Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 38 - Mila

De laatste hoofdstukken komen eraan... :( ~ Nien

Hoofdstuk 38 - Mila

Ik sloeg de voordeur dicht. Weg, weg moest ik! Weg van het huis van die ongelooflijke klootzak. Ik voelde de tranen over mijn wangen stromen. Hoe kon hij? Hoe kon hij zo'n spel met me spelen?

Ik pakte mijn fiets en begon te fietsen. Het was genoeg, iedereen waar ik om gaf liet me in de steek. Iedereen waar ik contact mee had gemaakt, was ik kwijt, verloren. Ik verloor iedereen.

Ik hoefde niemand meer in mijn leven. Iedereen zou me verlaten, iedereen zou hetzelfde doen. Eerst mijn vertrouwen winnen, dan ervoor zorgen dat ik om ze gaf en vervolgens lieten ze me keihard vallen.

Ik haalde mijn neus op en fietste stug door. Was ik maar nooit bevriend geweest met Mitch. Was ik maar nooit gezakt voor mijn examen. Was ik maar nooit geboren. Dan was er niks gebeurd, waren mijn ouders er nog en leefde iedereen nog lang en gelukkig.

Ik was er bijna. Bijna zouden alle problemen opgelost zijn. De tranen op mijn wangen waren koud in vergelijking met de lucht om me heen. Ik zag de brug in de verte al verschijnen.

De brug die mijn leven veranderd had. De brug die voor al deze nare shit gezorgd had. Ik voelde een mengeling van verdriet en woede in me opkomen. "Kutbrug," mompelde ik boos.

Toen ik bij de brug aankwam gooide ik mijn fiets langs de weg en rende naar de brug. Ik liep langs de deuk. Dé deuk. "Fuck you!" schreeuwde ik naar de deuk. Alsof het iets zou helpen.

Vervolgens rende ik naar de rand van de brug. Ik zag dat de kleine stukjes glas in het ravijn - die nooit opgeruimd waren - de zon reflecteren. De kleine stukjes glas, ze waren scherper dan ooit en sneden mijn huid open. Figuurlijk. Herinneringen kwamen naar boven en ik moest even gaan zitten door de opkomende misselijkheid.

Ik was iedereen verloren die ik kon verliezen. Kon ik maar opnieuw beginnen.