Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 1 - Mila

Hoofdstuk 1 - Mila

"Hoi, ik ben Mila en ik ben doof." Zo gingen de meeste eerste ontmoetingen. Ik was niet doof, nee: met mijn gehoorapparaat kon ik alles horen. Alleen dat ding was zo onhandig! Naar school moest ik hem aan van de dokter. Thuis hoefde ik het niet te gebruiken, en deed ik dat ook niet.

"Maar ik hoor wel alles. Dus pas op met wat je zegt!" Ik keek mijn klas voor komend jaar grijnzend aan. Havo 5, mijn examenjaar. Mijn twééde examenjaar. Alwéér een nieuwe klas. Sommigen kende ik al, anderen niet.

Doof. Het woord dat mijn leven volledig had veranderd sinds het ongeluk. De dokter had het met een glimlach op een papiertje geschreven. "Waarom die glimlach?" had ik boos gevraagd.
"Omdat je door middel van dit gehoorapparaat gewoon alles kan horen." had de dokter blijkbaar gezegd, om vervolgens het apparaat om mijn oor te doen. Eindelijk was het suizen van de afgelopen weken opgehouden, en werd het vervangen door een ritmisch gepiep van mijn monitor, die mijn hartslag weergaf.

Twee weken was ik in coma geweest. Raf werd drie dagen nadat ik mijn gehoorapparaat gekregen had wakker uit zijn coma. Wonderbaarlijk genoeg had hij niks aan het ongeluk over gehouden, op een paar gebroken botten na. Het was sowieso al een wonder dat we nog leefden, in tegenstelling tot onze ouders...

"Mila?" Ik werd opgeschrikt door mijn mentor. Hij keek me ongerust aan. "Hmm, ja?" vroeg ik afwezig.
"Gaat alles goed?" vroeg hij bezorgd. "Ja, alles gaat prima hoor!" probeerde ik, hij leek het te geloven. Ik zuchtte. Waarom zijn volwassenen soms zo moeilijk?

Ik richtte mijn aandacht weer op het bord. Ik mocht niet nog een keer zakken voor mijn examen, zoals vorig jaar. Ik zuchtte nogmaals. Als ik nou gewoon dezelfde mentor had gehad, was alles makkelijker geweest. Nu moest ik ooit alles gaan uitleggen. Waarom ik doof was, waarom ik gezakt was enzovoort enzovoort... Ik zuchtte voor de derde keer, waardoor de jongen naast me opkeek.

"Zeg, jij zit er wel een beetje doorheen, of niet?" fluisterde hij zacht. Onze mentor kon het onmogelijk gehoord hebben, maar ik hoorde het. "Dat niet per sé," antwoordde ik. "Ik heb er gewoon geen zin meer in."