Donker Licht

Hoofdstuk 17 - Time-out

17. Time-out – tempo immemorabil

Het was avond en na het incident had niemand meer iets gezegd. Ik had geprobeerd ervoor te zorgen dat alles voor Gianni naar wens te maken, maar of ik daarin geslaagd was, was aan hem. Hij gaf steeds aan dat het wel weer met hem ging, maar ik wilde hem niet geloven. Daarnaast vond ik het ook leuk om voor hem te zorgen, op de een of andere manier. Misschien omdat we zo veel tijd konden doorbrengen.

Ik moest ophouden zoveel tijd in mijn nutteloze gedachten te steken. Wat ik dacht of vermoedde klopte nooit. In Amerika wel, maar mijn goede intuïtie is daar blijkbaar achtergebleven, want hier in Italië liet mijn intuïtie het behoorlijk afweten.

Ik had gedacht dat Gianni en ik een soort relatie of wat dan ook aangingen.

Ik had gedacht dat Fabrizio Hunter voor de rest van zijn leven heilig zou verklaren.

Ik had gedacht dat Hunter dit keer echt zou blijven.

Van alle drie was niks waar, terwijl ik het allemaal zo graag zo gezien had. Misschien was dat wel waar het probleem lag. Mijn verlangens overstemde mijn blik op de realiteit. Dat overkwam zoveel mensen. Ik had echter nooit gedacht dat ik er een van zou zijn. Ik was altijd heel down to earth geweest en verwachtte nooit te veel van dingen. Nooit. Helaas was het tegendeel nu wel bewezen.

De stilte was naarmate de tijd verstreek alleen maar ongemakkelijker geworden en de spanning was om te snijden. Ik wilde wel vragen waarom Fabrizio Hunter naar huis had gestuurd, maar had het gevoel dat ik dan het risico liep dat de bom zou gaan barsten, en mijn vaders woede het alleen maar onduidelijker zou maken – ik had hem nog nooit zo boos gezien, en was onder de indruk dat hij zich zo goed wist in te houden.

Dus om de verleiding te weerstaan voerde ik Gianni een sinaasappel terwijl die flink tegenstribbelde en claimde zelf prima in staat te zijn te kunnen eten. Hij had misschien wel een punt, maar ik moest iets hebben om mijn aandacht op te richten en in dit geval was hij dat geworden.

‘Hou eens op met dat gedoe Ariana,’ snauwde hij nog eens.

‘Kan ik niet. Je hebt pijn gehad en er is verder niet veel te doen. De boel is alles behalve gezellig.’

‘Ik heb geen pijn meer. Echt niet. En van de schrik ben ik nou ook wel bekomen. Blijf gewoon van me af, en ga eens wat verder bij me vandaan zitten, wil je.’

‘Vorige week had je er geen probleem mee dat ik zo dicht bij je zat,’ fluisterde ik bijna.

‘Nee, maar dat was vorige week.’ Zo had Gianni me nog nooit behandeld.

‘Je hebt nog wel pijn, of niet soms.’

‘Nee.’

‘Dat geloof ik nu wel. Maar zeg niet dat je van de schrik bekomen bent Gianni.’

‘Ik ben van de schrik bekomen.’ Dit was zo ontzettend kinderachtig.

‘Maak dat de kat wijs.’ Hij keek me vragend aan. ‘Dat is ook een uidrukking,’ beet ik hem geïrriteerd toe. Ik probeerde weer wat rustiger te worden. ‘Wat gebeurde er nou eigenlijk, toen je daar stond?’ Fabrizio kon ik dan niets vragen, dat betekende niet dat voor Gianni hetzelfde gold.

‘Ooit ben ik met iemand in een vechtpartij langs. Iemand die me heel dierbaar is.’

‘Wie?’ vroeg ik toen hij even pauzeerde.

Gianni zuchtte. ‘Lorenzo,’ gaf hij toe. Zijn broer, de clown van de familie Colombo. Weer had ik het gevoel alsof ik nooit bij hen in huis was geweest. ‘Ik had de gedachte eigenlijk al lang verdrongen en daar was ik maar al te blij mee.’ Hij zuchtte en prevelde iets in het Italiaans. ‘Het kwam allemaal terug, hoe of waarom weet ik niet. Ik voelde zelfs de akelige pijn van de klappen die Lorenzo me had gegeven.’