Në gjurmët e dritës

Part 27

Ndersa mori laptopin te shkruante, Niki hidhej mbi kembet e saj. Donte te luante, te dilte.

'Niki, skam kohe' dhe ajo e shtynte, por ai nuk bindej, derisa ajo me ne fund u dorezua.

Mori celesat e shtepise, veshi atletet dhe dolen te dy neper rruget e pluhurosura te Tiranes. Tek ecte, shihte njerez qe vraponin per te kapur autobusin, njerez qe shtrinin doren dhe lypnin, femije qe kacavirreshin neper xhamat e makinave ne semafor per te kerkuar ndonje lek. E mundohej qe gjithesecilit te mund ti vendoste historine, te mundohej te kuptonte pse rrudhnin ballin, pse shikimin e kishin te perhumbur, pse gjestet e tyre tradhetonin fjalet. Kjo ishte Darla, vajza me shpirtin e bukur artistik, qe ndertonte historite e saj mbi ate cka mendonte ajo se kalonin te tjeret.

Per fatin e saj te keq, ne vorbullen e njerezve ne ato trotuaret e zena, rastisi dhe ate, mashkullin te cilit i kushtonte kohe per mendimet e saj. Sishte vetem, ecte perkrah Mandit dhe nje vajze qe se kishte pare kurre me pare. Ambra, me siguri. U mundua te nderronte rruge, te kthehej ne te djathte, por Niki e terhiqte pas vetes. Derisa nuk kish nga tia mbathte me, Rigersi e kish pare.

'E paske te lezetshem kete gjene ti' komentoi Mandi, ndersa ulej per ta prekur Nikin, qe sish asapk miqesor me te.

'Eshte qen dhe e ka emrin Niki. Mos e prek nese sdo qe te lehe' i foli ajo ndersa terhiqte Nikin pas vetes.

'Se paske mesuar mire hic'

'I ndjen njerezit qe nuk i japin dashuri' dhe veshtroi Rigersin, Rigersin i cili dicka bisedonte me Ambren.

I paedukate, mendoi...

Kur ne kembet e shkodranes u shfaq Niki, ajo filloi te bertiste me te madhe dhe e frikesuar, fshihej pas kraheve te Gersit. Darla rrotulloi syte e bezdisur.

'Spo te ha'

'Thua ti. Ai eshte nje perbindesh' foli Ambra me inat.(ME falni per gjuhen po sdi shkodrance :P)

'Niki? Pellushi im i bardhe?' dhe u ul per ta marre ne krahe, ndonese peshonte 8 kile.

'Do ca kohe te miqesohet' foli ai, prepotenti dhe njeriu me i pakuptueshem ne bote.

Dhe ajo, me vetullen e ngritur ne menyre pyetese, veshtronte djalin qe ia kish permbysur idealet e saj, boten e saj e kish ngjyrosur dhe kish bere nje pikture nga ato per te cilat shume do jepnin cmime. Mirepo, Darla nuk mund ta kuptonte e ta deshifronte ate veper qe ai kish krijuar ne jeten e saj. Ose ndoshta kishte frike ta pranonte.

'Harruam prezantimet' me ne fund dicka e zgjuar, mendoi Darla.

'Ambra, kjo eshte Darla. Darla, kjo eshte Ambra'

'Uu Darla huh?' e me nje buzeqeshje djallezore u kthye drejt Rigersit, i cili u sikletos prej veshtrimit te saj.

'Gezohem' por ne te vertete sish ndonje gezim aq i madh per te.

Donte ta largonte prej pranise se Rigersit, ta hiqte tutje sepse ai ishte i saji. Domethene, jo tamam, por fundja, a si kish rrefyer ai nete me pare qe e pelqente?

'Seshte nevoja te me vrasesh me shikime, e dashur. Jam thjesht shoqe me Rigersin. Jo se sdo ai, por sepse e di qe me mua ska shanse' e Darla nuk e kuptonte ne po bente shaka apo e kishte shume seriozisht.

'Po bej shaka' sikur ti kish lexuar mendjen, i ktheu pergjigje pyetjes se saj.

'Me ka folur shume per ty' deklaroi krejt papritur Ambra, ndersa kalonin semaforin.

E Darla u step, ndaloi per nee cast, paksa mosbesuese. Ambra e terhoqi pas vetes tek shihte qe sekondat e jeshilta ishin duke shpejtuar dhe ato ishin ende ne fillim te vijave te bardha.