°Başlangıç: 28/09/2017°
~Yıllar önce onu bırakıp giden bir kahramanı ve ardında bıraktığı bir kulaklığı vardı elinde. Farkında değildi belki ama geçmişi onun peşindeydi, geçmişi onun herşeyiydi...
[Dizi izliyormuşcasına hayal edilip yazılan bir hika...
Aslında olsa fena olmazdı. Ben kütüphaneye girip bir masaya oturdum. Soon Ki de abisi gittikten sonra yanıma geldi. Soon Ki'ye,
-Biliyor musun Soon Ki, hayatta her şeyin bir ilki mutlaka oluyor. Bazı ilkler üzüyor, bazı ilkler mutlu ediyor, bazıları ise hiç unutulmuyor... dedim.
-Haklısın ama durup dururken neden böyle şeyler söylüyorsun? Diye sordu haklı olarak. Kütüphanede rahat konuşamadığım için,
Hadi çıkalım yolda anlatırım araştırma yapacak enerjim kalmadı dedim ve kütüphaneden çıktık.
-Evet seni dinliyorum Eun Tak dedi.
-O zamanlar daha 5 yaşındaydım. Sürekli herşeye mızmızlanan biriydim ama kendi kendimeyken tabi. Çocukluk işte. Bişey olduğu zaman evin önünde ki parka gider boş bulduğum banka oturup ağlardım. Mahallemizde benden 6 yaş büyük komşu oğlu vardı. Onun adı da Kim Shin'di. Ama ben ona kahramanım diyorum. Beni ağlarken görür yanıma oturur, ne zaman büyüyecek bu kız diye söylenir, cebinden çıkarttığı peçeteyle göz yaşlarımı siler giderdi. Soon Ki kolumdan tutup,
-Oooo ne kadar centilmen bir erkek diyip kahkaha attı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Dinlemek istemiyorsan anlatmam deyip kolumu ellerinin arasından çektim.
-Anlat anlat dinliyorum dedi.
-Hmmm nerde kalmıştık? Hah tamam. Ben bu durumu oyun haline getirmiştim iyice. Çünkü ne zaman o parka gidip, banklardan birine oturup, ağlamaya başlasam bir yerlerden çıkıp gelirdi. Bir gün yine onu görmek istedim ve ağlayarak parka gidip oturdum. Bir, iki dakika sonra yanıma oturdu kulağında kulaklık vardı. Bir tanesini çıkartıp bana verdi. 'Heaven' çalan şarkı buydu. Tekrardan cebinden peçete çıkartıp bana doğru uzattı. Ben artık buralarda olmayacağım ufaklık dedi ve telefonunda ki kulaklığını çıkartıp, sana verebilecek hediyem yok al bu senin olsun dedi ve gitti. Ertesi gün ağlayarak o parka gittim. Sonra ki gün tekrardan gittim ve bir sonra ki gün yine gittim. Ama kimse gelmedi. Elimde ona ait sadece bir kulaklık kalmıştı. Üzerinde kırmızı renkte K ve E harfi yazan pembe bir kulaklıktı. Tabi ben bu harfleri çok sonra fark ettim. Her neyse o gün o parkta kulaklığımı sımsıkı tutup hüngür hüngür ağlamıştım. Çünkü o, bay Kim Shin benim ilk aşkımdı...
