Hoofdstuk 27 - Mitch
"Dus... kom je met mij mee naar huis?" Mila keek me zwoel en lichtelijk uitdagend aan, zoals ik inmiddels van haar gewoon was geworden.
We hadden nog geen relatie, maar we wisten zelf heel goed dat dat de volgende stap was.
Ik had me kalm gehouden. Niet te grote stappen, in Mila's ogen was ik nog steeds die zenuwachtige jongen die niet zo goed durfde verkering te vragen.
Ik glimlachte bij haar vraag. "Ik weet niet of je oma daar zo blij mee gaat zijn. Volgens mij heeft ze het niet zo op mij."
Geen leugen, dacht ik bij mezelf.
Mila zuchtte.
"Oma vindt het een raar idee dat er een andere jongen in mijn leven is. Het was vroeger altijd Raf en ik, maar nu..."
Ze zucht.
"Sinds ik haar verteld heb dat Raf aan de drugs zat op het moment dat hij verdween, zijn haar zorgen alleen maar erger geworden. Een andere jongen in mijn leven is haar gewoon wat te veel van het goede."
Ik keek haar bezorgd aan.
"Weet ze dat Raf heeft staan toekijken hoe jij in elkaar geslagen werd en dat die andere jongen in jouw leven je toen gered heeft?"
Ze wendde haar blik af.
"Misschien heb je gelijk. Laten we vanavond naar jouw huis gaan."
Ik haalde mijn schouders op.
"Geen probleem, mij best. Of..." Ik glimlachte naar haar. "Heb je zin om uit eten te gaan?"
Ze lachte breed.
"Graag zelfs!"
In mijn hoofd maakte ik een vreugdedansje.
Bingo. Precies waar ik haar wilde hebben.
JE LEEST
Verloren (VOLTOOID)
Teen FictionNooit zal je me echt leren kennen. Ik zal me afsluiten. Want iedere keer als ik mezelf voor iemand open stel, verlaat diegene me toch. Ik raak iedereen kwijt. Dan ga ik jou ook nooit leren kennen. Dus zullen we geen vrienden worden. Voor de zekerhei...
