Donker Licht

Epiloog

Jep, nu echt het laatstse stuk van Donker Licht. Maar lees snel verder voor de author's note, waarin informatie staat over het vervolg op Donker Licht (een spoiler waar het over zal gaan) en een ander verhaal waar ik mee bezig ben!

Epiloog

‘Je weet echt niets meer hè?’ zei Fabrizio fluisterend. Ik schudde mijn hoofd. Toen ik op probeerde te staan vanuit mijn stalen ziekenhuisbed lukte dat niet. Ik was te zwak.

‘Rustig aan. Rustig aan lieverd,’ fluisterde Maria bezorgd.

Gianni lag in een bed naast me, compleet toegetakeld. ‘Hoe komt Gianni daar?’ vroeg ik. Ik had het al meteen willen vragen toen het gordijn tussen ons opzij was geschoven, maar kon het toen nog niet aan. Nu wel – dacht ik.

‘Dat doet er nu niet toe.’ Fabrizio’s zachte stem praatte nu op normaal geluidsniveau, maar in mijn oren klonk het hard en schel.

‘Ik wil het weten,’ fluisterde ik. ‘Komt het goed met hem? Dat kan je me wel vertellen, toch?’ vroeg ik geschrokken.

Fabrizio aaide me over mijn hoofd. ‘Natuurlijk komt het goed met hem.’

‘Zo natuurlijk is dat niet papa.’ Hoe lang was het wel niet geleden dat ik Fabrizio papa genoemd had? ‘Ik ben alles dan wel kwijt, ik weet wel degelijk dat Hunter ons iets aangedaan heeft. Dat kan niet anders. Hij was degene naar wie we opzoek waren, Seph en ik. Heeft hij ons zo toegetakeld?’

‘Ja. Met behulp van iemand anders,’ zei Fabrizio.

‘Wie?’ Wilde ik het weten?

‘Tenebris.’ De stem kwam van Eduardo. Nu pas viel het me op dat Lorenzo en Eduardo aan Gianni’s bed stonden. Ik keek hen aan. ‘Jullie weten het?’

Lorenzo haalde zijn schouders op.

‘We troffen jullie aan toen jullie door het glas van de etalage vielen. Fabrizio was als enige aardig bij zinnen. Hij was ons wel een uitleg verschuldigd,’ legde Eduardo uit.

‘Het was nogal vreemd jullie zo te zien liggen – nog vreemder toen Fabrizio het een en ander uitlegde. Maar we hebben zijn vleugels zelf gezien.’ Lorenzo glimlachte plots pervers. ‘En Maria heeft haar bovenlichaam ook even ontbloot.’

Ik grinnikte en negeerde de hoofdpijn die daarbij kwam kijken. ‘En nu?’ vroeg ik toen, me richtend tot Fabrizio en Maria. Fabrizio overhandigde me een stapeltje papieren. Ik bekeek ze en begreep er in eerste instantie niets van. Het leken wel instructies, opdrachten.

‘Wat is dit?’ vroeg ik.

‘Wat denk je?’ vroeg Fabrizio. Ik had werkelijk geen idee.

Gianni, nog altijd slapend, draaide zich op zijn zij. Zijn ogen gingen langzaam open. ‘De sleutel tot jou vleugels.’

Author's Note >>>>