my fiance; the Italian

** due **

p.o.v Milena

Er zijn twee weken verstreken waarin ik rust moest houden van Gio en Ruggero. Maar vooral van Ruggero. Hij wil niet dat ik te veel doe en dus langer rust moet houden.

Blijkbaar willen ze zo snel mogelijk naar Ruggero's oudoom. Maar waarom weet ik niet. 

Vriend is ondertussen al wat gegroeid. Hij is een echte dondersteen en Ruggero moet hem vaak achterna omdat hij wegrent. Maar hij luistert ondertussen al wel beter naar ons. Bobby is ook weer bij ons komen slapen.

Vriend loopt vaak achter Bobby aan en blijkbaar vindt Bobby het totaal niet erg. Nu heeft hij een vriendje om mee te spelen. Samen liggen ze vaak in één mand. Het zijn net broertjes, maar dan van een andere moeder.

Eergisteren en gisteren heb ik de hele dag rond mogen lopen van Ruggero. Gio heeft me gisteravond nog onderzocht en heeft ons verteld dat we morgen gaan.

Nu zijn we onze kleding aan het pakken. Ruggero komt telkens met zomerjurkjes teruglopen. Maar die leg ik aan de kant. De meeste laten mijn rug goed zien en dat wil ik niet. Ik haat die littekens!

Over littekens gesproken, mijn vader werkt in de tuin. Hij moet de vuile klusjes opknappen. Maar mijn oom laten ze echt niet werken zonder bewaking. Mijn oom wil me nog steeds pijn doen als ik niet luister.

De baas houden ze nog steeds gevangen. Ze willen hem meenemen naar Italië zodat Ruggero's oudoom met hem kan afrekenen. De Sartori familie heeft veel familieleden in de Moretti familie gedood. En daar wil Ruggero's oudoom ze graag betaald voor zetten!

Ruggero legt een jurk in de koffer. Ik pak hem beet en gooi hem bij de rest. 'Wat is er gattina' vraagt hij.

Ik zucht diep en schud mijn hoofd. Ik ga verder met inpakken. Hij pakt mijn handen beet en draait me naar zich toe. 'Gattina' zegt hij, 'wat is er?'

'Ik wil... ik... die jurkjes laten mijn rug zien' fluister ik.

'En je wilt niet dat iemand de littekens ziet?'

Ik knik. 'Klopt.'

Hij loopt de kast in en komt terug met een jurkje. Alleen is mijn rug nu helemaal bedekt. 'Is deze beter?'

Ik knik en sla mijn ogen neer. 'Het geeft niet dat je niet wil dat iemand het ziet. Het is pijnlijk, al die vragen. En als je echt geen antwoord wil geven dan kom je naar mij. Oké gattina?'

Ik knik en kijk hem aan. Hij geeft een korte kus op mijn lippen. 'Het komt goed' zegt hij, 'mijn oom gaat je echt mogen. Dat weten we heel erg zeker.'

Ik knik zachtjes en kijk naar de koffer. 'Dan moeten we snel verder inpakken' zeg ik.

Hij grinnikt en knikt. 'Laten we dat maar doen ja.'

We pakken verder in en gaan daarna eten. Iedereen was trouwens weer heel blij dat ik weer beter was. Niemand wil dat me iets gebeurt. Dat liet me blozen toen ik dat hoorde. Ruggero zei dat iedereen me al had geaccepteerd als één van hen. En dat was moeilijk, want zijn familie zou niet zomaar iemand accepteren.