Donker Licht

Hoofdstuk 30 - Verandering

Hierna nog één hoofdstuk (en een epiloog) guys! The end is near.. ;)

30. Verandering – cambiamento

Het was laat in de ochtend en vannacht waren Fabrizio en Maria niet thuisgekomen, terwijl ik ervan overtuigd was dat Fabrizio prima wist waar hij zijn moest. Hij was – net zoals over zoveel mannen gezegd werd – goed in het vinden van de weg. Zijn routegevoel klopte altijd. Ik was bezorgd, maar vertelde mezelf dat hij en Maria gewoon heel druk bezig waren de juiste documenten te vinden. Ik kon me heel goed voorstellen dat daar veel tijd in zou gaan zitten. En Fabrizio en Maria waren beide mensen die het ook nog op konden brengen daar veel tijd in te steken.

Alsnog was ik er niet gerust op. Wat Fabrizio op dit moment ook aan het doen was, hij had allang gebeld moeten hebben. Zo’n persoon was hij gewoon.

Hij heeft het gewoon te druk, hield ik mezelf voor. Hij is hard aan het werk en heeft geen tijd om te bellen. De poging me gerust te stellen mislukte finaal en ik kon nog steeds niet ophouden te ijsberen in de woonkamer.

Gianni was vanochtend met zijn vader Alonso meegegaan om voor het eerst sinds weken weer eens bij hem in de zaak te helpen. Alonso en een oom van Gianni hadden samen een winkeltje die gespecialiseerd was in producten uit de omgeving zoals speciale pasta, sauzen en wijnen.

Omdat Gianni langer dan ooit van huis weg was geweest, had hij het nodig weer bij zijn familie te zijn en ik gaf hem met alle liefde en respect de ruimte dat te doen. Het maakte mijn eenzame gevoel er alleen niet minder eenzaam op. Eduardo en Lorenzo waren naar de plaats Como gegaan om een speciaal feestmaal voor vanavond te halen. Volgens Belinda konden uitstekend koken en ze had de jongens daarom ook opgedragen de maaltijd van vanavond te bereiden. Beiden hadden daarmee ingestemd, Lorenzo met iets meer tegenzin dan zijn broertje. Volgens Eduardo was dat echter maar een houding en had Lorenzo ontzettend veel plezier in koken. Lorenzo had dat hevig ontkend, maar ik had lachend verteld dat ik dat nog best geloofde. Hij hing altijd de macho uit, maar ik kon me niet voorstellen dat daar niets achter zat.

De jongere kinderen van huize Colombo waren boven aan het spelen. Ik had een tijdje bij hen gezeten zodat Belinda ook even rust had en het was best leuk geweest ze zo met elkaar te zien spelen, maar ook vermoeiend. Daarna was hun Italiaans nog niet zo duidelijk als dat van de anderen en spraken ze natuurlijk nog geen Engels, wat af en toe voor verwarring en misverstanden zorgde.

Belinda was met Jenny en Hugh meegegaan, die op zoek gingen naar de perfecte plek voor de receptie. Ik wist niet precies wanneer de bruiloft plaats zou vinden, maar ik kreeg de indruk dat het ergens deze herfst zou worden, sneller dan ze van te voren verwacht hadden.

Ze waren nog niet eens zo heel erg lang weg, toen ik de voordeur alweer open hoorde gaan en ze met z’n drieën binnen kwamen. ‘Dat is snel,’ merkte ik op. Ik kon me niet voorstellen dat ze nu al locaties bekeken hadden.

‘We hadden vandaag helemaal geen afspraak met de trouwplanner. Dat is volgende week pas,’ zei Hugh lachend. Toen keek hij liefkozend naar Jenny. ‘Gelukkig gaan we vandaag nog iets anders leuks doen.’

Jenny keek net zo liefhebbend terug en glimlachte. Ze richtte zich tot mij. ‘Het is tijd om jurken te passen.’ Haar glimlach werd breder, die van mij trouwens ook. Ik had trouwjurken altijd al prachtig gevonden. Jenny was een natuurlijke Italiaanse schoonheid, en ik wist zeker dat ze er prachtig uit zou zien.