Siyah Kutup Yıldızı

18. Eros Arkadaşlığımın İçine Etti

    Uyarı: Bölümü yazarken duygusal yerlerde Papaoutai dinlediğim için - aslında amacım o değildi ama mix açtığım için o  çalmaya başladı - çok saçma cümleler görebilir, hissedilmemesi gereken bir komiklik hissedebilirsiniz. Bunun için şimdiden özür dilerim. 

     Bölümün gelmesi bu kadar uzun sürdüğü için üzgünüm. Fakat daha önce de dediğim gibi bu böyle olacak artık. Maalesef hikayeden daha önemli işlerim var ve hayallerim çok yüksek. Bir dahaki bölüm daha erken gelecek diyemiyorum bu yüzden. Çünkü hiçbir fikrim yok. Belki günler sonra gelir belki aylar. Bunun için çok özür dilerim ama şu birkaç yıl içerisinde hikayeye odaklanamam tamamen. 

    Ve açıkçası yazma isteğim yok burada. Eskiden bu yazma şevki kimse yorum yapmasa da, düşüncesini belirtmese de sonsuza kadar sürecek sanıyordum. Karakterlerim bana yeter diyordum. Meğersem öyle değilmiş arkadaşlar. Biliyorsunuz hepinizi o kadar çok seviyorum ki. Okuyucularım bu hikayenin var olmasını sağlayan şeyler. Ama siz de benim yerimde olsanız, yıllardır Wattpad'de yazıyor olsanız, inanın ki anlarsınız. Maalesef bir süre sonra yeterli gelmiyor. Durun düzelteyim, yeterli gelmiyor değil - çünkü siz hep yeterlisiniz - yapmak istediğimin bu olmadığının farkına varıyorum. Ben eğer yazacaksam, gerçekten güzel romanlar yerine sanki düşünmeyi günah sanan ergenlerin ve kötü çocukların dolu olduğu kitap demeye dilimin varmadığı şeylerin tercih edildiği bir ülkedeki, yine salak insanlarla dolu bir sitede yazmak istemiyorum. 

     Zaten siz buraya kadar geldiyseniz bu kitapta az çok Wattpad ve ülkemizdeki eşitlik anlayışı hakkında neler düşündüğümü biliyorsunuz. Tamamen boklar. Wattpad'i gram sevmiyorum. Zaten burada hikaye falan okumam ama yapmak için bir şeyler aradığımda her seferinde midemi bulandıran kitaplarla karşılaşıyorum. Canıma tak etti artık bu. Wattpad'i kullanmamın tek sebebi sizsiniz benim güzel okuyucularım. Fakat maalesef dersler ve buraya olan tiksinmem yazma isteğimin önüne geçiyor. 

    Bu konuda ne yapacağımı bilmiyorum. Demiyorum ki Wattpad'i bırakıp tüm bu emeğimin boşa gitmesini sağlayacağım. Belki bir blog açıp orada devam ederim hikayeme, belki el mecbur diyerek burada. Dediğim gibi bilemiyorum ama sanırım blog fikrini yapacağım. Eğer böyle bir şey olursa hepinizi haberdar edeceğim merak etmeyin. Oysa ki bunu yapmamı engelleyen çok büyük bir neden var aslında. Benim gibi düşünen herkes Wattpad'den giderse burası o bahsettiğim iğrenç düşünceli insanların yuvası haline gelir. Bu yüzden çok kararsızım açıkçası...

     Her neyse sizi bunlarla sıktığım için çok özür dilerim. Şimdi... Okumaya başlamadan önce bilmenizi isterim ki çok uzun zamandır yazmadığım için paslanmışım baya. Ben kendi yazıma katlanamadım resmen siz nasıl katlanacaksınız bir fikrim yok. Ayrıca şu son iki gündür toplam altı saat falan uyuduğum gerçeği de var. Anlayacağınız psikolojim tamamen bölümün içine sıçtı sanırım. Bunun için ne kadar özür dilesem azdır. Umarım ki eski yazım stilimi geri kazanacağım ve kendime geleceğim.

     Lütfen yorumlarınızı esirgemeyin. Sizinle konuşmayı o kadar fazla özledim ki... Umarım sevginizi ve saygınızı kaybetmemişimdir bu kadar uzun bir aradan sonra. Neyse... İyi okumalar hepinize. :)

    "Tanrı; eğer varsa, sizi korusun; eğer siz varsanız."          - Sherlock Holmes

*-*-*-*-*-*-*-*-*

Axel 

     Kapı kolunu çevirip açmadan önce tek düşündüğüm her şeyden ne kadar kaçmak istediğimdi.

     Dr. Signum'un saçma şifresi üzerine olan tartışmalardan, Avcı sorunundan, ölümlerden ve Parker'a karşı olan salakça duygularımdan sonsuza kadar uzaklaşmak istiyordum. Bir köşeye kıvrılıp hepsinin sadece geçmesini beklemek, görmezden gelmek o kadar rahatlatıcı olabilirdi ki. Ölmek veya tanıdığım tüm kişileri bırakıp kaçmaktan bahsetmiyordum ben burada. Sadece... Bir süreliğine yok olmak ve tüm bunlar düzelince tekrar var olmak çok iyi bir çözümdü bence.