°Başlangıç: 28/09/2017°
~Yıllar önce onu bırakıp giden bir kahramanı ve ardında bıraktığı bir kulaklığı vardı elinde. Farkında değildi belki ama geçmişi onun peşindeydi, geçmişi onun herşeyiydi...
[Dizi izliyormuşcasına hayal edilip yazılan bir hika...
Babamın annemi ilk aradığı zaman ben 5 yaşındaymışım. Annemle babam sadece iki yıl evli kalmışlar. Babamla bir birlerini çok sevmişler ama aileleri onlara karşı çıkmış. O yüzden gizlice evlenmişler. Bu onlara tabi ki mutluluk getirmemiş. Anlamıştım annemin o yıl neden daha çok üzgün olduğunu. O zaman yaptığımın aynısını yapıp anneme sarıldım ve
-Merak etme anne bizi benkoruyacağım! dedim. Aynı yıllar önce ki o gece gibi. Yaşadığımız mahallede adını 'kahraman' koyduğum bir de komşu oğlu vardı. Ben 5 yaşında sümüklü bir kız iken o 11 yaşında çok yakışıklı bir çocuktu. Annemle biraz onun hakkında konuştuk. Kahramanımın adı KİM SHİN'di.
Annemle tüm bunları konuşurken telefonum çaldı. Kimin aradığına bakmadan açtım.
-Ji Eun Tak ile mi görüşüyorum dedi arayan kişi.
Biraz tedirgin şekilde,
-Evet benim.
-İş yerimize yapmış olduğunuz başvurunuz kabul edilmemiştir. Bilginiz olsun.
Böyle bir günün ardından bu da nesiydi. Bu işe çok ihtiyacım vardı. Ama şu saatten sonra yapılabilecek pekte bir şey yoktu. Yoğun ve yorgun geçen günün sonunda odama geçip sözde biraz ders çalışacaktım. Birden aklıma form kağıdımı alan çocuk geldi. Zaten onu gözüm hiç tutmamıştı. Hemen kitaplarımı toparlayıp yatağıma girdim. Yarın mutlaka o iş yerine gitmeliydim. Adı neydi? Adı neydi? Hah Subway şu meşhur Subway.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sabah uyanır uyanmaz ilk işim Subway'e gitmekti. Araya hafta sonununda girmesini fırsat bilerek bu işi çözmeliydim. Sonunda varmıştım.
İçeri girer girmez gözlerim, formumu alan kişiyi aramaya başladı. Evet evet oradaydı. Elinde bir tepsi, tepsisinde ise bir kahve vardı. O an düşünme fonksiyonlarım sanki durmuştu.
-Hey sennn! diye bağırarak üzerine doğru koşmaya başladım. Durmaya çabalarken elim tepsiye çarptı. Tepsi yere düştü kahve ise üzerine döküldü. Korkunç bir andı, o an yerin dibine girmek istedim. Kafa mı yavaşça yüzüne doğru kaldırdım.
-Yok artık! Giriş ne tarafta? diye bildim. Bana bakan bir çift şaşkın göz, -İyi misiniz hanımefendi ne ne tarafta? ' diye sordu.
-Yerin dibinegiriş hangi tarafta? diye yeniledim soru mu yüzüne mahcup bir şekilde bakarak. Allahım bu formumu alan çocuk değildi ki ben ne yaptım, bu hatamı nasıl düzeltecektim demeye kalmadan yetkili birisi geldi. İşte şimdi olayı eeeen baştan anlatmam gerekiyordu.
