°Başlangıç: 28/09/2017°
~Yıllar önce onu bırakıp giden bir kahramanı ve ardında bıraktığı bir kulaklığı vardı elinde. Farkında değildi belki ama geçmişi onun peşindeydi, geçmişi onun herşeyiydi...
[Dizi izliyormuşcasına hayal edilip yazılan bir hika...
***Söz verdiğim gibi bölümler ard arda geliyor arkadaşlar.Keyifli okumalar^^ ♡***
Okuldan çıkıp tekrardan o çok sevdiğim kulaklığımı takıp eve doğru yürümeye başladım. Az ileride biri kız biri erkek iki çocuğun oynadığını gördüm. Gülümseyerek durup onları izledim. Onları izledikçe çocuk olmanın değerini ve güzelliğini bir kez daha anladım. Artık çocuk değildim. Üniversite harcımı tamamlamak için çalışmalıydım. Ama nerede? Tüm bunları düşünürken yürümeye devam ediyordum. El ilanı dağıtan benim yaşlarımda bir kız bana doğru yaklaştı. Elindeki broşürü uzatarak markamızın açılışına bekleriz diyerek gitmişti. Broşüre baktım 'bilmem kaç ilde olan marka zincirimizin açılışına bekleriz' yazıyordu. Aklıma ilk gelen part-time eleman alıp almadıkları oldu. Açılıştan önce gidip konuşmalıyım diye düşünmüş ve eve gitmekten vazgeçip broşürde ki adrese gitmiştim.
İş yerinde çalıştığını düşündüğüm bir beye yaklaşarak yetkili birisiyle görüşmek istediğimi söyledim. Karşımda ki bey neden der gibi suratıma baktı. Yani diyerek cümlemi toparlamaya çalıştım.
-Lise son sınıf öğrencisiyim part time iş arıyorumdedim. Bana bakıp gülümseyerek doldurmam için bir form verdi.
-Sen bu formu doldur, sana dönüş yaparlar dedi. Sadece peki diyebildim. Formu doldurup oradan ayrıldım.
Sonunda evimdeydim. Heyecanlı bir şekilde anneme form bıraktığım iş yerini anlattım. Ve sonrasında bir an önce markanın bana dönüş yapmasını dileyerek uykuya daldım.
Güne yine alarm sesiyle başladım. Çok sade giden bir yaşantım vardı. Günlerim hep ders çalışmak okula gidip gelmek arasında geçip gidiyordu. Ama sanki bu sabah alarm daha bi farklı çalmıştı yada bana öyle gelmişti... Kahvaltımı yapıp annemi öpüp evden çıktım. En sevdiğim kulaklığımı takıp okuluma gittim. Okul çıkışı telefonum çaldı. Tanımadığım bir numara arıyordu. Hemen aklıma dün doldurduğum iş formu geldi ve büyük bir heyecanla telefonu açtım. Telefonda ki ses ağlıyordu. Ben daha beni arayanın kim olduğunu öğrenemeden arayan kişi:
-Annen... dedi. Bacaklarım tutmadı o anda,
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- Anneme ne oldu annem iyi mi! diyebildim.
Telefonda ki ses annemi yerde baygın bulduğunu ve onu hastaneye getirdiklerini söyledi. Çok korkmuştum. Bu dünyadaki tek varlığım annemdi. Ona bir şey olsa ben ne yapardım. Hemen koşmaya başladım, hastaneye vardığımda hemen annemi görmek istedim. Telaşla içeri girdiğim sırada bir bayan kolumdan tuttu beni.
-Sakin ol sen Park Min Ah'ın kızı Ji Eun Tak mısın? dedi.
-Evet, annem iyi mi? diye sordum telaşlı bir şekilde.
O an annemi nerden tanıdığını ve kim olduğunu sormak aklımın ucundan bile geçmedi.
-Annen şuan iyi şimdi seni yanına götüreceğim dedi.
Bayanın söyledikleri beni çok rahatlattı. Lakin bu yüz bana birşeyler anımsatır gibi olmuştu. Annemle nereden tanışıyorlardı...
Bayanla birlikte annemin yanına çıktık. Annem biraz solgun görünüyordu. Hemen yanına gidip ona sımsıkı sarıldım.
-Sabah iyi görünüyordun annem ne oldu birdenbire? diyesordum.
Bir şeyim yok iyiyim der gibi gülümseyerek bana baktı uzun uzun. Bir saat sonra hastaneden çıkışımızı yapıp evimize geldik. Annemi yormak istemiyordum ama annemi hastahaneye götüren hanımefendinin de kim olduğunu merak ediyordum. Daha fazla dayanamayıp anneme neler olup bittiğini ve neden üzgün bir halinin olduğunu sordum. Annem gözlerimin içine bakıp, dolan gözleriyle,
-Baban aradı dedi ve bende film koptu.
-Babam ha babam!Diyerek alaycı bir şekilde güldüm. Peki neden aramıştı. Neden geçen onca zaman sonra şimdi aramıştı. Amacı neydi! O gün ilk defa annemle babam hakkında bu kadar uzun konuşmuştuk.
