°Başlangıç: 28/09/2017°
~Yıllar önce onu bırakıp giden bir kahramanı ve ardında bıraktığı bir kulaklığı vardı elinde. Farkında değildi belki ama geçmişi onun peşindeydi, geçmişi onun herşeyiydi...
[Dizi izliyormuşcasına hayal edilip yazılan bir hika...
-Okuldan çıkıp her zaman ki gibi evime gidiyordum. Kafamın içinde ise part time iş aramam gerektiğini ama nerden ve nasıl bir iş bulabileceğimi düşünüyordum. Sonra sizin el broşürü dağıtan iş arkadaşlarınızı gördüm. çalışanlarınızdan biri beni işaret ederek ona da broşür verin der gibi bir işaret yaptı. Kısacası benim işe ihtiyacım olduğu için hemen bu adrese gelip part time iş aradığımı ve yetkili birisi ile görüşmek isteğimi belirttim. Ama o gün burada gördüğüm kişi yetkili birine yönlendirmeyip, hatta doldurduğum formu da kendisi almıştı. İşe alınmayayım diye formumu değiştirdi kesin (yani ben öyle düşünüyordum). Diyerek toparlamaya çalıştım.
Bana biraz daha dikkatli olmam gerektiğini söylediler. Anlaşılan o ki birileri biraz eğlenmek istemişti ve o şanssız kişi bendim. Utanarak kafamı öne eğip oradan çıktım.
O an ki sinir bozukluğuyla sakinleşmek için bir bankın üzerine oturdum. Telefonumu çıkartıp, beynimin içi gibi karmakarışık kulaklığımı görünce ufak çaplı bi sinir krizi daha geçirdim. Düzgün bir şekilde koyduğum şu şey nasıl olur da bana en çok lazım olacağında kördüğüm olurdu. Ben bankta kendi kendime debelenirken yanıma birinin oturduğunu fark edip kendime çeki düzen verdim. Yanıma oturan kişi bana,
-Hala aynısındedi. Elimde ki karmakarışık kulaklığımı alarak,
-Sen küçükken de böyleydin sorunlarını tek başına çözemezdin diyerek cümlesini tamamladı.
Hoobaaa bi sen eksiktin!
-Pardon ama benim kulaklığımdan size ne ayrıca nereden tanışıyoruz? Lütfen beni tanıyormuş gibi rol yapmayın! dedim ve ayağa kalkıp evime doğru yola koyuldum.
Her günüm bir diğerinden ilginç geçmeye başladı. Çok yorgun, uykusuz ve mahcubiyetle karışık utanç hissediyordum. Üzerimde ki şu hissiyattan kurtulmak için BTS - DNA dinlemeliydim. Bunun için bana kulaklığım lazımdı. Lazımdı, lazımdı ama neredeydi bu kulaklık! Ahhh olamaz olmamalıydı. Kulaklığım bankta yanıma oturan o kişide kalmıştı. İyi ama o kulaklık bana kahramanımın hediyesiydi. Ağlamaya başladım. Sanki sevdiğim biri bu hayattan göçüp gitmiş gibiydi o an. Yatağımın için de tüm bunları düşünüp debelenirken uyuyakalmıştım.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
***Hikayemi bu bölüme kadar okuyan arkadaşlar hikaye hakkındaki görüşlerinizi merak ediyorum, yorumlarınız bana ilham oluyor, lütfen sizde fikirlerinizi belirtin keyifli okumalar (^o^)***
