ATEŞTEN GÖKYÜZÜ

17.Bölüm

Merhabalar,

Kalbim Benden Öte'ye de bölüm geldi.

Keyifli okumalar dilerim. Seviliyorsunuz. ❤

****

Kısa süre sonra eve geldiler. Efran sessizce arabadan inip sersemleşmiş bir şekilde eve ilerledi. Gökhan gelip kapıyı açınca odasına çıktı. Yataktaki notun buruşturulup atılmış olduğunu gördü. Gökhan'ın onu okuduğunu biliyordu. Üzerini çıkarmadan yatağa uzandı. Arabada Gökhan'ın söylediklerini düşündü. Ne yaşadığını, neden böyle davrandığını merak etti. Öğrenmek için delice bir istek duydu. Gözü komidindeki çerçeveye takıldı. Fotoğraftaki kıza uykuya dalana kadar baktı. Şimdi onun kim olduğunu daha çok merak etti.

Kısa sürede düşünceler içinde uykuya daldı.

*

"Efran!"

Efran duyduğu ses ve omzuna değen temas ile gözlerini araladı. Karşısında Gökhan'ı görünce yerinde doğrulmaya çalıştı.

"Sabah mı oldu? Ne oldu? Neden odamdasın?" Efran sorularını sorarken küçük bir kız çocuğu gibi gözlerini ovuşturuyordu. Efran cevap gelmeyince gözlerini açıp Gökhan'a baktı. "Neden öyle bakıyorsun?"

"Akşam oldu. Tamer'lere yemeğe gideceğiz," dedikten sonra kapıya doğru yürüdü ve ekledi. "Hazırlanıp aşağıya in hemen!"

Efran bu kadar uyuduğuna şaşırıp hızla dışarıya baktı. Gerçekten de karanlıktı. Dün gece uykusuz kalmasının nedenidir diye düşündü. Gökhan çıktıktan sonra ayağa kalkıp banyoya girdi. İşlerini halledip giysi dolabının karşısına geçti. Yine buradan giyinmek zorundaydı ama bir an önce buna bir çözüm bulmalıydı. Kimin kıyafetini giydiğini bile bilmiyordu. Beyaz üzerine mavi çiçekleri olan, dizlerinde biten salaş bir elbise seçti.

Dakikalar sonra hazır bir şekilde aşağıya indiğinde Gökhan'ı göremediği için dışarı çıktı. Arabasında görünce evin kapısını çekti. Yavaş adımlarla ilerlerken Şenay'ın sesini duydu.

"Efran."

Efran ilk önce Gökhan'a baktı ama onun telefonu ile ilgilendiğini görünce hemen bahçe duvarına yaklaştı. "Nasılsın Şenay?"

"Ben iyiyim de seni göremedim tüm gün. Gökhan Bey bir şey yapmadı değil mi?"

Efran güldü. "Hayır tabi ki. Gökhan iyi bir insan. Hem sen niye ona Bey diye hitap ediyorsun? Komşusunuz siz."

"Hayır Efran. Ben annesi ve kız kardeşiyle komşuydum. Gökhan'ı kardeşinden duyduğum kadar tanıyorum," dediğinde Efran'ın yüzü allak bullak oldu.

"Ailesi mi? Burada mı yaşıyorlardı?"

Şaşırma sırası Şenay'a geçti. "Bilmiyor muydun? Yani... Şey siz nişanlısınız. Nasıl bilmezsin?"

Efran gelen soruyla hemen kendini toparladı. "Biliyorum tabii sadece... Sormak istediğim şey başkaydı benim."

"Efran!"

Gökhan'ın sesine can simidi gibi tutundu ve Şenay'a beceriksizce gülümsedi. "Benim gitmem lazım. Yarın konuşuruz."

"Tamam Efran. Nereye gidiyorsunuz?"

"Tamer'e yemeğe gidiyoruz. Onu tanıyorsun değil mi?"

Şenay'ın yanakları kızardı ve ağzında geveler gibi cevap verdi. "Evet tanıyorum. Selamımı söylersin," dediğinde Gökhan'ın sesi yeniden duyuldu ve Efran oradan ayrılıp arabaya doğru koştu.

**

Arabada ilk defa sessiz kalan Efran, çalan şarkıları da dinlemiyor ve kafasındaki bin bir düşünceye cevap arıyordu.