P.S. I'm Dying

GABE

GABE

3:45 AM.

December 10, 2016.

Xaviel died.

And I felt like I died too.
She died because my fucking selfishness.

It's all my fault.

"Ssh, stop crying Gabrielle." pag-aalo sa akin ni ate Rizanne pero patuloy ako sa pag-iyak.
I don't know what to do.

"Hindi mo ba bubuksan yung pinadala ni Lex? Iiyak ka na lang? Tapos na, Gabe. Patay na yung girl, move on na. . ."

"It's easy for you to say that, kasi hindi ka kinakain ng konsensya mo, ate!" sigaw ko at saka ako lumayo sa kaniya.

"You think I don't know what you feel? Gabe, I've been there! I know how badly it hurts!"

"No you don't! Sinasabi mo lang yan kasi ate kita! Kasi di mo alam kung paanong halos mamatay ka na dahil kinakain ka ng konsensiya mo!"

"Listen, will you?" sigaw niya sa akin habang inaalog ang magkabilang balikat ko. Doon na bumuhos lahat ng luha ko at napangawa na ko na parang bata.

Masakit.

Sobrang sakit.

Paano ba tanggalin yun sakit sa puso?

Na parang may tumutusok.

Hindi ko alam kung ano.

"You were only 3 when my dad died! Hindi mo alam kung ilang beses kaming pabalik-balik ni Mom sa counselor because I blamed myself for my dad's death!" sigaw niya sa akin, umaagos na rin ang mga luha niya sa bawat pagsasalita.

"Wala kang alam kasi maliit ka pa lang! I was too young yet I blamed myself and I know how hard it is! Nasira ako dahil doon and I don't want that to happen to you! Alam mo ba iyon? I don't want you be destroyed like I was back then! I know how it feels, Gabe. I've been there!"

Naghabol siya ng hininga kasabay ng pagpunas niya ng mga luha niya bago niya ako binitawan, "Don't be hard on yourself, Gabe. Masyado ka nang napalayo, it's time to turn back."

Then another set of hot tears escaped from my eyes, matapos niyang isara ang pinto. Niyakap ko ang unan at napahagulgol na ako.

I don't know what to do.

***

Another set of month had passed without me noticing it.

I am like a living corpse.

Lifeless.

But I still woke up with a smudged mascara on my cheeks like I just cried black tints, and that's when I know I'm still human. I'm still breathing.

Kumuha ako ng wipes, like usual, as if naging daily routine ko na at saka ko tinanggal iyong dumi sa cheeks ko, sa harap ng vanity table bago nagpalit ng damit at bumaba.

Linggo ngayon.

"Gabe, may letter para sa iyo." bati ni Mama pagbaba ko ng hagdan. Tumango lang ako at dumirteso sa kitchen para kumuha ng kape.

I need coffee to start another disastrous day.

Kinuha ko na rin agad ang sobre ng letter sa kitchen counter at dumiretso sa sala.

Nilagok ko muna ang kape ko hanggang sa maubos bago ko binuksan ang sobre.

Tinignan ko ang laman at piraso siya ng notebook page. Tapos may maliit na papel na nakalagay.