Verloren (VOLTOOID)

Hoofdstuk 24 - Mila

Hoofdstuk 24 - Mila

Toen ik me losmaakte van Mitch, voelde ik dat er lichte blosjes op mijn wangen hadden gevormd. Ook Mitch was een beetje rood geworden. Ik draaide me om en liep naar de voordeur, die ik openmaakte met mijn sleutels en vervolgens naar binnen stapte.

Ik zwaaide Mitch uit en deed daarna de deur dicht. Ik hing mijn jas op de kapstok en gooide mijn schoenen bij de andere schoenen. Met een glimlach liep ik de woonkamer in, waar opa op de bank zat en oma waarschijnlijk aan het koken was.

"Hallo, Mila," begroette opa me, ik antwoordde met een 'hallo' en liep naar de keuken. Daar trof ik oma aan: ze was - zoals ik had voorspeld - avondeten aan het koken. "Hoi oma!" zei ik en gaf haar een knuffel. "Hee, Mila!" reageerde oma en knuffelde me terug.

"Wat ben je aan het maken?" vroeg ik en keek nieuwsgierig in de pannen. "Hé, afblijven! Dat is een verrassing!" lachte oma. Ik lachte mee, al deed het wel pijn. "Oké, dan zie ik het vanavond wel denk ik?" zei ik. Oma knikte.

*

"Waar is Rafaël eigenlijk?" vroeg oma. We zaten aan tafel, ons avond eten naar binnen te werken. "Oh, Johan zijn ouders zijn op vakantie en Raf is daar heen om hem gezelschap te houden." zei ik moeiteloos. Waarom verdedigde ik hem? Waarom zorgde ik er niet voor dat hij in de problemen kwam? Hij ervoor gezorgd dat ik in elkaar geslagen was, waarom nam ik het voor hem op?

Ik stopte weer wat eten in mijn mond. "Oké," zei oma. Ik had zojuist gelogen tegen mijn oma. Ik had gelogen om mijn broer - die niet eens om me gaf - te beschermen. Ik legde mijn bestek neer. "Ik hoef niet meer," zei ik, stond op en liep naar mijn kamer.