Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 2 - Raf

Hoofdstuk 2 - Raf

De eerste schooldag was een ramp.

Ik zat in VWO 6, met dezelfde klas als altijd. Je zou zeggen, met dezelfde vrienden als altijd. Maar niet dus. Ik was sociaal wat onhandig en had altijd moeite met het maken van vrienden.
Gelukkig kwam in de derde klas Johan bij ons. Ik had op dat moment en geen vrienden en hij, die de tweede klas had overgeslagen, nu dus ook niet in onze klas. Hij kwam de eerste les al naast me zitten en we werden goede vrienden, maar dat was nu voorbij: hij had VWO 5, het zwaarste schooljaar tot nu toe, niet overleefd. Hij moest het jaar overdoen en voor mij betekende dat dat ik weer helemaal alleen was.

Ik zat dan ook de hele dag alleen. De jongens negeerden me zoals altijd en even zag ik de meiden naar me giechelen, maar later bleek dat ze me gewoon uitlachten.

Je zou zeggen dat men verandert na een ongeluk te hebben meegemaakt dat zo heftig was als het mijne. Je zou zeggen dat men meer van het leven gaat genieten.
Maar ik niet. Ik was geen spat veranderd en als ik het was, dan wel negatief: ik was immers allebei mijn ouders kwijt.
"Raf de Wees," zeiden mijn klasgenoten altijd spottend, mijn achternaam De Gees verdraaiend.
Maar het was niet erg meer. Ik was eraan gewend.

Nadat Johan was blijven zitten, had ik nog maar 3 mensen over: mijn oma en opa, bij wie ik woonde, en Mila. Mijn zus. Ze was een jaar jonger dan ik, maar had een klas overgeslagen en was daarna gezakt voor haar HAVO-examen, waardoor we nu allebei in ons examenjaar zaten. Ik wist zeker dat ik aan haar de meeste steun zou hebben en zij aan mij: mijn opa was dement en kon dus vrij weinig en mijn oma had het vaak te druk met opa om op ons te letten.

Dat had ons geleerd om voor onszelf te zorgen. Voor onszelf, maar vooral voor elkaar.