Siyah Kutup Yıldızı

15. On Dakika Daha

İthaf: Bu bölümü yorumlarıyla sürekli yanımda olan ve beni güldüren, eleştirmekten de çekinmeyen @@lavinya0120'a ve @@hazalgokceunver'e ithaf ediyorum. Bu bölümün şanslı ikilisi sizsiniz. Yanımda olduğunuz için minnettarım.

Biliyorum çok uzun zaman oldu. Ama maalesef bundan sonra böyle olacak. Okulum gerçekten çok sıkıyor ve günde kendime zar zor iki saat ayırabiliyorum. Haftanın yedi günü de doluyum. Ve bu yüzden kafayı yemek üzereyim. Zaten bunun etkilerini bölümde de fark edersiniz. Gerçekten kötü bir bölüm oldu. Kendimi tanıyamadım bölümü yazarken resmen.

     Size bir konuda danışmam gereken bir şey var. Birkaç okuyucu bana daha önce whatsapp grubu açmayı önerdi. Bu fikir hoşuma gitse de önümde iki engel var. İlk olarak ben daha önce hiç bir hikaye için açılan gruplarda bulunmadım. Oralarda ne döner ne biter hiçbir fikrim yok. İkinci olarak ise biraz çekingenim adımı verme konusunda. Adım veya başka bir kişisel bilgim öğrenilsin istemiyorum açıkçası. Size güvenmediğimden değil bu. Daha çok benimle ilgili bir durum. Manyağım biraz. Sizce bu sorunları nasıl halledebiliriz? (Whattsapp'tan ad değiştirmeyi düşündüm aslında ama arkadaşlarımdan sadece biri hikaye yazdığımı biliyor. Bu sefer de onlar şüphelenecek.) Ve eğer varsa başka nerede buna benzer gruplar açabiliriz? Açarsak katılmak ister misiniz? Lütfen bu konudaki düşüncelerinizi yazın. Çünkü bu tamamen size kalmış bir şey. İstemezseniz açmam. İsterseniz ise bir yolunu bulup açarım.

    Bir de ilk kitabın adını değiştirmeyi düşünüyorum. Aklınızda isim var mı? Geliyor mu? Bunu da benimle paylaşırsanız çok sevinirim.

    Tamam sanırım bu kadardı. Bazen yapacağım duyuruları unutuyorum da... Ama bu sefer bir şey unutmadım bence. Her neyse. Sizi daha fazla tutmayayım ben. Bölüm güzel olmadı ama umarım idare edebilmiştir. İyi okumalar. Hepinizi çok seviyorum. :)

    Multimedyanın çevirisi: İçimde çok fazla acı tutuyorum. Öfkemi ve yalnızlığımı kavrayıp göğsümde tutuyorum. Bu beni asla olmak istemediğim bir şeye çevirdi. Beni tanımadığım bir insana dönüştürdü; ama bunu nasıl kafaya takmayacağımı bilmiyorum.

"En önemlisi, ayrı olsak bile, hep seninle olacağım." - Winnie The Pooh

*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*

Sally

     Kan içinde kalmış ellerimi bir kez daha pantolonuma silerek yavaşça içimde oluşan paniği görmezden geldim.

     Yaklaşık yarım saat geçmişti kendimizi bu çatıya kapatalı. Hafif bir şekilde esen rüzgar, alçalmakta olan güneşin yaydığı ısı ve mahallenin tamamını kapsayan manzaramız ne kadar güzel olsa da bir an önce buradan defolup gitmek için her şeyimi vermeye hazırdım.

     Dylan'ın kanaması azalsa da durmuyor, enerjisini emiyordu. Ellerimi basınç yapsın diye belinin iki tarafına bastırmaktan oynatamaz duruma gelmiştim. Tüm bu çabam işe yarasa da Dylan bayılmadan ne kadar durabilirdi ki? Zaten yirmi üç dakikadır uyumaması için benim tarafımdan tartaklanmaya maruz kalıyordu. Yavaş yavaş hava kararıp etraf soğurken uyanık kalabilir miydi peki?

     Gözlerimi kırmızıya boyanmış tırnaklarımdan ayırıp yanımdaki gencin suratına diktim. Dylan'ın göz kapakları kapanmış, acıyla kasılmışlardı. Benim parmaklarımdan yanaklarına bulaşan kanlar, sarf ettiği efordan dolayı alnından akan terler ile karışıp kurumuştu. Yüzü batan güneşin altında parlıyor, zaten sarı olan kaşlarının renginin daha da açılmasına, neredeyse görünmez olmalarına sebep oluyordu. Nefesi artık hızlı değildi. Göğsü ve omuzları yavaş yavaş inip kalkıyor, havayı içine her çektiğinde burnu hafifçe kırışıyordu.