Donker Licht

Hoofdstuk 29 - Thuiskomst

Mijn laptop doet eens aardig tegen mij, hij werkt weer even gewoon :) Ik geniet er maar van zolang ik kan, en ondertussen is hier voor jullie hoofdstuk 29. Lees snel verder, want ik post hoofdstuk 30 ook gelijk. Comment/vote/fan allemaal welkom! :D

29. Thuiskomst – ritorno a casa

We liepen door. Heel, heel erg lang. We liepen hoog op de bergen, de bomen hadden we allang achter ons gelaten en hadden we vervangen door rotslandschap met dor struikgewas. Af en toe krioelden er eén of twee kleine salamandertjes tussen mijn voeten, vluchtend voor de in hun ogen reusachtige wezens die langsliepen. Meestal verstopte ze zich onder stenen en een enkele keer in het struikgewas. Ze waren in ieder geval verdomd snel en konden overal tussendoor, hoe nauw een doorgang ook zijn mocht. Het was een grappig gezicht en Gianni en ik keken telkens weer gebiologeerd wat voor vluchtroute ze dit weer zouden kiezen. Het was een mooi tijdverdrijf, want verder was er niets anders te doen dan lopen en zweten.

Het was midden op de dag, en dus bloedheet. Iedereen – inclusief ik ditmaal – had zich van top tot teen zo goed ingesmeerd als mogelijk was. Eerst droeg ik nog een shirt met korte mouwen ter bescherming voor mijn schouders, maar zelfs dat toch relatief dunne laagje stof was me te benauwd.

Het was me een wonder dat nog niemand van ons een zonnesteek of iets dergelijks opgelopen had. Alleen liepen we – hoe onsmakelijk dat misschien ook was – te zweten als otters. Het was nog nooit zo erg geweest. Nou was het tot nu toe ook nog nooit zo warm geweest hier in Italië.

Na verloop van tijd konden zelfs de salamanders Gianni en mij niet meer bezig houden, en liepen we moe maar volhardend door zonder enige afleiding. Niemand zei wat. Ik had ook het gevoel dat niemand echt iets dacht, we waren allemaal te leeg. Ik grinnikte in mezelf. Dat zou vast lekker rustig zijn voor Maria.

Maria keek me aan met een glimlach, waaruit ik kon opmaken dat ze me gehoord had. Natuurlijk had ze dat. Het maakte me niet zoveel uit. Ik dacht op dit moment toch niets interessants of iets waarvan ik liever had dat het privé bleef – behalve dan dat het zweet mijn oor uitliep. Maria grinnikte en ik keek met een rood hoofd naar de grond, voor zover mijn hoofd nog roder kon worden. Het maakte ook niet uit, eigenlijk. Zo liepen we er alle vier bij.

Gianni en Fabrizio stonden er niet eens bij stil dat Maria ineens begon te lachen. Ook zei waren eraan gewend geraakt dat ze gedachten kon lezen. Ze wisten dat iemand van ons iets grappigs dacht, en dat ze daar op reageerde, uit automatisme. Ik had haar wel eens gevraagd hoe het klonk als ze andermans gedachte hoorde. Vrijwel hetzelfde als iemand die hardop iets zei, hard ze toen geantwoord. Het enige verschil was dat er een lichte echo bij kwam kijken.

‘Kijk,’ zei Gianni plots. Hij was stil gaan staan, zag ik. In zijn stem klonk fascinatie en spoed. Hij wilde ons duidelijk iets mededelen, al hoefde we ons niet echt zorgen te maken.

Fabrizio ging naast hem staan. ‘Wat heb je gezien?’ vroeg hij, een stuk ernstiger dan waarschijnlijk nodig was.

‘Kijk naar het uitzicht.’ Gianni wees voor zich uit. Maria en ik stonden ondertussen ook bij hen.

‘Wat is ermee?’ vroeg Maria. Ik zag het ook niet.

‘Dat is het uitzicht dat ik jarenlang gezien heb, vanuit mijn kamer. We zijn bijna terug bij ons beginpunt,’ zei hij.

‘Verrek, je hebt gelijk Gianni,’ zei Fabrizio.

Ik was best onder de indruk dat we het hele Comomeer omgelopen waren, dat een kleine vijftig kilometer lang was. We hadden er misschien langer over gedaan dan de meeste mensen, maar wij waren theoretisch gezien maar gewone toeristen.

‘Wauw.’ Dat was alles wat ik uit kon brengen. Op de een of andere manier maakte dit het allemaal zo definitief. Alsof het einde van deze reis er nu echt aan zat te komen. Dat was natuurlijk sowieso zo; nog twee weken en dan moest ik weer op school zitten. Toch maakte dit me wakker, terwijl ik liever nog even had liggen dromen, hoeveel tegenslagen we ook gehad hadden.