TEK

❣Görücü❣Usulü❣

***(YIL 1994)***

Kadın üstüne giydirilen transparan, kıçının hemen altında biten gecelikle kendisini çıplak gibi hissediyordu. Bunu giymesi için onu zorlayan görümcesine daha bi' sinir oldu genç kadın. Daha önce hiç görmediği tarzdı bu. Şehirde yaşadıkları için bunlardan pek tabii haberi vardı görümcesinin ama neden köylü bir kıza giydirmişti ki bunu? Saçmalıktı yani! Bi' kere, bu gecelik varla yok arasıydı. Hatta direkt 'yok'tu bu. Her yerini gösterdikten sonra bir şey giymenin ne manası kalıyordu ki? Hem nasıl uyuyacaktı bununla? Kaşındırırdı bu dantel onun her yerlerini. Özellikle külotuna sinir olmuştu. Poposuna gelen arka kısmı ip gibiydi ve resmen araya girmiş, yan tarafları hiç kapatmamıştı. Ön taraf ise danteldendi ve kapatıyormuş gibi görünse de, aslında her şeyini ortaya seriyordu.

E giymese daha iyiydi canım!

Çıplak bekleseydi kocasını!

Duruldu bir anda. Kocası... Bu akşam kıyılmıştı imam nikahları. Zaten daha önce de görmemişti adamı ama imam nikahı kıyılırken de dönüp bakamamıştı yüzüne. Ama heybetliydi kocası. Yanında durup üç kere 'ettim' derken, sesinin kalın ve güçlü tonu titretmişti Döne'yi. İri ve uzundu erkeği. Ama o kadarını biliyordu. Ve her ne kadar karaktere önem verse de, kocasının yüzünün nasıl olduğunu merak ediyordu. Döne de diğer kızlar gibi, kocasının yakışıklı olmasını istiyordu. Eh, yirmi yaşındaki bir genç kız için bu gayet normaldi. Ve onu ilk defa bu gece görecekti. Gerdek gecesinde...

Ya beğenmezsem... diye bir korku filizlendi yüreğinde. Ya çirkin bi' yüzü varsa?

Sonra kendisine kızdı. Bu nasıl bir düşünceydi böyle? Kocasının methini onunla evleneceği kesinleşmeden duymuştu. Koca yürekliydi Fatih... Şehirde yaşıyordu ama köyünde ihtiyaç olduğunda hem maddi hem de manevi yardımda bulunmaktan çekinmiyordu. Yani ona öyle söylenmişti. Döne pek dışarı çıkmadığı için bilmezdi erkekleri. Gerçi o dışarı çıksa da kimseye bakmaz, kendi işiyle ilgilenirdi. Çünkü öyle yetiştirilmişti o. Günah olduğunu bilmesinin yanında, eğer bi' laf söz olursa, babası bacaklarını kırardı onun. Sert bi' babası vardı Döne'nin. Ama genç kadın babasının durduk yere birine bağırdığını duymamıştı. Gerekmedikçe bağırmaz, şiddet uygulamazdı. Ama ifadesi her zaman sertti. Genç kadın babasının ona bir kere bile gülümsediğini hatırlamıyordu. Yahya Bey sadece karısına gülümserdi. Bir tek Zehra Hanım güldürebilirdi kocasının yüzünü. Ve o da genelde odalarında, tüm çocuklar uyuduktan sonra kocasıyla ilgilendiği vakitlerde olurdu.

Severdi karısını Yahya Bey. Bir tek ona gülümserdi.

Ama Döne bunun için de kızmazdı babasına. Onun sevgisini gösterme konusunda beceriksiz olması, çocuklarını sevmediği anlamına gelmezdi. Döne babasının yumuşak bakışlarında görürdü sevgisini. Sert de dursa, yumuşak bakardı dört kızına da. Abileri ya da erkek kardeşleri yoktu Döne'nin. Sadece üç kız kardeşi vardı. Ve babasının annesine 'erkek doğur' diye direttiğine hiç şahit olmamıştı. Tersine, el üstünde tutardı karısını Yahya Bey. Karısına dil uzatanın da dilini keserdi.

Döne onların evliliklerini gördükçe özenirdi. Ve şimdi, evlenmişti. Adam akıllı tanımıyordu kocasını ama annesi gibi olmak istiyordu. Varını yoğunu kocasının önüne seren, ama nazlı, ama işveli ve becerikli. Zehra Hanım işine gücüne bakar ama kocası eve geldi mi, ona hizmet etmek için kendiyle yarışırdı. Onu memnun etmek en önemli göreviydi sanki ve bunu hiçbir zorlama olmadan yapardı. Sonra da yanına otururdu kocasının, Yahya Bey de ona bakar, gözleriyle süzerdi şöyle bir. Döne onların bakışmalarına şahit olursa gözlerini utançla kaçırırdı ama merakına yenildiğinde gördükleri bile yeterdi ona. Babası uzatırdı elini ve karısının yanağını okşardı. Zehra Hanım da cilveli cilveli geri kaçardı. Eh, bundan sonra olanları hiç bilmezdi çünkü babasının gözlerini kısıp da karısını bileğinden yakalayışını görmek, sanki onların özeline girmek gibi olurdu. Sessizce çıkardı odadan ve çocuklarla paylaştıkları odaya girerdi. Köydeki orta okulu bitirmiş, sonrasında okumamıştı. Ev işlerinde anasına yardım ediyor, hayvanlarla ilgileniyordu.