Úlfr

XVIII

Maar buiten gaat de zegetocht van Rolf gewoon door. Zijn ouders, Lars en Karin staan trots langs de kant, als ze hun pleegzoon zien langskomen met zijn zware last op zijn schouder. Ze zien hoeveel inspanning het hem kost om de zware beer voort te slepen, en dat hij vreselijk vermoeid is. Maar ze weten ook, dat hij niet zal stoppen, voordat hij het midden van het dorp bereikt heeft.

Als Rolf hen voorbij gelopen is, gaan ze hem achterna. Ze willen niets van zijn zegetocht missen. Dat wil niemand van het dorp niet missen, maar zeker niet Lars en Karin.

Nog slechts een paar honderd meter resten Rolf nog om zijn zegetocht te voltooien. Met een laatste en uiterste krachtinspanning trekt hij zijn zware last voort, om na tien lange minuten uitgeput neer te vallen op het plein, midden in het dorp. Hij heeft zijn doel bereikt! Het hele dorp juicht, en willen hem feliciteren. Maar Rolf is zo moe, dat hij het amper meemaakt. Opeens klinkt het luide geluid van de hoorn van Hallvor. Iedereen kijkt verschrikt om.

Hallvor kijkt geamuseerd om, hoe iedereen omkijkt.

'Voordat iedereen deze jongeman doodknuffelt, zou het niet beter zijn om hem eerst eens wat te drinken te geven, en hem de kans te geven wat uit te rusten van zijn bovenmenselijke prestatie?'

De mensen laten hun hoofden schuldig hangen. Daar hebben ze helemaal niet meer aan gedacht. Er snellen mensen weg om drinken voor Rolf te halen en wat kussens, zodat hij beter kan uitrusten. Al snel wordt Rolf stevig in de watten gelegd, terwijl hij nog steeds uit hijgt van zijn inspanningen. Maar wat nog belangrijker is, Selma is bij hem, en omhelst hem trots en drukt hem een zoen op zijn wang.

'Rolf, ik ben toch zo trots op je! En ik hou van je!'

Meer hoeft Rolf niet te horen, hiervoor heeft hij alles gedaan. Zelfs zijn strijd met Raynor is niet eens meer belangrijk. Hij kijkt Selma aan, en trekt haar naar zich toe. Als hun lippen elkaar raken, is het alsof er helemaal niemand meer om hun heen staat. Mensen juichen en joelen, als ze zien hoe Selma en Rolf elkaar kussen. Selma en Rolf horen het niet eens. Pas als ze elkaar loslaten zien ze hoeveel mensen hun toejuichen. Ze moeten allebei blozen, maar kunnen er ook om lachen. Eindelijk zijn ze nu echt een stel, ze horen bij elkaar en ze weten ook, dat ze nooit meer zonder elkaar willen zijn.

Na een half uur is Rolf weer genoeg uitgerust om weer op zijn benen te staan en nu vindt Hallvor het tijd om de jongeman te gaan prijzen.

Hij gaat langs Rolf staan en zegt: 'Rolf, ik begrijp, dat je nog te moe bent om het hele verhaal te vertellen over hoe je deze enorme beer te doden. Maar ik heb een beknopte versie van Selma gehoord, en dat is al spannend genoeg. Sta je me het toe om jouw verhaal aan het volk te vertellen? Je kunt me aanvullen, als je dat wilt.'

Rolf knikt.

Hallvor begint te vertellen. Hij is heel goed in verhalen vertellen, en heeft in zijn hoofd het verhaal, dat Selma hem verteld heeft, vertolkt in een prachtig verhaal. Iedereen luistert geboeid naar hun stamhoofd, en Rolf vult sommige details aan met net zo veel smeurige details, als Hallvor dat doet. Dat is waar Hallvor op gehoopt had. Maar iedereen is vooral onder de indruk, dat Rolf erin geslaagd was, zonder enig wapen een beer te doden, die sterker en gevaarlijker is dan hem. En dat niet alleen. Enkele jonge mannen proberen de boomstam met de beer op te heffen, maar ze hebben al moeite om alleen al de stam omhoog te krijgen. De hele sleep moet wel meer dan tweehonderd vijftig kilo hebben gewogen. Pas als ze met drie mannen proberen de stam met beer te heffen, lukt ze dat maar net. En dat maakt werkelijk diepe indruk, vooral bij de jonge mannen.

Na het verhaal is er tijd om Rolf te feliciteren met zijn prestatie. Hij geniet van de aandacht, en laat alle felicitaties over zich heen komen. Maar als de meeste felicitaties aan Rolf zijn uitgedeeld, blaast Hallvor weer op zijn hoorn om ieders attentie te vragen.