Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 3 - Mila

Hoofdstuk 3 - Mila

"Ik heb er gewoon geen zin meer in."

En dat was echt zo. Ik was er nu al zó, zó klaar mee. Ik zag tegen het huiswerk op, de toetsen, alles. Maar vooral het feit dat er nieuwe vrienden gemaakt moesten worden. Al mijn vriendinnen waren geslaagd, behalve ik. Iedereen zat al op een andere school, en daar had je mij: het enige kind uit 5 HAVO dat niet geslaagd was.

Ja, die titel zou ik krijgen. Mensen zouden me die ene noemen, die ene die niet geslaagd was.

Ik zuchtte nogmaals, waardoor de jongen naast me begon te lachen. Ik keek hem aan. "Sorry," zei hij lachend. "Ik ben Mitch." Hij stak zijn hand uit. "Mila." glimlachte ik en schudde zijn hand.

Als ik vrienden kreeg, moest ik alles ook aan hun uitleggen...

Ik haalde de gedachte uit mijn hoofd. Als dat moest, dan moest dat maar. Zonder vrienden zou je de middelbare school niet overleven, en zeker je examenjaar niet.

Gelukkig had ik Raf nog. Raf was er altijd geweest en zal er altijd zijn. En opa en oma waren er nog, maar daar kregen we niet heel veel aandacht van: opa was dement en dus moest oma voor opa zorgen.

Opa en oma van der Gees, dat was een ander verhaal. Die hadden we sinds het ongeluk niet meer gezien. Oma wilde ons niet meer zien, geen contact meer en opa moest maar volgen. Sindsdien hebben we niks meer van ze gehoord, ze waren gewoon ineens verdwenen van de aardbodem.

De rest van de dag was verschrikkelijk. Iedere les kwam de jongen, Mitch, naast me zitten. In de pauzes ging ik naar Raf, de enige die me niet vreemd aankeek.

De enige die me niet met een teleurgestelde blik aankeek. De enige die de reden wist, de reden waarom ik niet geslaagd was. De enige, die er altijd voor me zou zijn.