GÜZEL DELİKANLI(TAMAMLANDI)

Anlamış mıydı kız olduğumu?

İyi okumalar🧡

15. BÖLÜM

Bana acıyarak bakan Fırat'a ne tepki vereceğimi şaşırmıştım. Sadece ihanete uğradığımı düşündüğü için mi bu kadar üzülmüştü?

Kahkahama engel olamadım. Ben gülünce de kaşları çatılmıştı. Bozulmuştu sanki.

Bu kadar inandırıcı olacağımı düşünememiştim. Demek ki bu yetenek genlerimizde vardı. Ama bunun zor bir mimik olduğunu düşünmüyordum. Fırat'ın hiç ihanete uğramamış olmasıydı asıl garip olan. Benim mimikleri doru yapmam değil.

"Asıl sen hiç mi ihanete uğramadın?" diye sorduğumda yüzündeki bozulmuş ifade yerini umursamaz bir ifadeye devretmişti.

"Hayır. Ben insanlara asla tam anlamıyla güvenmem. E haliyle bir beklentin olmayınca, sana yapılan kötülük de ihanet olmuyor." Dedi.

Mantıklıydı aslında.

"Peki Taner, Esra, Ecrin. Onlar çocukluk arkadaşın. Onlara da mı güvenmiyorsun?" diye sorduğumda omuz silkti.

"Onlar da bana güvenmiyordur. Biz aramızda bunu hallettik zaten. Mesela Esra'nın uyuşturucu kullandığını bile senin kaydından sonra öğrendik. Bizi geçtim. Ecrin bile o videoyla öğrendi. Ya da Taner'in Sevda Hocayla olan ilişkisini... Biz bir birimize sır vermediğimiz için ihanet de edemiyoruz."

Sözleri üzerine öylece bakakaldım. Sonra Yeşim'le ya da Rüzgar'la kendimi düşündüm. Yeşim'e çok güveniyordum. Ondan o kadar emindim ki bana ihanet etmeyeceğine emindim. Aynı şekilde Rüzgar'a da güveniyordum. 5 yıldır beni sevmesine rağmen ve benim bunun farkında olduğumu bilmesine rağmen beni hiç bir zaman zorlamamış, sadece imalarla sınırlı kalmıştı duygularını dile getirişi. Buna rağmen her ihtiyacım olduğunda yanımda olmuş, beni ve Yeşimi hep korumuş ve savunmuştu. Aramızdaki ilişkiyi, aşkına rağmen benim istediğim gibi sürdürmüştü.

Hem bir insan nasıl güvenmediği birini çevresinde barındırırdı ki? O an ilk kez onlara acıdım. Biz her şeyleri var, her istediklerini elde edebiliyorlar sanıyorken aslında en önemli şeyden yoksunlardı. Güven ve sadakat. Haliyle mecburi olmayan gerçek sevgiye de. Yani mecburi olmayan derken, bir insanı ailesi kan bağından ötürü, ne olursa olsun severdi. İstisnaları ayrı tutuyordum tabi ama bir başkasını sevmek tercihimize kalmıştı. Arkadaş, öğretmen veya komşu gibi. İşte Fırat ve diğerleri bundan yoksunlardı. Ben düştüğümde beni kaldıracak birileri vardı. Bunu biliyordum ama Fırat da kimseden yardım isteyemeyeceğini biliyordu. Bu yüzden düşme gibi bir lüksü yoktu. Çünkü düşünce elinden tutacak dostu değil, bir tekme daha atacak 'dostları' vardı.

"Birilerine güvenmek de bir ihtiyaç ama." Dediğimde buruk bir şekilde gülümsedi ama sanırım bu halinden utandığı için başını eğip yüzünü sakladı.

"Bazen bebek anne sütünü bile içmeden büyüyor. Anne sütünden büyük ihtiyaç mı var? Ama bazen şartlar böyle gerektiriyor işte."

Ne diyebilirdim ki? Onunla empati kurmam çok zordu. Hayatlarımız çok zıttı.

"Uzaktan bakınca yıldızlar da çok güzel ve ulaşılmaz görünür. Ama işin aslı öyle değildir. Mesela yıldızlar yalnızdır ve hareket bile edemezler. Üstelik çok biçimsizlerdir." Diyince dikkatimi yüzüne verdim. Onu ilk defa bu kadar şeffaf görüyordum. Gözleri ilk defa sözleriyle ahenk içindeydi. Sözlerindeki hüzün gözlerinden de okunuyordu.

"Yanlış anlama. Yargılamıyorum ama hepimiz zorluk çekiyoruz. İhanete de uğruyoruz, zorbalık da görüyoruz. Sizden farklı olarak maddi sıkıntı da çekiyoruz. Yine de kimseden bunun acısını çıkarmıyoruz. Sahip olduklarımızla üstün olduğumuzu iddia etmiyoruz. İhanete uğradık diye bunun acısını başkasından çıkarmıyoruz. Senin için üzgünüm. Sizin için üzgünüm. Çünkü güvenme ve güvenilme çok önemli duygular ve eksiğiniz büyük. Ama bu senin tercihin. İhanete uğramamak için güvenmiyorsun ama ihanete uğrayınca öğreneceklerden de mahrum kalıyorsun. Altın kafesinde saklanıp o kafesten efendilik taslıyorsun yani." Dediğimde son cümlemde gülmüştüm. O da gülümsedi son cümleme.