Hoofdstuk 15 - Mila
Raf deed vaag, heel vaag. Ik liep van de trap af en ging naar de woonkamer. Daar hoorde ik Raf tegen oma schreeuwen.
"Nou, sorry, hoor. Ik ben gewoon wat duizelig." zei Raf bot. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Vervolgens knalde de deur open en kwam Raf door de deur.
"Hee Raf?" vroeg ik, hopend dat het niet te veel opviel dat ik hem afgeluisterd had. Ik kreeg geen antwoord: Raf stormde de trap op en sloot zichzelf op in zijn kamer.
Er kwam een walm lucht voorbij toen hij langs liep waar ik bijna van over mijn nek ging. Het was dezelfde lucht als die ik geroken had op de overloop. Het was zo'n hele specifieke geur die je altijd rook in van die enge, Amsterdamse steegjes, weet je wel? Er klopte hier iets niet.
Ik liep terug naar boven om Raf te confronteren met de geur die hij met zich mee droeg. Toen ik voor zijn kamerdeur stond, klopte ik aan.
"Wat?" klonk Raf zijn stem bot. "Mag ik binnenkomen?" vroeg ik. "Nee. Flikker op." antwoordde hij.
Ik voelde de tranen opkomen. Dit was Raf niet. Dit was Rafaël de Gees niet, dit was een compleet ander persoon.
"Dan niet." siste ik boos en liep naar mijn eigen kamer. Nog nooit had Raf mij zo hard laten vallen. Er was iets mis met hem, en ik kon me niet bedenken wat.
JE LEEST
Verloren (VOLTOOID)
Teen FictionNooit zal je me echt leren kennen. Ik zal me afsluiten. Want iedere keer als ik mezelf voor iemand open stel, verlaat diegene me toch. Ik raak iedereen kwijt. Dan ga ik jou ook nooit leren kennen. Dus zullen we geen vrienden worden. Voor de zekerhei...
