Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 28 - Mila

Hoofdstuk 27 - Mila

"Vond je het leuk?" Mitch en ik liepen samen het restaurant uit. Ik bloosde. "Ja, het was heel leuk," zei ik zachtjes.

In de afgelopen weken was onze band steeds sterker geworden. Iedereen om ons heen kon zien dat we allebei verliefd waren. En ja, ik was verliefd. Tot over mijn oren.

"Gaan we nog wat doen?" vroeg ik, waarmee ik op een korte wandeling door de stad doelde, maar Mitch dacht kennelijk ergens anders aan.

"Als jij dat wilt..." knipoogde hij. Ik bloosde weer. "Neehee! Niet op die manier!" lachte ik en leunde tegen hem aan. Hij sloeg zijn arm om me heen.

Stilletjes liepen we verder, dicht tegen elkaar aan. Mitch had zijn arm de hele wandeling om me heen geslagen. Ik leunde glimlachend met mijn hoofd tegen zijn schouder. Mitch was de enige die er nog over was. De enige waar ik nog naar toe kon als ik me rot voelde.

We liepen even zo, naast elkaar, totdat Mitch stil stond en me naar hem toe trok. Zijn ene arm legde hij om mijn heup, met zijn andere hand pakte hij mijn kin vast en zorgde ervoor dat ik wel naar hem moest kijken. Ik glimlachte. Hij glimlachte.

Voorzichtig drukte hij zijn lippen op die van mij. Ik sloot mijn ogen en genoot van de kus. Ik legde mijn hand in zijn hals, terwijl Mitch zijn armen om me heen sloeg.

Na de kus keek hij me liefdevol aan. "Mila," begon hij en hij slikte.
"Ik hou van je."

Ik gaf hem weer een kus.
"Ik ook van jou."

Hij zuchtte diep.
"Wil je..."

"Ja," zei ik zacht voordat hij zijn zin af kon maken. Hij keek me gelukkig aan en legde zijn hand weer op mijn wang, klaar voor de volgende zoen.

Ja, dit was de perfecte jongen. Hij was perfect, het moment was perfect. Mijn leven was eventjes perfect.