Part of your gang!

16. Mijn ouders!?

Er zijn al 3 weken voorbij. Rachel en Aiden worden steeds closer, maar volgens mij hebben ze nog geen relatie.
Het enige wat ik heb gedaan is in bed liggen, opstaan voor eten en dan weer in bed gelegen. Ik heb een paar keer getraind met Sophia maar van de dokter moest ik wat rustiger aan doen. Ze zei dat het goed ging en dat ik wel al dingen mocht doen maar rustiger aan.
Dus Aiden zei dat ik ook weer mee kon bij missies. En nu zitten we te ontbijten met zn allen. Heel erg leuk met Aiden en Rachel voor me *not*.

"Aiden? Er is al lang niks gebeurd, vind je dat niet een beetje verdacht?" Zeg Mason.
Aiden kijkt weg van Rachel naar Mason.
"Ja dat dacht ik dus ookal, ik heb Nico vermoord, er moet toch wel iemand zijn die wraak wilt nemen?"
"Jullie zijn echt raar, het is toch juist fijn dat er nu geen gevaar dreigt" zeg ik.
"ja maar dit is te verdacht"
Mason en Brayden knikken.
Dan komen twee mannen in pakken naar binnen gerend. "Baas, we hebben net een bericht ontvangen" "wat? Van wie?"
"Kijk zelf maar" hij tovert opeens een laptop vanachter zijn rug en zet m aan.
Ik zie niks van het bericht maar ik zie wel Aiden zijn gezichtsuitdrukking een paar keer veranderen. En dan kijken ze naar mij.
"Wat?" Zit er iets tussen mijn tanden ofzo?
Ze draaien de laptop om naar mij en er staat een filmpje aan. Zijn dat..?
Op het filmpje zit een man die erg op Nico lijkt op een stoel en achter hem staan twee mensen die wel heel erg lijken op mijn.....MIJN OUDERS!!

"WAT? H hoe kan dit? Zzz ze waren toch dood?"
"Dus niet! Ik wist het!"
"Wie is die man?"
"Nico zijn broer" zegt Brayden.

"Als jullie mij Aiden niet geven gaan deze twee eraan" zie ik de broer van Nico zeggen. mijn hart staat stil.
Wat?..

"Nee nee! We moeten hier echt iets aan doen!"
Ik kijk Aiden aan met tranen in mijn ogen.
"Grace, dan moet Aiden daar naar toe..."
Zegt Rachel. "Het maakt me niet uit wat we doen, als er iets met mijn ouders gebeurd vergeef geen een van jullie ooit meer!" Ik storm de kamer uit en loop naar de badkamer. Ik barst in tranen uit. Mijn ouders, eindelijk weet ik dat ze leven maar ze zijn in gevaar.
Er wordt geklopt aan de deur.
"Grace doe open" hoor ik Aiden zeggen. "Wacht" ik veeg snel mijn tranen weg en doe dan de deur open. Daar staat Aiden. Hij kijkt me aan en loopt dan naar me toe. Hij trekt me in een knuffel. Huh?!
Dit had ik niet van hem verwacht, maar het boeit me nu weinig want voordat ik het weet barst ik weer in tranen uit.
"Ik beloof je dat we ze veilig daaruit halen"
"Maar hij wilt jou Aiden..."
"Dan krijgt hij mij ook"
"Nee! Je gaat jezelf niet in gevaar brengen, is er geen andere manier?" Hij zwijgt eventjes.
Hij verbreekt de knuffel en ziet eruit alsof hij een idee heeft. "Wacht! Ik vertel je later alles, ik moet nu even naar de jongens"
Ik knik en hij rent weg.

Later op de dag wordt er op mijn kamer deur geklopt. Rachel staat op en doet de deur open en daar staat Aiden.
"Hey Aiden" "hey Rachel ik heb Grace even nodig" "ow oke.." Rachel kijkt een beetje jaloers maar dat boeit me op dit moment weinig. Ik sta op en loop met Aiden mee naar de vergader zaal. Mason, Brayden en een paar andere mannen zitten aan een tafel.
"Ga hier zitten" ik doe wat hij zegt en ga op de stoel tegenover Mason zitten.
"Mannen, we hebben net een video boodschap gekregen van Dylan. Hij heeft Diana en Lorenzo Marino" ik ben verbaasd dat hij de namen van mijn ouders weet.
"Wat moeten we doen baas?" Zegt een van de mannen naast me. "Mason had bedacht dat ik met Grace op een missie gaan om de schuilplek van Dylan te vinden en zoveel mogelijk informatie over hem te zoeken voordat we hem kunnen aanvallen, zodat hij Diana en Lorenzo niks aan kan doen.."

"Wat? Ik ben daar echt niet klaar voor, hoezo neem je Brayden niet mee of gaat Mason zelf niet?"
Ik kijk Mason aan en hij knipoogt naar me. Oh nee toch..
"Je bent nu een van ons dus jij gaat ook op missies en dit gaat over jouw ouders dus het is het beste als jij meegaat, we gaan pas over een week dus je hebt genoeg tijd om met Sophia te oefenen"
Ik zucht maar knik dan toch. Als ik mijn ouders kan redden pak ik elke kans.

Na de vergadering wil ik terug naar mijn kamer lopen maar zie Mason dan in de gang staan. Ik loop naar hem toe.
"Wat ben jij van plan!" Zeg ik boos. "Rustig"
"Hoezo ga jij zelf niet op missie met Aiden"
Hij begint te glimlachen. "Wat?" "Doe niet zo dom, je vind het wel leuk dat je met hem alleen kan zijn"
"Heeleemaaaall niet.." "jawel, ik weet dat je hem leuk vind, en zo heb ik ook meer kans bij Rachel." "Wat? Ik vind hem helemaaal niet leuk en jij vind Rachel leuk?? Oeeee"
Hij geeft me een stomp op mijn schouder.
"Auw!" "Hou je mond daarover"
"Hou zelf je mond, door jou moet ik nu op missie met Aiden alleen.!"
"Wat?!" Ik draai me om en zie Rachel daar staan. Shit! Hoelang heeft ze mee zitten luisteren. "Hoelang sta je hier al?" "Pas net, maar ga je alleen met Aiden op missie?"
"Uhm ja.." Rachel loopt weg.
Ik werp Mason een boze blik en loop dan snel achter Rachel aan.

"Rachel! Waarom loop je zomaar weg?"
"Waarom denk je?" Ze stopt even.
"Ik weet het echt niet.."
"Je gaat met Aiden op een missie, alleen.. je weet dat ik hem leuk vind"
"Doe je daarom zo? Jullie hebben nog geeneens wat dus hij mag doen wat hij wilt Rachel"
Zeg ik geïriteerd. "Weet ik maar kon je niet nee zeggen?" "Mason heeft dit bedacht, niet ik.. dus ik kan er zelf ook niks aan doen. Het is niet eens iets ergs, dus je moet er maar mee leven" ze rolt met haar ogen en samen lopen we weer terug naar onze kamer.
Ik plof neer op het bed en Rachel doet hetzelfde. Het blijft een tijdje stil totdat Rachel de stilte verbreekt. "Zullen we iets gaan doen Grace?"
"Zoals?" "Winkelen ofzo, we hebben al super lang niks samen gedaan"
"Hoe wil je dat gaan doen? Denk je dat we hier zomaar weg mogen" "ik kan het aan Aiden vragen.." Aiden dit Aiden dat ughhhh.
"Nee!" Aiden gaat ons zoiezo niet weg laten.
Dan komt het in me op, Mason!
"Ik regel het wel, maar dan moet je het aan niemand vertellen" Rachel knikt. Ik loop de kamer uit opzoek naar Mason. I know , het lijkt echt of we het leuk vinden om hier te zijn. Nee dat vinden we niet, maar we kunnen hier niet zomaar weg. We zitten bij een maffia gang, allemaal gevaarlijke mannen. We moeten er wel het beste van maken.

Ik loop de gang op om Mason te zoeken. Ik let niet op en loop dan tegen iemand aan. "Sorry" ik kijk op en het is Aiden. "Maakt niet uit, wat ga je doen?" "Uhm ik zoek Aiden"
"Voor wat?" Ik moet snel iets verzinnen. " uhm voor... verband! Voor mijn zij" "heb je er weer last van?" "Uhm ja daarom zocht ik Mason"
"Verlaat volgende keer je kamer niet zonder toestemming" "wat?"
"Je bent hier niet voor de lol, dit is een gang niet een speeltuin!" Zonder dat ik nog maar iets terug kan zeggen is hij weg. Wat is er opeens mis met hem. Hij is weer de oude, koude zelf. Ik trek me er niks van aan en loop snel verder.

Ik zie Mason in de keuken zitten. "Ah Mason" ik loop naar hem toe en ga voor hem staan.
"Ja?" "Uhm nou kijk, Rachel en ik willen heeel erg graag naar de winkels want we hebben nieuwe kleding nodig want ja ik wist niet echt dat ik ontvoerd zou worden he!"
"Nee" "ik heb nieuwe kleding nodig. Jullie hebben mij ontvoerd en..." "oke oke, ik ga mee, maar Aiden mag van niks weten"
"Yess Dankje Mason" ik ren terug naar onze kamer om Rachel te roepen.

"Echt? Yess" "pak je spullen we gaan"

We lopen achter Mason aan richting de garage. Hij loopt naar een zwarte jeep en opent de deuren. "Stap in"

We stappen in en als Mason ook is gaan zitten start hij de auto.

Als we bij het winkel centrum zijn loopt Mason als bodyguard achter ons aan. Het ziet er belachelijk uit maar we hebben hem iets beloofd. Wij mogen winkelen maar hij moet dichtbij blijven. Rachel en ik lopen de eerste en beste winkel in.
We passen wat dingen en ik voel me eindelijk weer eens een beetje normaal. Niet als een gevangene..