my fiance; the Italian

** diciotto **

Ruggero kijkt mijn richting op en rent naar me toe. 'Ben je oké' vraagt hij, 'hoe voel je je?'

'Ik ben oké' zeg ik, 'en ik voel me prima.'

Hij knikt langzaam. 'Zullen we even praten Milena' vraagt Severino.

Ik knik en volg hem en Gio naar een andere zitkamer. Als we daar zijn zegt Severino: 'Vertel, wat is er aan de hand?'

'Ik wil niet dat mijn vader me weggeeft op de bruiloft. Niet na alles wat hij heeft gedaan.'

Beide knikken ze. 'Dan moeten ook wij je teleurstellen' zegt Severino, 'de regels zeggen dat de vader de dochter moet weggeven. Zio Theo weet wat er is gebeurd, maar toch wil hij dat je vader toestemming geeft.'

'Mijn vader wil me niet eens weggeven aan Ryu.'

'Je draagt zijn kindje, hij kan niet anders.'

'Als jullie hem dat wijs kunnen maken, dan zal ik heel dankbaar zijn.'

'Ik praat wel met hem' zegt Severino, 'van vader tot vader.'

'Dank u.'

'Preggo gioia.' -alsjeblieft...-

'Wat betekent dat eigenlijk?'

'Vreugde' zegt hij, 'dat betekent het. Je maakt Ryu blij. En dat maakt mij weer blij.'

Ik glimlach naar hem. Hij glimlacht naar me terug. 'Zullen we dan maar weer naar Ryu gaan' vraagt hij.

Ik knik en loop weer met hen terug naar Ruggero. Mijn vader zit naast Matteo op de trap. Ruggero ijsbeert nog steeds heen en weer. 'Houd hij daar ooit mee op' vraag ik zacht.

'Nee' zegt Gio, 'dat blijft. Zijn vader heeft dat trekje namelijk ook.'

Ik kijk naar Severino. Maar die staat bij mijn vader en neemt hem mee naar de zitkamer. Ik loop naar Ruggero toe. 'Hou op' zeg ik, 'orsetto.' -beertje-

Ruggero kijkt me aan. 'Ik maak me zorgen om je gattina' zegt hij, 'ik wilde dat je ondergestoord de bruiloft kon plannen en dat je het kindje in alle rust kan dragen.'

'Met mij gaat het nooit rustig' zeg ik.

Hij schud zijn hoofd en geeft een kus op mijn hoofd. 'Dus wat wil je nu doen?'

Ik haal mijn schouders op. 'Door de tuin lopen' vraag ik, 'ik wil naar buiten.'

'Natuurlijk gattina' zegt hij.

We lopen hand in hand de hal uit. Door de tuin heen. In stilte. Beide zijn we met onze eigen gedachten bezig. Ergens bij een grasveld, ver weg van het huis, gaan we in het glas liggen. Ik lig met mijn hoofd op zijn arm. Hij ligt met zijn andere arm onder zijn hoofd. 'Gattina' vraagt Ryu, 'ik wil je vanavond meenemen naar Rome. Is dat goed?'

Ik kijk naar hem. 'Heel graag Ryu' glimlach ik.

Hij glimlacht terug en geeft een kus op mijn hoofd. 'Dus wat zei je vader precies?'

'Dat hij mij of het kindje geen pijn wil doen. Ook jou wil hij geen pijn doen. Hij wil niemand pijn doen, maar hij wil wel het kindje zien opgroeien.'

'En wat vindt jij daarvan?'

'Ik vertrouw hem nog niet genoeg om hem bij het kindje te laten. Dus misschien moet ik vaker met hem gaan praten.'

Hij knikt en geeft een kus op mijn hoofd. 'Dat is een heel goed idee gattina. Maar niet alleen.'

'Maar hij heeft me belooft dat hij me niets zal doe.'

'Dan hoop ik dat hij zich aan zijn woord houdt. Anders wordt ik boos en laat ik hem nooit bij jou of het kindje!'