Heb je ooit toen je klein was wel eens gedacht hoe je toekomst er uit zou zien? Of je gelukkig zou worden. Ik wel. Ik dacht dat ik later een prinses zou worden. Ik was klein dus don't judge me.
Ik wilde een succes volle vrouw worden. Met een perfect...
"Laat me los!" Schreeuw ik. Ik draai me om en zie dat Aiden mijn arm vast heeft. " fcking b*tch dat je bent, je gaat nu mee!" Roept hij boos. Ik geef de hoop op en loop met hem mee. Hij duwt me de stoel weer in. "Damn girl, jij durft, je bent best sterk. Weet je wel wie wij zijn?!" "Nee, en het boeit me ook niet, alsof ik iets over en stelletje losers die mij pijn doen wil weten!! Waarom hebben jullie me niet gewoon vermoord ofzo, is dat niet jullie baan?" Hij grijnst en loopt dan naar mij toe. "Oke wat jij wilt.." Dan richt hij een pistool naar mijn hoofd. "Niet schieten!! Aiden! Misschien kan ze voor ons gaan werken. Ze kan een spion worden net als haar moeder"
Wacht even, net als mijn moeder??! "Sophia kan haar trainen, en als ze dood gaat bij een missie boeit het niemand. We kunnen haar niet zomaar vermoorden. Dan is ze te snel van ons af. We moeten haar laten zien we hier de baas is" zegt Mason.
Aiden kijkt nog steeds recht in mijn ogen met zijn pistool nog op mij gericht. Ik zie dat hij twijfelt. "Schiet dan! Schiet maar, dan ben je meteen van mij af!" Floept oppeens uit mijn mond. Nee nee, please niet schieten.
Zijn vinger zet hij op de trekker en dan "BANG!!" Ik knijp mijn ogen dicht. Maar ik voel geen pijn. Ik doe mijn ogen langzaam weer open en zie dan dat Aiden weg is. Ik kijk Mason aan en hij wijst achter mij. Ik draai me om en zie dat Aiden achter mij heeft geschoten. Ik ben opgelucht dat hij niet op mij heeft geschoten. Ik moet voortaan me bek houden.
Mason duwt me naar een kamer waar een bed ligt en op het bed ligt er een outfit. "Doe die aan, Brayden gaat je straks naar Aiden brengen" Hoezo? Voordat ik ook maar iets kan zeggen is Mason al weg. Ik sta op en trek de outfit aan.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik trek een zwarte broek aan met daar bovenop een zwart shirt. Ik doe een leren jas aan en trek zwarte lage laarzen aan. Als ik klaar ben ga ik op het bed zitten. Wat willen ze van me. En wat weten ze over mijn ouders. Mijn moeder een spion? Hahaa echt niet.
De deur vliegt open en Brayden loopt binnen. "Sta op!" Zegt hij dreigend "Wow rustig" zeg ik dan. Zonder dat ik zelf kan op staan word ik bij mijn arm gegrepen en de kamer uitgetrokken. "Hey! Doe even rustig, ik heb nog steeds last van mijn been door jullie vieze losers" hij zwijgt maar toch gaat hij ietsje rustiger lopen. Als we aangekomen zijn bij de kantoor van Aiden word ik op een stoel geduwt. "Ik kon het ook wel zelf " zeg ik sarcastisch. Aiden kijkt me emotieloos aan " ik ga je een paar dingen vertellen!" Zegt Aiden. Ik knik ongeïntreseerd.
"Wij zijn niet zomaar mensen, wij zijn de meest gevreesde maffia gang!" Omg zit ik hier met een fcking maffia gang. Hooeeee de fck heb ik dit geflikt. Is dit die maffia waar Alonso het over had?!! "Je moet je aan de regels houden anders wordt je gestraft!"
" 1. Je luisterd naar alles wat we zeggen 2. Je doet alles wat we zeggen 3. Je hebt respect voor ons allemaal 4. Sluit geen vriendschappen met de maffia leden 5. Niemand mag in een relatie met de maffia leden, als je hier werkt. "
"Pfff alsof ik met een van jullie losers een relatie zou willen, ik zou liever mijn oma's reet zoenen!"
Aiden kijkt me woedend aan. " jij gaat voor ons werken dus heb respect, en als je ook maar iets verkeerd doet dan heeft niemand medelijden met je, begrepen!" Hij staat op en kijkt me recht in mijn ogen aan.
"Begrepen" zeg ik. "Wat voor werk ga ik doen?" "Je word onze spion, ik hoop dat je net zo goed bent al je moeder"
Net zo goed als mijn moeder? "Waar heb je het over, mijn moeder was geen spion!" "Oh lieve schat toch, dan heeft je moeder tegen je gelogen!" Zegt Aiden. Ik kijk hem geïriteerd aan. Hij loopt zijn kantoor uit. Mason komt naar me toe lopen en helpt me opstaan. "Ik breng haar wel naar Paula, die kan haar been even nakijken" de jongens knikken. Samen met Mason loop ik naar Paula. Als we in haar kamer zijn aangekomen ga ik zitten. "Ciao Paula" "hey Mason, wat kan ik voor je doen" "Grace gaat voor ons werken, als spion. Maar ze heeft nog last van haar been. Kun je er misschien naar kijken?" "Tuurlijk, kun je even gaan liggen lieverd" Ik luister naar wat ze zegt en ga dan liggen. Ze doet het verband los en gooit het weg. "Oee dat ziet er niet best uit, ik ga het even schoonmaken. Het gaat pijn doen" Ze pakt een wattje en stopt het in een middeltje waardoor het vochtig word. Ze pakt het en dept het om mijn wondje. Een pijn scheut raast door mijn lichaam. "Au!" Mason pakt mijn hand vast en ik knijp erin. "Aauu!" "We zijn klaar lieverd" Ik haal rustig weer adem en laat Mason zijn hand los. "Hoelang gaat het duren totdat de wond weg is?" "Het gaat een maand duren totdat de hele wond weg is, maar ik geef je wel pillen mee zodat het wat sneller gaat. Over een weekje voel je bijna geen pijn meer dus dan kan je beginnen met je missies" "Dankje Paula" zeg ik. Ze doet er weer verband op. Samen met Mason loop ik de gang op. "Waar gaan we nu heen?" "Ik ga je naar je kamer brengen" "kamer? K k krijg ik een kamer?" "Ja, je gaat nu voor ons werken. Iedereen die hier werkt krijgt een kamer" ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Als we er eenmaal zijn lopen we een best wel groot kamer in. Rechts ligt een bed en helemaal links staat een kast met daarnaast een spiegel. Er staat ook een bureau in de kamer met een computer. "Krijg ik een computer?" "Ja, en een nieuw mobieltje" "Waar is die andere dan?" "Die hebben we al weggegooid" "WAT?! Oh mijn god, hoe moet ik mijn oma dan berijken?" "Niet!" Mijn oma en opa zijn nu vast al ongerust, ik kan ze dat niet aan doen. "Mag ik alstjeblieft één iemand bellen?" Ik kijk Mason zo lief mogelijk aan. Hij zucht even. "Oke, maar 1 keer, daarna blokeren we je telefoon, zodat je niemand anders kan bellen behalve ons" "Dankje!"
Ik loop naar de gang en bel Rachel. "Rachel? Rachel! Omg " "Grace!! Waar ben je? Oma heeft je al sinds gisteren proberen te bellen" "Rachel... het gaat goed met mij, uhm ik kan niet te veel zeggen maar beloof me alstjeblieft één ding" "Wat? Tuurlijk ik doe alles voor je" "Zorg voor oma en opa, en ook voor jezelf. Ik ga hier weg komen, ik beloof het" Een traan rolt over mijn wangen. Ik hoor Rachel achter de telefoon snikken. "Ik beloof het Grace, zorg goed voor jezelf" "Ik hou van je" "Ik ook van jou" Ik hang op. Ik veeg mijn tranen weg en wil de kamer weer terug in lopen, totdat ik een bekende stem achter me hoor. "Wie heeft je verteld dat je iemand mocht bellen?" Hoor ik achter me. Ik draai me om en zie Aiden voor me staan. "Uh uh" verman je Grace. Deze idioten moeten oprotten. "Dat gaat jou niks aan!" "Dat gaat mij wel wat aan, ik ben de baas hier weet je dat nog!!" Ik zwijg en loop dan mijn kamer in. Aiden komt ook de kamer in lopen en gaat voor ons staan. "Geef je telefoon hier" Met moeite overhandig ik hem de telefoon. Hij doet er iets mee en geeft m dan terug. "Zo, nu kan je niemand anders bellen behalve ons" hij duwt de telefoon in mijn handen. "Kom, ik moet je aan iemand voorstellen" "Aan wie?" "Sophia" Sophia? Wie is dat?
