Ο μαγικός θρύλος των νεράιδων και των ξωτικών

κεφάλαιο 28

Οι μέρες περνούσαν και οι μάχες συνεχίζονταν ασταμάτητα. Πολλοί έχαναν την ζωή τους, αλλά οι ο Μπόρικ και ο Σέιμους δεν έβαζαν μυαλό.

Οι καταστροφές της φύσης ήταν πολλές. Μία έβρεχε, μία χιόνιζε και την άλλη είχε λιακάδα.

Οι σοδειές των ανθρώπων διαλύονταν.

Τα πάντα σε ολόκληρη την Ιρλανδία χάνονταν όπως ακριβώς είχε προφητέψει η ξωτικιά Βιολέτα. Το νησί άρχισε να σβήνει και αυτό ήταν μόνο η αρχή.

Στην εκκλησία της περιοχής όπου έμενε ο Τζακ οι άνθρωποι είχαν συγκεντρωθεί και συζητούσαν. Είχαν πιστέψει πως κάποια κατάρα είχε πέσει πάνω τους. Τι άλλο μπορούσαν να υποθέσουν;

«Τι συμβαίνει στο όμορφο νησί μας;» αναρωτήθηκε ο ιερέας.

«Οι νεράιδες και τα ξωτικά έπαψαν να φροντίζουν την Φύση» είπε μια γυναίκα.

«Έχει κανείς άλλος κάποια πιο λογική άποψη;» έκανε ο ιερέας.

«Και όμως πάτερ μου. Μπορεί να λέμε ότι είναι μόνο θρύλοι, αλλά δεν είναι έτσι. Υπάρχουν στα αλήθεια μαγικά πλάσματα. Γνωρίζω κάποιον που έχει γίνει φίλος με μια οικογένεια ξωτικών και μου είπε πως ο λόγος όλου αυτού του κακού είναι ένας πόλεμος που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στις νεράιδες και τα ξωτικά» είπε ο Παύλος που ήταν ανάμεσα τους παρευρισκόμενους.

«Κάτσε κάτω θεότρελε» του είπε κάποιος.

«Μα, είναι αλήθεια» επέμεινε ο Παύλος.

«Εδώ μιλάμε σοβαρά» είπε αυστηρά ο ιερέας και έτσι ο Παύλος αναγκάστηκε να σωπάσει.

Στο παλάτι ο βασιλιάς Μπόρικ και οι άλλοι συζητούσαν για την Τζέσικα.

«Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι έφυγε μαζί με τον Μαλντούν» είπε ο Μπόρικ.

«Πού μπορεί να έχουν πάει;» αναρωτήθηκε ο Κρόγκαν.

Τότε ο Αυγερινός θυμήθηκε κάποιον.

«Στον Αλούσιο Ζαντίν» είπε.

«Σε εκείνο το περίεργο ξωτικό που μένει στον αλησμόνητο βάλτο;» ρώτησε η Μόραγκ.

«Ναι. Είναι ο μόνος που θα τους φιλοξενούσε» είπε ο Αυγερινός.

«Έχεις δίκιο αδερφέ μου. Πάμε» είπε ο Μπόρικ.

«Άσε με να πάω μόνος»

«Γιατί;»

«Για να αποφύγουμε τυχόν παρατράγουδα»

«Αυγερινέ, είναι κόρη μου. Θα πάμε μαζί»

«Όπως θέλεις»

Έτσι έφυγαν οι δυο τους.