Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 21 - Mitch

EN DAAR IS ONS DERDE PERSOONTJEE! Enjoy :) - Nien

Hoofdstuk 21 - Mitch

Mijn harte bonkte in mijn keel.

Ik stond daar, zo cool en rustig mogelijk, met mijn handen in mijn zakken, voor een groep jongens die allemaal minstens een jaar ouder waren. Maar ik moest doen alsof dat me niets kon schelen. Voor Mila.

Ik had een gevecht gehoord en Mila's stem herkend, dus was ik er meteen op afgegaan. En nu stond ik hier, quasi-cool en doodsbenauwd, niet wetend wat ik als volgende stap moest doen.

Adem in, adem uit.

"Laat haar met rust," zei ik dus zacht, omdat ik geen idee had wat ik anders moest doen.

Eén jongen, die zich buiten het gevecht had gehouden, had me gehoord en keek me nu aan met een onpeilbare blik in zijn ogen, maar het merendeel had nog niet eens door dat ik er was.

Blijven ademen.

Ik raapte al mijn moed bij elkaar.

"Laat haar gaan!" riep ik kwaad en ik duwde de dichtstbijzijnde jongen weg.

Het was heel lang stil. Blijkbaar had ik toevallig gekozen de leider van de groep weg te duwen, want met een razende blik in zijn ogen liep hij langzaam op me af.

Ademen door je neus, altijd door je neus.

"En wie mag jij dan wel zijn?" vroeg de jongen onheilspellend.

"Mitch," zei ik zo kalm mogelijk. "En jij bent..?"

De jongen grijnsde kort.

"Noem mij maar Lex."

"Lex," herhaalde ik langzaam, alsof ik de naam probeerde te proeven. "Kort voor Alexander. Maar dat was zeker niet cool genoeg voor je?"

Ik had geen idee waar ik de moed vandaan haalde en Lex blijkbaar ook niet, want hij leek even uit het veld geslagen. Daarna balde hij zijn vuisten en wist ik dat dit het moment was om weg te wezen.

Ik greep Mila bij haar arm en nog voor Lex naar me uit kon halen, had ik ons allebei weggesleept bij de groep en waren we het schoolplein opgerend.

Ik pakte Mila bij haar armen en keek haar bezorgd aan. Zij keek me terug met een vreemde blik in haar ogen, ik meende naast dankbaarheid ook verwarring te herkennen.

"Mila, gaat alles goed?" vroeg ik bezorgd.

Ik zag tranen opwellen in haar ogen en snel gaf ik haar een knuffel. Direct was ik bang dat ik te ongemakkelijk was en ik wilde alweer loslaten, maar Mila hield me stevig vast.

"Raf," fluisterde ze in mijn oor.

Ik fronste mijn wenkbrauwen.
"Nee, Mitch."

Ik voelde hoe ze haar hoofd schudde.

"Raf was erbij," fluisterde ze nu. Haar stem klonk gebroken. "Hij was erbij en deed niets."

Ik liet Mila los en nu ik haar gezicht weer zag, viel me pas op hoe flink ze toegetakeld was.

"Kom mee. We gaan naar mijn huis, dan kan ik je wat oplappen."

Mila knikte, maar ik had niet het idee dat ze luisterde. Ze was nog te erg in shock.

Raf. De naam spookte door mijn hoofd. Haar broer, Raf? De jongen waar ze altijd zo lovend over vertelde? Het kon toch niet dat hij ook bij dat groepje dronkenlappen?