep achter hem aan en we liepen de brede straten langs. Het weer was ondertussen opgeklaard – wat minder bij de sfeer paste – en ik voelde dat het warmer werd. Op zich logisch; ’s ochtends is het altijd koeler. Het was nu twaalf uur, en de warmste periode van de dag brak aan. Echt prettig vond ik het alleen niet.

In de hitte liepen we verder, door de toch redelijk drukke straten.  Na een tijdje sloeg Seph rechtsaf en opnieuw volgde ik hem blindelings. Na een aantal tientallen meters gelopen te hebben kwamen we terecht op een gemeenschappelijk plein waar terrasjes en boetiekjes aanlagen. De grond was ongezet met kiezelstenen en het was vrij druk. Normaal was dit heel gezellig geweest, en toen ik me plots bedacht dat Lorenzo en Eduardo hier ook waren, kon ik me voorstellen dat die het heel leuk hadden. Voor mij was dit echter een hel.

Lorenzo en Eduardo. Ik realiseerde het me nu pas echt. Straks zou Hunter hen wat aan doen. Hij wás er toen in staat. Mijn hart bonkte in mijn keel en ik probeerde weer rustiger te worden. De klokken van de kerk die tegenover de terrasjes stond luidden, wat me rustiger maakte. Het viel me op dat het verdomd druk was rondom de eeuwenoude kerk. Mijn hart schoot meteen weer mijn keel in toen ik zag waarom; er vond een begrafenis plaats. De klokken luidden niet omdat het twaalf uur was, maar omdat men naar binnen moest. Ik werd misselijk. Zou Alesio ook op het bijbehorende kerkhof van deze kerk te komen liggen? Het schoot me ineens te binnen en maakte mijn gevoel er niet beter op.